Vikan - 05.09.1963, Blaðsíða 31

þagnaði andartak. — Því miður
hr. Hemmingsen, en ég er hrædd-
ur um, að þér verðið að ílytja
héðan.
Friðrik ætlaði ekki að trúa sín-
um eigin eyrum: ■— Flytja?
Húsvörðurinn kinkaði kolli. —
Smáveizla svona við og við kem-
ur ekkert að sök ... en þetta leit
út fyrir að vera hreinn leikara-
skapur ... strákapör. Það var
eins og þið hefðuð svona hátt að
yfirlögðu ráði. Að sjálfsögðu
verð ég að tala við hina íbúana
fyrst, en ég er hræddur um, að
það endi með skriflegri uppsögn
innan hálfs mánaðar.
ÞAÐ fyrsta, sem Friðrik gerði,
þegar húsvörðurinn var farinn,
var að fara niður til Evu. Þetta
var nú allt saman hennar sök.
— Það er líka þér að kenna ...
hvæsti hann, þegar hún opnaði
dyrnar.
— Hvað er mér að kenna?
— Að það á að segja mér upp
íbúðinni.
— Er búið að vísa þér á dyr ...
út úr þinni eigin íbúð? spurði
Eva vantrúuð.
Síðan sagði hann henni alla
söguna, frá upphafi til enda ...
hikandi og stamandi ... síðan
alveg bálvondur.
— Heyrðu ... komdu innfyrir,
sagði Eva. — Við reynum að
komast að niðurstöðu með, hvað
bezt er að gera.
Og það var alls ekki sem verst
að tala við hana, ekki eins og
hann hafði haldið. Samúðarfull
var hún líka... og mjög reið
við húsvörðinn.
Samtali þeirra lauk með því
að Friðrik bauð Evu út um
ÞRIÐJA kvöldið fann Eva
lausnina á vandamálinu. — Þú
getur bara flutt inn til mín, stakk
hún upp á.
Friðrik starði á hana: — En
hvað myndu allir nágrannarnir
segja?
— Ja ... auðvitað verðum við
að gifta okkur fyrst, sagði Eva
fljótmælt ... — Mig hefur reynd-
ar lengi langað til að giftast
þér ...
— Ert þú að biðja mín? spurði
Friðrik alveg forviða.
— Nei, svaraði Eva blíðlega.
— Þú átt að biðja mín.
Og Friðrik bað hennar, því að
hvað er hægt að gera, þegar
maður stendur uppi alveg hús-
næðislaus og það á þessum hús-
næðisleysis tímum?
Jæja . .. en það kom svo í ljós,
að það hefði í rauninni aldrei
verið nauðsynlegt fyrir Friðrik,
því að hann fékk aldrei þessa
væntanlegu skriflegu uppsögn.
En Friðrik var maður, sem aldrei
gengur á bak orða sinnai Og þar
að auki var honum alls ekki á
móti skapi að kvænast Evu, þeg-
ar allt kom til alls.
Þau giftu sig tveim mánuðum
síðar, og í brúðkaupsveizlunni
fékk Friðrik síðasta og stærsta
áfallið. Hann gekk um meðal
gestanna, tók í hönd þeirra og
svoleiðis, þegar hann snögglega
uppgötvaði að hann var að hrista
hönd húsvarðarins.
— Góðan dag, gððan dag, sagði
húsvörðurinn ... — og til ham-
ingju með daginn.
Friðrik dró sig í hlé og náði
í Evu.
— Heyrðu, sagði hann æstur,
— er þér ljóst að húsvörðurinn
FJARSTÝRÐUR
EIGINMAÐUR.
Framhald af bls. 13.
ekki étandi nema á haustin.
— Þá er það samkomulag okk-
ar á milli, sagði hann. Þú hættir
þessum töfrakúnstum þínum.
-— Það eru ekki neinar töfra-
kúnstir, maldaði hún í móinn.
— Ivallaðu það því nafni, sem
þú vilt, en þú beitir þeim bara
ekki framar.
Hálfum mánuði síðar kom
hann heim með loðkápu og gaf
henni.
-— Hvernig í ósköpunum gaztu
vitað að mig langaði til að eign-
ast loðkápu? spurði hún. Og
einmitt úr minkaskinni. . .
— Já, hvernig i ósköpunum
gat ég vitað það, endurtók hann
ásakandi. Það var ekki fyrr en
nú, að hann minntist þess að
liann hafði alls ekki ráð á að
gefa henni loðkápu, og alls ekki
loðkápu úr minnkaskinni. Og
um leið var liann ekki lengur
í neinum vafa um að liún liafði
náð einliverju óskiljanlegu valdi
yfir honum, sem hann mátti
ekki rísa gegn, hversu feginn
sem hann vildi.
Eftir þetta gerðist hann stöð-
ugt alvarlegri og fámálli. Álit
hans og velmegun jókst stöðugt,
en hann gerði sér um leið ljóst,
að sú frekja og dirfska, sem
hann beitti í stöðugt rikari mæli,
var lionum alls ekki eiginleg.
Hann eignaðist sitt eigið hús.
Hann var af öllum talinn sjálf-
sagður eftirmaður bankastjór-
ans. Árangurslaust reyndi hann
að sannfæra sjálfan sig um, að
— Það var ósk þin, sem gerði
að ég vaknaði, varð honum að
orði.
— Eg gat ekki með neinu móti
sofnað, umlaði í henni. En nú
er það i lagi, nú sofna ég elsk-
an min.
— Helvízka galdranornin þín,
æpti hann. Er ég þá ekki einu
sinni sjálfráður fýsna minna?
— Ég er kona, sagði hún.
Þú ert karlmaður. Á stundum
þráir þú mig og á stundum þrái
ég þig. Er nokkuð eðlilegra en
það?
Hann varð að viðurkenna að
óskir liennar hefðu rétt á sér
hvað þetta snerti. Engu að síður
þraut hann alla karlmennsku til
að uppfylla óskir liennar upp
frá þvi. Sjálfur skildi hann það
raunar sem merki um það, að
kynferðislegar óskir hennar
liefðu ekki áhrif á hann lengur,
og skoðaði það í rauninni sem
nokkurn sigur.
Ég er karlmaður samt sem
áður, sagði hann. Og hann varð
gamall fyrir ár og undi þvi illa
að vera karlmaður á þennan liátt.
Það var einn daginn, að banka-
stjórinn stefndi lionum inn í
einkaskrifstofu sína, til að votta
honum aðdáun sína og þakklæti
fyrir tillögur, sem hann hafði
borið fram.
— Hún enn einu sinni, hugs-
aði hann gramur. Áður en hann
kynntist henni, kom lionum
aldrei til hugar að leggja
fram neinar tillögur. Og allt í
einu . . . allt í einu fann hann
til einhvers annarlegs fiðrings i
lófunum, og um leið vaknaði
með honum ákaflega sterk löng-
un til að myrða bankastjórann.
Bölvaður feiti götlurinn þinn,
kvöldið .. . bara til að geta í ró
og næði rætt málið nánar. Eða
kannski var það Eva, sem fékk
hann til að bjóða sér út ... Frið-
rik var ekki alveg viss um það.
En þau fóru nú út að minnsta
kosti ... og ekki einungis þetta
eina kvöld, heldur einnig tvö
næstu kvöld, og það fór reglu-
lega vel á með þeim.
Friðrik fannst þetta vera orðið
ærið léttúðarlegt líf, þegar litið
var nú á að segja átti honum upp
íbúðinni, og smám saman rann
það upp fyrir honum, að hið
fyrra álit hans á konum var ekki
ævarandi. Ung stúlka ætti reynd-
ar að vera falleg og eðlileg, en
einnig röggsöm og skemmtileg
og sjálfstæð, það fannst honum
orðið.
er hérna?
— Hvaða vitleysa, sagði Eva.
— Jú, þarna, sagði Friðrik og
benti.
— Þetta er ekki húsvörðurinn,
sagði Eva. — Þetta er hann
Kristján ... uppáhaldsfrændinn
minn. Hann gerir alltaf það, sem
ég bið hann um ... mjög
skemmtilegur náungi skal ég
segja þér. En húsvörður er hann
nú ekki.
Og Friðrik leit á brúði sína
með óútreiknanlegum svip og
hugsaði sitt af hverju ... en upp-
hátt sagði hann ekkert. Það er
nú svo, að það er ekkert
skemmtilegt að koma af stað
rifrildi á sjálfan brúðkaupsdag-
inn. *
BB.
allt yæri þetta hans eigin dugn-
aði og hæfileikum að þakka,
en hann vissi of vel hvað var
til þess, að sú viðleitni bæri
nokkurn árangur. Hann var eins
og hver önnur strengbrúða, sem
liagaði sér samkvæmt þvi sem
óskir liennar kipptu i hverju
sinni, og hann megnaði ekki að
brjótast undan álirifavaldi henn-
ar.
Nótt eina vaknaði hann allt
i einu, hrökk upp við það að
hann þráði liana svo ákaft, að
liann varð að njóta hennar. Hún
lá vakandi við lilið honum, lét
umsvifalaust að vilja hans og
veitti honum allan unað. En þeg-
ar þvi var lokið, og liann var að
þvi kominn að sofna, datt hon-
um skyndilega nokkuð í hug.
liugsaði hann; eiginlega er það
mitt sæti, sem þú situr í . . . .
það ert þú, sem heldur fyrir mér
sætinu.
Hann fann að hann bar ekki
minnstu virðingu fyrir banka-
stjóranum lengur; fann að öll
heilbrigð skynsemi var allt i einu
fokin út í veður og vind, fann
að hann var ekki lengur með
sjálfum sér. Og hann reis á fæt-
ur.
— Þér verið svo einkennileg-
ur að sjá, svo allt í einu, varð
bankastjóranum að orði. Þér
hljótið að vera eitthvað lasinn.
Hann hneig aftur niður á stólT
in. Þerraði kaldan svitan af enni
sér.
Enn er það hún, hugsaði liann.
hann. Nú vill hún að ég myrði
VIKAN 36. tbl. —