Vikan - 05.09.1963, Blaðsíða 37

og lagður undir hann mikill hluti
af hinu svokallaða „Landnámi
Ingólfs“ auk margra stóreigna
annarra, er allt var eign Krýsa.
Meðal annars á‘ttu þeir 9 haf-
skip (kaupskip) í förum, er þeir
voru líflátnir, og sigldu skip
þeirra til Grænlands, Vínlands
(er þá var kölluð Albania), suð-
ur til Miðjarðarhafslanda og allt
til Egyptalands og inn í Nílar-
ósa. Út fluttu þeir íslenzka og
grænlenzka grávöru og margt
annað, þar á meðal hinar afar
dýrmætu og eftirsóttu rostunga-
og náhvalatennur. Krýsar fluttu
inn á skipum sínum margs kon-
ar varning og meðal annars
fluttu þeir hingað inn bæði
arabiska hesta og úlfalda. Gengu
stórar úlfaldalestir undir klyfj-
um að og frá aðalbækistöð
þeirra, Gömlu-Krýsavík. Þeir
lánuðu og úlfalda langleiðir til
skreiðarflutninga. Krýsar höfðu
eingöngu tvíkryppuúlfalda og
voru þeir kallaðir ,,drógir“ og
„draugar", íslenzkun af heitinu
„drómetar". Draugalestirnar hafa
verið ærið ferlegar undir skreið-
arflutningi, enda eimdi eftir af
því í þjóðtrúnni í margar aldir
jafnvel fram í okkar tíma hafa
Draugalestir sést á Krýsavíkur-
veg.
ENDALOK KRÝSA.
Krýsar voru nokkurskonar
kristnir heiðingjar, örlagatrúar,
frelisunnandi stjórnleysingjar, ó-
háðir ríki og kirkju. Þeir urðu
svo voldugir hér á landi, undir
stjórn Kolskeggs, og andlegir
yfirburðir þeirra svo stórkost-
legir, að víkingahöfðingja- og
kirkjuvaldið nötraði og riðaði.
Þeir voru að verða ríki í ríkinu
og átökin jukust með kristinni
og sameinuðu kirkjuvaldi, svo að
hlaut að skríða til skarar. Þeir
voru engum háðir nema sjálfum
sér og því enn hættulegri höfð-
ingjavaldinu og áttu auk þess
mikinn kaupskipastól og bezta
hérað landsins með ágætustu
veiðistöðvunum. Það var löngu
farið að slást í kekki milli
kristnivaldsins og Krýsa, þegar
höfðingjar loks sendu Kolskeggi
úrslitakosti vorið 1054. En Kol-
skeggur svaraði með „Ófeigs
sögu bragðakarls" (Bandamanna-
sögu), er hann reit með latínu-
letri og sendi einn lærisvein sinn
með hana til að „staðfæra" hana
og færa hana hlutaðeigendum.
En þeir svöruðu Kolskeggi með
því að skera úr sendimanni
tunguna og höggva af honum
hægri höndina, en gerðu sendi-
menn á fund Kolskeggs og kváðu
honum sæmra að rita níð sitt og
rógburð á því letri er þeir læsu
sjálfir og skildu. Kolskeggur reit
þá söguna í annað sinn, og "þá á
málrúnum, og gerði það á tveim
dægrum, en sendimenn biðu á
meðan.
Eftir það skáru Bandamenn
herör, söfnuðu liði um flest hér-
uð landsins og fóru að Kolskeggi
ísSiíSk
Nýtt Toni
með tilbúnum bindivökva liðar hárið á fegurstan hátt
Auðveldasta og fljótvirkasta heima permanentið, sem völ er á, er
hið dásamlega Toni með nýja tilbúna bindivökvanum.
Allur bindivökvinn, sem þér þarfnist er tilbúinn til notkunar í
sérstakri plastflösku. Vatn ónauðsynlegt. — Ekkert duft, sem þarf
að hræra í vatni. Með því að þrýsta bindivökvanum úr plastflös-
kunni er öruggt að hver einstakur lokkur fær jafna óaðfinnanlega
liðun, án þess að liðirnir verði hrokknir og broddar myndist.
Toni bindivökvinn lífgar einnig hár yðar, gerir það mjúkt,
gljáandi og auðvelt í meðförum. Nú má leggja hárið á hvern þann
hátt, sem þér óskið, hvortheldur stóra eða smáa liði. Toni fæst í
þremur styrkleikumSuper (Sterkt) ef liða á hárið mikið, Regular
(Meðal sterkt) ef liða skal í meðallagi og Gentle (Veikt) ef liða skal
lítið, —-og þannig má velja þá tegund sem hentar yður bezt.
Toni, stór pakkning Tip Toni, minni pakkning, til að
til að liða allt hárið. liða hluta hársins eða stutt hár.
VATN ÓNAUÐSYNLEGT—ENGIN ÁGIZKUN —ENGIR ERFIÐLEIKAR
Mjög auðvelt. Klippið
spíssinn af flöskunni og
bindivökvinn er tilbúinn
til notkunar.
Með nýja Toni bindivök-
vanum leggið pér hvern
sérstakan lokk jafnt og
reglulega og tryggið um
leið betri og varanlegri
hárliðun.
og þeim Krýsum, haustið 1054,
með tvö þúsund vopnaðra
manna. Ioan Kjarvalarson „inn
gamli“ var brenndur inni á
Vífilsstöðum og margt manna
með honum. Kolskeggur hafði
víggirt Krýsavík og hafði þar
harðsnúið lið, sem þó var ofur-
efli borið. En Kolskeggur slapp
þó undan þar, á Brimfaxa, mikl-
um hesti, hvítum af arabisku
kyni og náðist ekki fyrr en
í Straumrandahrauni, sunnan
Hafnarfjarðar eftir að hafa
sloppið gegnum mörg umsátur.
Þar festist hestur hans í hrauni
og brotnaði fóturinn, „inn vinstri
afturfótur", og sat hann þar
fastur, en var þó svo sár af
spjótalögum, að iðrin lágu úti.
Kolskeggur hraut af hesti sínum
og kom niður standandi. Hestur-
inn var móður og blés mjög og
þeyttist blóðgufa og froða úr vit-
um hans. Kolskeggur hafði aldrei
annað vopna en rýting einn lít-
inn, gullrekinn, við belti sér,
dró hann úr slíðrum, og varð
það jafnsnemma að þeir þustu
að, er eftir sóttu, og kom þá spjót
eitt flugandi og stefndi á Kol-
skegg. Kolskeggur tók spjótið á
lofti og lagði hest sinn í brjóstið,
er mjög reisti höfuð til lofts,
barðist um og prjónaði. En Kol-
skeggur mælti: „Sækja sókn-
hvattar sveitir háleitan". Féll þá
hesturinn dauður og Kolskeggur
jafnsnemma, því að þá stóðu á
honum mörg vopn. Hjuggu þeir
þar höfuð af Kolskeggi og alla
útlimi og stungu augun úr höfð-
inu og skáru úr tunguna; settu
síðan höfuðið á stengur og svo
útlimi. Lágu bein Kolskeggs og
hestsins þar við reiðgöturnar
næstu árin. En er ferðamönnum
öllum og vegfarendum stóð ógn
og fordæming af þessum slóðum
var svo fyrirskipað af inum
fyrsta biskupi í Skálholti, ísleifi
Gizurarsyni, að kapella skyldi
reist á þessum stað yfir beinum
Kolskeggs og þeirra félaga. Sést
enn móta fyrir allri lögun kap-
ellunnar, þó nýtt hraun hafi á
hana runnið yfir hið gamla
bungumyndaða helluhraun, sem
undir var.
Krýsar voru ekki allir drepnir
VIKAN 36. tbl. — 07