Vikan - 05.09.1963, Blaðsíða 48

HALLDÖR JÖNSSON H.F.
Heildverzlun — Hafnarstræti 18.
Símar 23995 og 12586.
BABY JANE
leyti. Það var af þessari ástæðu,
að Blanche varð um og ó, þegar
hún sá þann svip, sem var á
andliti frú Stitt, er hún stóð nú
þarna í dyragættinni og lagði
hendurnar þéttings fast að svunt-
unni, en það var órækur vottur
þess, að henni var meira en lítið
niðri fyrir.
„Hvað er um að vera, Edna‘?“
Reiðiofsi færðist í vanga frú
Stitt, er liún gekk loks inn í her-
hergið. Hún sagðí ekkert til skýr-
ingar, fór aðeins ofan í svuntu-
vasa sinn, tók þaðan einhvern
pinkil og rétti hann fram án þess
að mæla orð af vörum. Blanche
vissi ekkert, hvaðan á sig stóð
veðrið, þegar hún só, að þetta
var þykkur bréfahunki, sem
gúmmíbandi hafði verið brugð-
ið um.
„Hérna!“ sagði frú Stitt.
Blanche tók við bréfunum, af
því að þau voru rétt að henni, og
svo leit hún á frú Stitt með stök-
um undrunarsvip. „En hvað . . ?“
Nú var frú Stitt orðin náföl, en
hún lét samt engan bilbug á sér
finna. „Það getur verið, að mér
skjátlist,“ sagði hún og lá við, að
það væri einhver heygur í lienni,
„og það getur verið, að ég sé að
skipta mér af því, sem kemur
mér ekki við . . . Ungfrú Blanche,
ef það er nokkuð i þessum heimi,
sem ég vildi um fram allt forðast,
þá er það að gera yður eitthvað
á móti skapi, baka yður einliver
vandræði eða leiðindi, en — litið
þér bara á þau — ef yður væri
sama — og segið mér svo, hvort
þér hafið noklcru sinni séð þau
áður. Mig ■— mig langar aðeins
til að vita vissu mína um það —
það er alit og sumt . . .“
Þegar Blanche leit á bréfin, sá
hún sér til ánægju, að skrifað
var utan á hið efsta til hennar.
Hún tók teygjuna utan af bréf-
unum og breiddi úr þeim fyrir
framan sig. Þau höfðu öll verið
skrifuð til hennar. Hún tólc eftir
þvi, að eitthvað var auðkennt
Einkamál. Hú sá líka, að það, sem
var efst í hlaðanum, hafði verið
opnað.
Blanche leit aftur spyrjandi á
frú Stitt, en andlit bennar var
sviplaust, svo að á því var ekkert
að græða. Blanche sneri sér þá
aftur að bréfunum, tók fyrsta um-
slagið og úr því örk af ódýrum,
strikuðum pappír. Á hana var
skrifað með bleki:
Kæra Blanche Hudson!
í gærkvöldi vorum við hjónin
að horfa á kvikmyndina Skyndi-
legir hveitibrauðsdagar, sem þér
lékuð í. Meðan við horfðum á
myndina, sagði ég við manninn
minn, að sjá yður aftur væri eins
og að sjá gamlan æskuvin eftir
langt árabil. Forðurn daga var
ég mikill aðdáandi yðar, og þeg-
ar Skyndilegir hveitibrauðsdagar
var sýnd um þær mundir, var ég
einmitt byrjuð að vera með þess-
um pilti ....
Tár fylltu augu Blanche og hún
greip fyrir þau, af þvi að hún
gat ekki lesið meira . . . þetta
var heimskulegt . . . kjánalegt . . .
en eitthvað djúpt í sálu hennar
var mjög snortið, og það liafði
gerzt svo skyndilega og óvænt,
að hún réð ekki við sig Hönd
liennar féll niður á bréfin á kjöltu
hennar. Aðdáendabréf! Eftir öll
þessi ár! Að hugsa sér, að enn
voru þeir til, sem mundu eftir
henni — sem þótti nógu vænt
um hana til að nenna að skrifa
. . . það var ótrúlegt . . ótrúlegt.
„Þér höfðuð ekki séð þau áð-
ur ... var það?“
Blanhe tók höndina frá aug-
unum og leit upp alveg rugluð
— hún hafði steingleymt frú Stitt
andartak. Hún hristi aðeins höf-
uðið, þvi að hún mátti ekki mæla.
„Ég liélt það lika.“
En Blanhe hafði þegar snúið
sér að bréfunum aftur. Hún tók
bréfið, sem merkt var Einkamál,
leit aftan á það, til að aðgæta,
hver sendandinn væri, og las þar
nafnið William Carroll.
Hönd hennar var allt í einu
gripin svo miklum skjálfta, að
hún gat naumast opnað bréfið.
Bill Carroll hafði verið aðalmót-
leikandi hennar i fjórum vinsæl-
ustu kvilunyndum he-nnar. Ástar-
ævintýrið, sem kvikmyndaverið
hafði ætlað þeim að vera aðilar
að, hafði aldrei orðið almennilega
að veruleilca, en þau höfðu verið
nánir vinir árum saman. Það er
að segja fram að slysinu. Eftir
það hafði Bill gert itrekaðar til-
raunir til að heimsækja hana,
bæði i sjúkrahúsinu og heima,
cftir að hún var flutt þangað, en
hún hafði bannað að honum væri
hleypt inn eins og öðrum. Og
hann hafði þá haldið sína leið,
er fram liðu stundir, eins og aðr-
ir. En hvað það var dásamlegt að
frétta nú frá honum. Einkum
núna þennan morgun, þegar
hún háfði tekið ákvörðun um að
flytja úr húsinu og skapa sér nýtt
líf utan þess. Ef þau gætu orðið
vinir aftur . . . Henni lá svo á
að ná bréfinu úr umslaginu, að
hún reif það næstum.
Kæra Blanche (las hún), ég
veit, að það eru litlar líkur fyrir
því, að þetta komi nokkru sinni
fyrir augu þín, en eftir að ég
hafði séð „Ljóshærða stúlkan í
fyrirsögninni“ í sjónvarpinu hér
um kvöldið, varð ég bara að
skrifa þ'ér. Ef svo skyldi fara
vegna einhvers kraftaverks, að þú
lesir þetta, muntu sjá, að ég hef
látið fylgja með núverandi heim-
ilisfang mitt og símanúmer. Ég
verð vitanlega að segja þér frá
því, að ég er orðinn gamall og
harðgiftur karlfauskur — og er
þá orðið gamall notað í bókstaf-
legri merkingu — en . . .
Hún missti bréfið úr hendi sér,
svo að það lenti hjá hinum á
■kjöltu hennar. Hún ætlaði að taka
það upp aftur, en þá minnti frú
Stitt hana á ineð því að ræskja
48
— VIKAN 36. tbl.