Vikan - 05.09.1963, Síða 14

Það er hyggilegast fyrir mig
að taka fram strax í byrjun,
að skoðanir, sem ég geri grein
fyrir, kunna að eiga að nokkru
rætur að rekja til tungumála-
erfiðleika og svo til þess hversu
skamma hríð ég hefi dvaiizt í
landinu. Ég hefi eklti kynnzt
íslendingum jafn vel fyrir bragð-
ið og ég hefði ella gert.
Al' þessum sökum vil ég reyna
Sigurður Arngrímsson er mik-
ill sægarpur. Ólst upp á ísafirði,
eða öllu frekar á fiskiskútunum
þar eins og hann sjálfur segir.
Hann fór i sína fyrstu sigl-
ingu 17 ára gamall. Með norsku
skipi Tercia frá Minde-Bergen,
sem sigldi til Miðjarðarhafsins.
Var í sjö ár í endalausum sigl-
ingum, án þess að koma nokkru
sinni heim á meðan. Flæktist út
urn öll heimsins höf. Dvaldi á
að komast hjá þvi að fella neins-
konar dóma, í líkingu við þá,
sem mörgum cnskum og amer-
ískum greinarhöfundum hættir
tii, en með fullri virðingu fyrir
þeim ágætu höfundum, þá liafa
þeir getið sér orð fyrir að láta
nokkurra daga dvöl í þjóðlandi
nægja til þess að gerast sérfræð-
ingar um hin flóknustu vanda-
mál viðkomandi lands, sem jafn-
ólíklegustu stöðum jarðarinnar.
Ivom svo heim og fór i Stýri-
mannaskólann, lauk þar prófi.
Hóf svo siglingar að nýju, og hef-
ur siglt síðan.
—0—
— Á Filippseyjum sá ég mann
jnyrða alla fjölskyldu sina með
sveðju, i æði, sem hafði gripið
hann skyndilega. Iín ég og nokkr-
ir félagar mínir af skipinu sát-
um á svölum eins veitingahúss-
vel innfæddir myndu ekki
treysta sér til að skilgreina.
Auk þess er mér illa við að
brenna alla með sama markinu,
því flestu fólki, og mér þar með
töldum, hættir til að taka slíkan
dóm yfir fjöldanum sem loka-
úrskurð. Það er hollt að gera
sér grein fyrir þvi að heildar-
dóminum verða, einmitt vegna
þess að um heildardóm er að
ræða, að fyigja undantekningar,
sem stundum mynda dálitinn
minnihluta, stundum allstóran
minnihluta.
Það bar oft við á námsárum
mínum i Bournemouth í Eng-
landi að íslenzkir vinir mínir
sögðu mér frá íslandi. Og þó
var það einhvernveginn svo að
ég gat engan veginn ímyndað
mér að landið væri eins dá-
samlegt og það reyndist mér
þegar ég sá það með eigin aug-
um. Sveitirnar eru yndisleg
andstæða við tilbreytingarleysið
á Englandi. Að sumu leyti minna
þær á heimaland mitt Tanga-
nyka þótt mismunur sé mikill
á gróðurfari og dýralífi. Á móti
vega svo náttúruundur eins og
hverirnir, jöklarnir og eldfjöll-
in. Fegurð sólarupprisunnar og
sólsetursins er slík, að mynda-
vélin getur aldrei fangað iiana.
Það getur augað eitt gert. Sól-
sctrið er líka fagurt í Tanga-
nyka, en þar kemur það hara
klukkan sex á kvöldin en ekki
á miðnætti.
En þó er það mikiu fremur
ins i borginni Sebú og horfðum
á götulífið. Ég lield að þetta hafi
snert mig mjög, og gleymist
seint. Það kvað vera nokkuð al-
gengt að menn fái svona æði þar
og mun það stafa af hitanum. Að
öðru leyti man ég ekki eftir
neinu sérstöku úr þessari ferð
nema hvað mér fannst vínið ódýrt
allsstaðar.
—■ Þú dvaldir i Japan?
— Já, ég tel Japana á einna
liæstu menningarstigi af núlifandi
þjóðum. Þeir eru mjög gestrisn-
ir. Og alveg sérstaldega gaman
að skemmta sér með þeim. En
eitt varð ég fyrir vonbrigðum
með í Japan, það er sólsetrið
sem ct heimsfrægt. En það verð
ég að segja, að hvergi er það
jafn fallegt og hér á íslandi.
— En hvernig likaði þér við
Egyptana?
— Ég tel þá ekki menn. Mað-
ur verður næstum þvi að beina
vatnsslöngum á þá til að losna
við þessi snikjudýr. Fólkið kann
yfirleitt ekki mannasiði. En
náttúrulega er alltaf einhvcr
undantekning eins og annars
staðar. Einu sinni þegar ég var
staddur í Cario leigði ég og
nokkrir félagar mínir okkur
fylgdarmann til að sýna okkur
helztu skemmtistaðina. Við
skemmtiun okkur konunglega og
fólkið en landið sjálft, sem hefur
haft áhrif á mig og sem mér
er gjarnt að iiugsa um. Hið
fyrsta i fari fólksins, sem mér
fannst athyglisvert, var frjáls-
lyndið og alþýðleikinn. Hér fá-
um við líka algjöra andstöðu
við það, sem tiðkast í Englandi
þar sem fólkið er alltof form-
fast. Frjálslyndi og alþýðleiki
íslendinga er i slikum mæli að
komið gæti útlendingum, til
dæmis Englendingum, i óskap-
legan vanda. En þar sem við
heima erum líka mjög lineigð
til frjálslegrar umgengni, þá
liefur mér gengið vel að laga
mig að þessum þjóðháttum
þrátt fyrir framandi tungu.
F’rjálslyndi í liáttum er gott,
— og þó getur það leitt til virð-
ingarleysis ef það gengur of
langt, einkum þó i hjúskaparmál-
um. Og hér ber einnig trúmálin
á góma. Trúin á sér vörn í form-
festunni og henni getur stafað^
liætta af of miklu frjálslyndi.
Sleppum öllum öðrum hlið-
um trúarinnar en þeim hag-
rænu, og við munum komast:
að þeirri niðurstöðu að trúin
gefur lífi okkar tilgang, hún
sér okkur fyrir dýrmætum við-
fangsefnum þegar annir kalla
ekki að. Hún sér okkur fyrir
nokltru til að hlakka til, hún
gefur okkur vonina og nokkuð-
til að keppa að. Lolcs sér hún
okkur fyrir margskonar tilgangi,.
heilu kerfi, sem er óviðjafnan-
Framhald á bls. 41,
FÓLK
Á FÖftNUM
VEGI
liann lét okkur drekka þjóðar-
drykkinn á hverjum stað er við
komum á, til að líkjast sem mest
Egyptum eitt kvöld. Jæja, við
vorum ekki búnir með tvo drykki
er við vorum orðnir svo fullir,
að við vissum livorki i þennan
heim né annan. Segist hann þá
ætla að sýna okkur alveg sér-
lega góða magadansmey. Við
urðum náttúrlega alveg yfir okkur
hrifnir og skröngluðumst á eftir
honum. Því þessi góða maga-
dansmær vildi nefnilega ekki
sýna fyrir hvern sem var. Og
urðum við þvi að fara upp i
næturldúhbinn, en þar hjó dans-
mærin. Fýlgdarmaðurinn þóttist
vera hezti vinur hennar og gæti
kannski komið þvi i kring að
hún mundi vilja sýna fyrir okkur.
Ekki vorum við fyrr komnir upp
en hann hrópaði eitthvað á arab-
isku. Vissum við þá ekki fyrr til'.
en ráðizt var á okkur. Við vorum.
hæði slegnir og rændir. En
morguninn eftir valcnaði ég í
skemmtigarði, rændur öllu sein
hægt var að ræna. Ég komst
með illum leik á skipið aftur.
En það mátti ekki heldur seinna
vera, jiví það var að fara. Svona
Framhald á bls. 50.
Magadansinn var
aðeins beita
_ VIKAN 36. tbl.