Vikan - 05.09.1963, Blaðsíða 12

EIGINMAÐUR
HETJAN í ÞESSARI STUTTU FRÁSÖGN ER UNG OG YNDISLEG EIGINKONA, SEM AUK ÞESS AÐ
FULLNUSTU, ER KONUR Á ÖLLUM ALDRI HAFA REYNT AÐ NÁ TÖKUM A MEÐ MISJÖFNUM ÁR
EKKI gat hann gert sér neina grein fyrir þvi sjálfur, hvers vegna
hann fór út af veginum og hélt inn í skógarkjarrið, ekki greiðara
en það var þó yfirferðar. Ekki gat hann heldur gert sér grein
fyrir hversvegna hann beygði á stundum til vinstri og á stundum
til hægri, og enn síSur hversvegna hann fór að liætta sér út i ána,
sem bæði var straumliörð og stórgrýtt í botninn.
Hann skildi það ekki fyrr en hann kom auga á stúlkuna. Hún
lá þarna í urð og stundi lágt.
— Loksins kemurðu, sagði hún. Ég held helzt að ég hafi fót-
brotnað.
Þetta var ákaflega fríð stúlka með mosagræn augu og dökk-
jarpt liár.
Hann snart fót hennar og hún rak upp sársaukavein. Einhvers-
staðar hafði hann lært að binda um fótbrot til bráðabirgða; það
kom sér vel nú og hann notaði limrenglur fyrir spelkur, sem hann
lagði með varúð að fætinum og batt um með dúkræmum, sem
hann reif úr skyrtunni sinni. Að þvi búnu bar hann hana á örmum
sér þangað, sem stigur lá um kjarrið og hljóp af stað til að sækja
hjálp. .......
Þegar hann kvaddi hana við sjúkrahúsdyrnar, leit hún á hann
þakkaraugum, og bað hann að heimsækja sig einhverntima á með-
an hún lægi þar rúmföst.
Hann var dálitið utan við sig, því að augu hennar höfðu verið
svo bul og djúp, en um leið var hann ákaflega stoltur af þvi, að
hugboð sitt skyldi hafa vísað sér leiðina inn í skógarkjarrið, þar
sem hún lá, slösuð og hjálparþurfi. Það var ekki neitt blekking-
arhvískur, það hugboð.
Hann heimsótti hana meðar hún lá í sjúkrahúsinu. Færði henni
rósir. Hún þúaði hann enn sem fyrr. — Ég þekki þig svo vel,
sagði hún.
Það skildi hann ekki fyllilega.
— Ég vissi af þér i nágrenninu, þegar ég lá þarna inni i kjarr-
inu, sagði hún, eins og til skýringar.
— Það var hugboð mitt, sem visaði mér leiðina til þín, sagði
hann stoltur.
— Og ósk mín, bætti hún við.
Og þeim var það báðum ljóst, að forlögin hlytu að hafa útvalið
þau, hvort öðru til handa, þegar í upphafi tímanna. Fótbrot henn-
ar var ekki fyrr gróið svo að hún fékk að fara úr sjúkrahúsinu,
en að þau gengu í heilagt hjónaband. Ilann var á góðum launum
í bankanum. Og hann sá ekki sólina fyrir henni.
SVO var það dag nokkurn í maímánuði, að það kom dálítið ein-
kennilegt fyrir. Hann var á leið heim úr vinnunni, þegar hann
stöðvaði bilinn allt í einu úti fyrir matvöruverzlun, brá sér inn
og keypti þar lítinn pappírspoka af kanel.
Þegar hann kom heim, vafði hún örmum um háls honum eins
og hún var vön, og hann rétti henni kanelpokann
— Ég var að sjóða graut handa okkur, sagði liún, og þá mundi
ég allt í einu eftir því að ég ótti ekki svo mikið sem kanelkorn i
bauknum í skápnum.
Hann tók að spæna í sig grautinn.
— Ósköp borðarðu dræmt, sagði liún. Finnst þér grauturinn
ekki góður?
— Það er ekkert að grautnum að finna, svaraði hann. En hvern-
ig stóð á þvi, að ég stöðvaði bilinn svona allt í einu og fór inn
í búðina og keypti þar kanel, án þess nokkur hefði orðað það við
mig; geturðu sagt mér það?
Hún leit á hann, hálfskömmustuleg og eins og hún vildi biðja
hann afsökunar. — Ég nennti ekki út í búð, sagði hún, og það var
orðið of seint að hringja i bankann til þín.
Ilann ýtti grautardiskinum frá sér.
-— En hvernig? spurði hann, hvernig fórstu eiginlega að þessu?
— Öldungis eins og þegar ég lá þarna fótbrotin inni í skógar-
rjóðrinu... þegar þú komst og fannst mig. Ég hara óskaði þess.
Hann starði orðlaus á hana. Þegar hann hafði jafnað sig svo,
að hann mátti mæla, sagði hann: — Segðu mér nánar frá þvi,
Iivernig þú ferð að þessu.
— Það er alls ekki svo erfitt, svaraði hún áköf. Ég einbeiti bara
öllu þvi, sem býr liið innra með mér, dreg það saman i einn ör-
litinn grjótharðan hnút hérna, sjáðu. Og hún lagði lófann rétt fyrir
neðan bringsmalirnar. Þaðan, frá þessari stöð, sendi ég svo ósk-
ina. En það er að sjálfsögðu ólíkt erfiðara hérna i borginni, held-
ur en það var þarna i skógarkjarrinu. Það eru svo margar hindr-
anir hérna, sem óskin verður að komast í gegnum, óskir ótal ann-
arra, fýsnir og allskonar langanir. En ég get bókstaflega ekki
bragðað graut kanelslaust, elskan mín.
Hún hallaði eilítið undir flatt og brosti ástúðlega. Hún var svo
yndisleg — og hún var konan hans.
Seinna um kvöldið varð hann enn þungt hugsi. Það var þetta
með bilinn. Eitt sinn hafði hann svarið þess dýran eið, að hann
skyldi aldrei á ævi sinni kaupa bíl. Hann ætlaði sér ekki að verða
feitur og eldast fyrir ár fram, veikjast fyrir hj'arta og allt það.
Engu að siður hafði það gerzt einn daginn, að hann fór rakleitt
inn í bílaverzlun og keypti sér bíl með afborgunarskilmálum; og
nú leit hann á eiginkonu sína, strangur á svipinn og spurði:
— En hvernig var það með bílinn?
— Hvaða bíl? spurði hún ósköp sakleysislega.
— Bílinn okkar? spurði hann. Óskaðir þú þér hann kannske
líka?
— En okkur kom saman um að kaupa okkur bíl, svaraði hún
Ekki rak hann minni til þess. Og nú vildi hann fá að vita vissu
sína.
Hún setti stút á munninn. — Að þú skulir geta orðið svo æstur
út af einum litlum kanelpoka. Fannst þér það í rauninni til svo
mikils mælzt, að það taki því að vera með þessa rekistefnu? Hugs-
aðu þér bara, ef ég hefði óskað mér þess að þú gæfir mér loð-
kápu. . .
— Loðkápu, urraði i honum, já, þú ættir bara að reyna það.
Og ég fyrirbýð þér hér með héðan í frá að freista þess að hafa
þannig áhrif á gjörðir mínar. Þú verður að gera svo vel að segja
mér hreinskilnislega óskir þínar, og ef þú telur þig þurfa einhvers
með. Þú veizt það vel, að ég get hvort eð er ekki neitað þér um
neitt, sem ég á annað borð get veitt þér.
— Jó, það veit ég, svaraði hún auðmjúk. Ég get ekki hugsað mér
betri eiginmann en þig.
TVEIM mánuðum síðar gekk hann rakleitt á fund bankastjórans
og fór fram á launahækkun. Honum til mikillar undrunar varð
bankastjórinn við beiðni hans, umyrðalaust. Honum fannst þvi
að vonum fyllsta ástæða til þess að gera sér nokkurn dagamun,
og á heimleiðinni keypti hann bæði blóm og vín.
Hún hljóp upp um hálsinn á lionum um leið og hann opnaði
dyrnar og spurði: — Hvað fékkstu milda launahækkun?
— Tvö hundruð krónur á mánuði, hrópaði liann upp yfir sig
og lyfti henni á arma sér.
En varla hafði hann sleppt orðinu, þegar hann stóð sem högg-
dofa. Eins og hann hefði allt i einu orðið fyrir reiðarslagi. Hún
lá í örmum hans nokkurt andartak, en svo fór hún að ókyrrast
og kvika til fótunum og hann setti hana frá sér. Ilann varð gripinn
einhverju ofboði, en reyndi þó sem honum var unnt að hafa fulla
stjórn á sér.
—• Áttu við jjað, að það hafi verið ósk þín, sem varð þess vald-
andi að ég fékk þessa launahækkun í dag? spurði hann.
22 — VIKAN 36. tbl.