Vikan - 05.09.1963, Blaðsíða 18

• • •
móti,“ sagði hún lágróma. „Mér
er nær að halda, að það gæti
borgað sig, ef þér haldið fast á
málum og krefjist þess í staðinn,
sem yður leikur hugur á.“
„Já, það er nú einmitt það,“
sagði maðurinn fljótmæltur.
„Bara að helvítin vilji ganga inn
á þetta, sjáið þér nokkuð um
það?“
„Um það skuluð þér engu
kvíða, bara að láta engan bilbug
á sér finna.“
„Ágætt — ágætt!“ Maðurinn
brosti drýgindalega. „Ekki ætti
mér að verða skotaskuld úr því.
— En heyrið þér mig, sjáið þér
þarna nokkuð um ungan kven-
mann?“
Eilítið bros kom snöggvast
fram á varir spákonunnar, en
svipur hennar varð enn dular-
fyliri en áður. „Þið alþingis-
mennirnir eigið náttúrulega erf-
itt með að vera svona lengi burt
frá konunum ykkar. Já, ég sé
hérna unga stúlku; hún ber mjög
miltla virðingu fyrir yður.“
„Fjandinn hafi virðinguna —
þó að hún sé auðvitað góðra
gjalda verð. En hvað um hitt,
þér skiljið — fæ ég nokkuð að
— kyssa hana, eða svoleiðis?"
„Ég myndi segja: halda fast
á málunum þar líka, en sýna þó
lipurð — þér eruð kunnur lax-
veiðimaður, er ekki svo?“ Spá-
konan brcsti undirfurðulega og
leit útundan sér á gest sinn.
„Gefa eftir, þegar nauðsyn kref-
ur, en sleppa aldrei, þá hefst það,
þá kemur fiskurinn á land fyrr
eða síðar. — Má ekki bjóða al-
þingismanninum öikollu?"
„Hm, jú, ætli það ekki. Þetta
er dýrindis drykkur, sem þér
bruggið — helvíti hefur mér allt-
af leiðzt að néyðast til að vera
á móti ölinu á þingi! En verið
þér snör í snúningum, Guðríður
mín, ég er að flýta mér.“
Spákonan vatt sér út í eitt
hornið, hvarf bak við slitið fata-
hengi og kom von bráðar aftur
með könnu og tvö glös. „Gjörið
þér svo vel, Ávaldi Bjarnhéðins-
son.“ Hún hellti í glösin. „Og má
ég nú skála við yður fyrir því,
að það rætizt bráðum, sem ég
hef séð í bollunum yðar allt frá
því fyrsta — að þér öðlizt tignar-
sætið.“
Alþingismaðurinn þreif glasið,
slokaði úr því og hellti í það
aftur. Hann var hugsi um stund,
en bros lék um varir hans og
loks mælti hann: „Ja, ekki hefði
nú maður svo sem neitt á móti
því, Guðríður mín. En ráðherra-
stöðurnar liggja ekki á lausu
núna, allt of margir um þær hjá
okkur — jæja, ekki hefði maður
svo sem á móti því, ónei.“
Þegar kannan var tæmd, reis
gesturinn á fætur, tók upp
nokkra fimmkrónuseðla úr vasa
sínum og fékk spákonunni.
„Þakka yður nú fyrir, Guðríður
mín og gjörið svo vel að hirða
þetta lítilræði. Ef allt gengur
eftir, sem þér hafið sagt, skal ég
reyna að bæta myndarlega við
það.“
Guðríður spákona sat hugsi um
stund, eftir að gesturinn var far-
inn en síðan tók hún peningana
og lét þá í pilsvasa sinn.
II.
Síminn hringdi klukkan níu um
kvöldið. Guðríður var enn önn-
um kafin í kompu sinni að spá
fólki, en Ása dóttir hennar lá
á sófanum í stofunni og var að
lesa bók, er Herjólfur hafði lán-
að henni. Hún seildist eftir síma-
tólinu og sagði „Halló!“
„Góða kvöldið!“ var sagt með
eilítið skrækum og drengjaleg-
um rómi. „Ertu nokkuð upptekin
núna? Mig langar svo til að
rabba við þig dálitla stund?“
„Hún þagði andartak og hugs-
aði sig um. Reyndar hafði hún
ætlað að fara snemma að hátta
og svo vissi hún, að bréf hafði
komið frá Hannesi bróður henn-
ar með síðdegispóstinum og hún
var spennt að vita, hvað í því
stæði. En sjálfsagt mundi móður
hennar dveljast í kompunni fram
ef.tir kvöldinu eins og venjulega;
aðsóknin var alltaf að verða
meiri og meiri. ■— „Jæja, komdu
þá,“ sagði hún stuttaralega. „En
þú mátt ekki vera lengi; ég er
þreytt.“ Páfagaukurinn hafði
vaknað á priki sínu við allan
þennan hávaða og hrópaði nú
hástöfum: „Ekkert svínarí! Bið
að heilsa mömmu!“
„Þeigiðu Jakop minn,“ sagði
stúlkan og strauk fuglinum, þar
til hann róaðist. Þetta var gríð-
arstór suður-amerískur Macaw,
sem. Hannes bróðir hennar hafði
sent þeim frá Ameríku með
skipsmanni á Lagarfossi. Hann
kunni margar setningar á ýmsum
málum og notaði þær óspart.
Ása tók aftur bókina, sem hún
hafði verið að lesa, en lagði hana
fljótt frá sér aftur. Þetta var
heldur leiðinleg skrudda, að
henni fannst: „Kynferðislífið í
ljósi sálfræðinnar“, en Herjólfur
var hrifinn af henni og hún ætl-
aði að gera það fyrir hann að
lesa hana. „Þú mátt ekki vera
eins og álfur út úr hól, þegar
við giftumst,“ sagði hann, eins
og hann ætti það alveg víst að
hún vildi verða konan háns. Hún
kunni reyndar vel við þennan
ljóshærða og fremur veikgeðja
pilt, sem var stúdent og gekk
á háskóla, en mamma hennar
var á móti honum, sökum þess,
hve fátækur hann var — og auð-
vitað var engin framtíð í þessu
námi hans. Sálfræði — hann gat
kannski með tímanum orðið
kennari við einhvern gagnfræða-
skóla, líklega úti á landi og það
voru heldur óglæsilegar fram-
tíðarhorfur. Móðir hennar hafði
sjálfsagt rétt fyrir sér í því, að
mikið væri gefandi fyrir ríki-
dæmið — og þó? Hún leit í
kringum sig í stofunni, virti fyr-
ir sér húsgögnin, þau voru ekki
ríkmannleg: sófagarmurinn, sem
hún hafði legið í, þrír sligaðir
hægindastólar, allt klætt blóð-
rauðu snjáðu plussi; nokkrir
venjulegir skrifstofustólar og
pólerað borð með bognum löpp-
um, heldur fornfálegt; blámáluð
kommóða með mynd af Ásu
sjálfri milli tveggja postulíns-
hunda. Á veggjunum héngu
nokkrar myndir af húsum og
dýrum í skógi, sem mamma henn-
ar kallaði dönsk málverk, en auk
þess stækkuð mynd af Sigurlinna
föður hennar. Skrautlegasti grip-
urinn var páfagaukurinn, rauður
og gulur á skrokkinn, með blátt
stél — og rósóttu gardínurnar
fyrir gluggunum. Annars var
þetta ekki glæsilegt, en kannski
hægt að una því með manninum,
sem maður elskaði? Hún var nú
bráðum orðin tuttugu og sex ára
gömul og tími til kominn að
hugsa eitthvað fyrir framtíðinni,
ef hún ætlaði ekki að verða pip-
armey. Biðlarnir höfðu ekki ver-
ið margir, en þó alltaf eitthvert
slangur, síðan hún varð sextán
ára, þá hafði gamli kaupmaður-
inn á horninu beðið móður henn-
ar að gefa sér hana. En hún hafði
aldrei getað fellt sig við neinn
af þeim sem buðust, aldrei orðið
verulega ástfangin. Peningarnir
hans Sigtryggs Háfells voru ó-
neitanlega talsvert freistandi og
mikið myndi það gleðja móður
hennar, ef hún tæki honum.
Kannski elskaði hún hann líka
svolítið; það var ekki gott að
vita — hvernig í fjáranum gat
maður eiginlega verið viss um,
að maður elskaði ltarlmann?
Henni þótt líka dálítið vænt um
Herjólf Hansson þótt hann væri
lítill vexti og ekki mannbor-
legur, en hann var fínn og lærð-
ur maður, með gleraugu, stúder-
aði sálarfræði við Háskólann og
skrifaði greinar í blöðin. En
stundum þráði hún eitthvað allt
annað, mann, sem væri bara góð-
ur og hlýr — en góðleikinn einn
saman var víst ekki mikils virði
— eða var hann það? Mamma
hennar sagði, að efnin væru fvr-
ir öllu: „Það er ekkert að púkka
upp á þessa svokölluðu ást, hún
bilar, þegar eitthvað reynir á, sé
ekki nóg að b’’ta og brenna, ög
þá fer allt í háaloft undir eins.
Hjónabandið verður að byggja á
traustum grundvelli og hvað er
traustara en auður? Hann er afl
þeirra hluta, sem gera skal og
kona getur fyrirgefið þeim
manni margt, sem ber hana á
höndum sér fjárhagslega og veit-
ir henni allt, sem hún óskar sér.“
Sigtryggur Pláfells átti nóg af
peningum, en Herjólfur, greyið,
var alltaf blankur. Hann gat-
sjaldan boðið henni út, enda vildi
hann helzt sitja heima hjá henni
og fá ókeypis öl að drekka.
Mömmu hennar var lítið um
þetta gefið, en bannaði henni þó
aldrei að gefa honum kollu. Það
var svo sem von, að henni geðj-
aðist að Sigtryggi, sem færði
henni franskt konjakk og dýran
líkjör. En það var gaman að tala
við Herjólf og láta hann ráða
draumana sína. Og þótt drauma-
ráðningarnar hans kæmu henni
stundum til að roðna, voru þær
alltaf spennandi. Lóa vinkona
hennar hló þegar hún sagði
henni frá Herjólfi og kallaði
hann „sníki“. „Það er auðheyrt,
að þetta er enginn karlmaður,"
sagði hún. „Ég mundi ekki nenna
að sænga með honum þótt ég
Framhald á bls. 50.
_ VIKAN 36. tbl.