Vikan - 05.09.1963, Blaðsíða 46

Framhaldssaga, sem hófst í síðasta hlaði:
2. hluti - teikning Baltasar
„Kemur þú aftur “ spurði hún
kvíðin. „Til að hjálpa mér í rúm-
ið?“
Jane nam staðar í dyragættinni
og bar þybbinn, þéttan líkama
hennar við myrkrið i ganginum.
Augu hennar virtust benda til
þess, að hún berðist við einhverj-
ar tilfinningar, en þegar liún tók
til máls, var rödd hennar dauf
og ^litlaus.
„Já . . . ef þú vilt . . .“
Svo hvarf liún fram á ganginn.
Blanche sat lireyfingarlaus og
starði fram á eftir henni. Ógn-
arþung þögn virtist ná tökum á
húsinu, og Blanche fannst, að ef
hún kæmist fram að glugganum
og gæti dregið frá honum, mundi
hún geta séð nóttina og stjörnurn-
ar. Hún var að seilast eftir öðru
hjólinu á stólnum, þegar hún
stirðnaði snögglega, af þvf að
hurðinni á herbergi .Tane hafði
verið skellt harkalega. Húsið virt-
ist allt hrópa í reiði yfir að frið-
urinn skyldi rofinn þannig.
Langa stund sat Blanche alger-
Tega hreyfingarlaus og beið þess,
að þögnin kæmi aftur i húsið,
beið þess að hávaðinn af hurðar-
skellinum hætti að bergmála og
óma i þreyttum og hræddum taug-
um hennar.
II. HLUTI.
Annar kafli.
Þegar fyrst var komið með
hana heim úr sjúkrahúsinu var
hún borin upp á loft, inn i þetta
herbergi, þá hafði hún ákveðið, að
nauðsynlegt væri að taka víra-
virkisgrindurnar, sem voru fyrir
utan gluggana, frá þeim. Næstum
strax eftir slysið, hafði stóra hlið-
ið fyrir aðalinnganginum, sem
gert var með sama hætti, ver-
ið flutt á brott og selt i
brotajárn, og hún vildi ekkert
hafa í húsinu, sem gat rifjað það
upp, er fyrir hafði komið. Hugur
hennar hafði þó verið fullur af
ýmsu öðru, því að hún var sem
dofin af vissunni um það, að luin
mundi aldrei geta gengið framar,
og þess vegna hafði svo farið, að
grindurnar voru aldrei teknar
frá glugganum. Nú voru svo mörg
ár liðin, og augu hennar voru
orðin svo þjálfuð f að horfa út
á milli viravirkisgrindanna, að
hún vissi naumast af þeim leng-
ur.
Þennan morgun var glugginn
opinn, og Blanche hafði ekið
stól sínum að honum, því að liana
langaði til að komast i snertingu
við svalandi andvarann úti fyrir,
þennan þurra vordag. Þegar hún
laut fram, féll sólargeisli á vanga
hennar, og þá varð hún aftur
bjarthærða stúlkan, sem svo
margir höfðu þekkt fyrir þrjátíu
árum. Og þetla var enginn hug-
arburður, því að Blanche hafði í
rauninni aldrei glatað fegurð
sinni. Nærri fullkomlega jafnir
drættir liennar höfðu staðizt tím-
ans tönn furðulega vel. Það kom
meira að segja stundum fyrir, að
fötlun Blanche virtist gæða liana
sérkennilegum þokka og yndis-
leik, sem var fremri æskufegurð
hennar.
Henni varð ósjálfrátt litið á
næsta hús, sem byggt hafði verið
í sama eða svipuðum stíl endur
fyrir löngu, af smekkleysi pening-
anna. Henni varð þá allt i einu
ljóst, að á undanförnum þrjátiu
árum var umhverfið orðið gamal-
legt og sóðalcgt. Hana langaði
allt í einu til að komast úr þessu
húsi, verða laus við þetta her-
bergi, sleppa við þá tilfinningu,
að hún væri kviksett í fortíðinni.
Það voru tilfinningar hennar,
sem réðu því, að hún hafði hald-
ið dauðahaldi í húsið öll þessi
ár. ILún hafði raunverulega gert
sér læss grein frá upphafi. Eftir
slysið hafði lnin sárlega þarfnazt
einhverrar áþreifanlegrar stað-
festingar á þeim tíma áður fyrr,
þegar hún hafði verið eitthvað
meira — miklu, miklu meira —
en ])essi aumingi, scm hún var nú
orðin. Með því að halda dauða-
haldi í húsið, hafði hún einnig
haldið dauðahaldi í fortíðina. Þá
sömu fortíð, sem henni fannst nú
svo nauðsynlegt að slíta sig úr
tengslnm við. Blanche kinkaði
kolli einarðlega. Hún ætlaði að
láta verða af þvf, hún ætlaði að
hfingja til Berts Hanleys og biðja
hann um að auglýsa, að húsið
hennar væri til sölu.
Bert var einn fárra tengiliða
Blanche við umheiminn. Hann
var einn þriggja félaga í fyrirtæki
því, sem liaft hafði á hendi stjórn
fjármuna hennar. Það var Be-rt,
sem hafði af hyggindum komið
sparifé hennar fyrir kvikmynd-
irnar í góð, arðbær verðbréf, svo
að hún og Jane hafði ekki skort
neitt á umliðnum árum.
Eftir slysið hafði Bert gert ráð
fyrir, að Blanche mundi selja
húsið, og hann hafði orðið mjög
undrandi, ])egar hún neitaði að
gera það. Hann liafði bent á ýms-
ar ástæður fyrir því, að hún
ætti að selja, húsið væri of stórt,
of kostnaðarsamt í viðhaldi, of
óþægilegt fyrir litla fjölskyldu og
mundi falla ört i verði. Þar við
bættist, að það gengi brjálæði
næst fyrir fatlaða konu að búa á
annarri hæð. En hann hafði orð-
ið að gefast upp á fortölum sin-
um, þvi að engu tauti varð við
hana komið.
„Þú munt sjá eftir þessu,“ hafði
Bert hrópað í gremju sinni. „Sá
dagur mun koma! Mundu það!“
Síðan liafði Bert ekki sinnt
málefnum Blanche að neinu ráði,
og liann hafði um síðir alveg
hætt að nefna húsið, þegar þau
ræddust við. Það voru raunar
tvö ár, síðán Bert hafði síðast
komið í heimsókn í Hillside
Terrace, og samband þeirra
hafði með tímanum orðið svo
litið, að það var aðeins fólgið i
fáeinum formlegum bréfum með
upplýsingum um hag Blanche, en
þó kom stöku sinnum fyrir, að
þau töluðust við í síma.
Andvarinn ýtti við hávöxnu
eukalyptus-trénu við húsvegginn,
svo að ein af greinum þess snerti
gluggakarminn, eins og fingur
hefðu klappað á hann. Blanche
brosti með sjálfri sér að ein-
beitni þeirri, sem liún fann sér
svella i brjósti. Á morgun — eða
hinn daginn i siðasta lagi —
mundi hún hringja til Berts og
segja honum að selja húsið fyrsta
manni, sem gæfi sig fram, og
fyrir hvaða verð, sem liægt væri
að fá fyrir það. Ilún yrði að sjá
sér fyrir bústað, þegar húsið hefði
verið selt, og það mál yrði hún
einnig að ræða við Bert. Bezt
væri að flytjast þarna ofan úr
hæðunum, því að það mundi gera
minni kröfur til krafta Jane. Hún
yrði að komast í nýja og bjarta
íbúð, sólrika og skemmtilega, frá-
brugðna þvi heimili, sem þær
höfðu átt undanfarin þrjátiu ár.
Blanche varð skyndilega ljóst,
að vonbrigði hennar varðandi
fortíðina, vonbrigðin sem sprott-
in voru af að horfa á gömlu kvik-
myndirnar, áttu einnig sína góðu
og uppbyggilegu hlið. f dauðan-
um gat endurfæðing einnig verið
fólgin. Um leið og hún sagði þetta
við sjálfa sig, tók hún eftir hreyf-
ingu hjá húsinu við hliðina á, svo
að hún laut fram til að sjá betur.
Um leið og hún gerði það, var
— VIKAN 36. tbl.