Vikan - 05.09.1963, Blaðsíða 26

MacMillan dansar
viO konuna sína.
BARNIÐ DÓ
SEX DAGA
GAMALT
Ég fæddist 22. febrúar 1942 í Hayes í Middlesex. Ég var aðeins tvö og
hálft kíló, og hafði stóran, ljósan hárbrúsk á höfðinu, eða það hefur mamma
sagt mér.
Ég man ekkert eftir raunverulegum föður mínum, vegna þess, að for-
eldrar mínir skildu þegar ég var aðeins þriggja mánaða gömul. Þegar ég
var þriggja ára hitti mamma stjúpföður minn, og hcfur mér alltaf þótt
mjög vænt um hann.
Hann hefur alltaf verið mjög góður við mig. Hann er einn af þeim mönn-
um, sem ég mun aldrei geta sagt styggðaryrði um. Hvað viðvíkur mömmu,
þá hef ég alltaf verið í uppáhaldi hjá henni. Hún sagði alltaf: „Ekkert
nema það bezta fvrir þig.“
Allir þeir foreldrar, sem hafa átt dætur á táningsaldrinum, hljóta að
skilja, hvernig þeim líður út af þessu öllu saman. Ég vona bara, að enginn
kenni þeim um það, hvernig ég hef lifað mínu eigin lífi.
DEKURBARN.
Ég var of lítil þegar við fluttum frá Hayes, til þess að muna það. Við
fluttum í litla íbúð í Wraysbury, en þar bjó ég mín uppvaxtarár. Húsið
var svo sem ekkert til þess að gera veður út af. Aðeins tréveggir, klæddir
með asbestplötum.
En fyrir mér var þetta heimili — jafnvel þótt mig hafi af og til langað
til að hlaupazt að heiman — ailtaf fullt af kærleik og heimilisyl. Það er
ekki ósjaldan að mig hefur langað til baka í kyrrðina og rólegheitin í
Wraysbury þessa síðustu og erfiðustu daga. Og oft áður, þegar á móti hefur
blásið, hefur mér verið mikil fróun í því, að aka til Wraysbury og njóta
kyrðarinnar í einveru með álmtrjánum við ána bak við húsið.
Sterkustu endurminningar bernsku minnar eru þær, þegar ég sat tím-
unum saman undir eldhúsborðinu og lék mér við köttinn okkar. Árangur-
inn af dekri mömmu við mig lét ekki á sér standa. Ég varð alger mömmu-
stelpa, sem orgaði ef hún vék frá mér, jafnvel ef hún aðeins fór á bíó, eða
skrapp út til grannkonunnar, eins og hún gerði oft.
Stjúpfaðir minn var allt öðruvísi. Hann var við mig rétt eins og ég
væri sonur hans. Hann var mjög ákveðinn — næstum því strangur. Ég er
viss um, að ég á honum mjög mikið að þakka líkamsbyggingu mína og
limaburð, því hann gætti þess alltaf mjög vel að ég sæti vel upprétt við
matarborðið.
KNATTSPYRNULEIKIR.
Og ástæðan fyrir því, hve dugleg ég er að synda, er einnig sú, að hann
kenndi mér það með harðri hendi — með því að kasta mér í ána, í hyl-
djúpt vatnið. Hann vildi að ég lærði að bjarga mér á eigin spýtur. Hann
kenndi mér til dæmis að aka bíl þegar ég var aðeins .tólf ára. Hann sagði
við mig: „Keyrðu nú niður að afleggjara og heim aftur. Og ef ég sé svo
mikið sem eina skrámu á bílnum þegar þú kemur til baka, þá máttu vera
viss um, að þú færð skrámu líka!“
Hann fór oft með mig á knattspyrnuleiki, til þess að ég lærði að meta
harða baráttu og góðan leik. Þegar hann komst að því, að ég var myrk-
fælin, lokaði hann mig úti á dimmum kvöldum, til þess að venja mig við
myrkrið.
Einu sinni beit hundurinn minn mig. Pabbi varð alveg öskureiður, og
sagði, að það yrði að skjóta hundinn. „Þú verður að fara með hann til
Ég varð strax sem berg-
numin af Ward. Hann fékk
símanúmerið mitt hjá Ar-
abanum.
ENDURMINNINGAR CHRISTINE KE
26
VIKAN 36. tbl.