Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 15

í#i • tið ímfm kyjihtók \'i6 Kokta jýfáffaií.
fíe&J i. s<*sii vfésf|i.ddfi mm immmm vás
éi0nma6mr fieijnar,- Híiíis; <*u hmm liaf^t v<-rí/i a&I*
viímíf gt»g« iifciiiií i ivUíiHiííltiasHiiií littkknim <%-
iiiii áfnrr. K<HJitr?ik<TsÍMrjmr hafa \nrtivetl/A, ug má
þar ie%n frainlwr?! haíia. Ííímn var w.msir
kötípiiiáliiiiý i Wlá'xbarg. Kau hdffía vt-rití gm t
toptega ár, ÍMiim <,g HiMur, iiítttn hnfhi átofugf
gratiah iiaaa uíh að tuju va-tí mr ófró, ú| rkkí
mm ímimt í hjémrmmm, Ev0d haatt «ff þaffe:
ÍrlfÍ ja*as vnr <*r Itamt vnknaóí um tmtmv mð íml
tíemiar va.r aiftt; íiufBs fiöó frá liumiisíf up;< í tí«d|:r
márgiin, „ttteó Úfi6 húr ng Itifídt édáiia fií .tikama
henmr'h Emiíi f-Jmm fsitua oft imfðu, dm <>g égím
mémmm hmíUr vi'6, jwgar ja;:r þykjasf viia ufí mgim
kouurjisr aéu í^ete ólróar, högg fums ug'ímtaiiir
kúmu í'ni' éikh j*u %S fiíitiíii r<-'»íiíffaf óigluftíg
ivar fiún fiafii v<-r.i6 t*6í, óvaó íión
í>á garSísi ja,ó rina nótfítia, aS fumti vakttsiSÍ vsð
}«tð aS f'iúii Já vtisMra sssegin vfS Jutms f rt;kk|unni,
ritgtfisf áusuiar <>g mtsuítí i áafrfSóflóiltslss, tfMfÉ
og stismfi. Ílístm nsísakskii ísffftrJs fmsísör, fiéit r»ti
ftóit viitfi fá ffássi f!f í'ifiufa viM >ág <>g náigaSláí ímum
Eu at'isi itiiíiít Mtfu-ti Isassit, Imtfú lióu iiíáfiáótega ftá
hH\ vstti aér ímm (S! rek.k|smts| ng f.<t << rm tsi m
ittísíí'ju, kkwf<f mitkjMm>m eimsru sat«ar,»■;!
ffaisv hrá Mx i Iwmkmmmmg vmUí hesstsi íttufur
;Y * * 1*1* Á * * i-i 11 rt m'4 f<i 4*4 íVvi.ift 1« %% ***» vf trri'ií f ¥V íí*í ífííí
aá kaunski kmsssisf Isátsif nú lokx |:| rauss ssm hvvri isfm 1
it'ift Mii.-t á mvitsi n;n.
Pegar rmk&tó kmu luss i vkágimi, hltsálf ísllf f mrns víB Ummm
rjuóiít, j«,i rnn hsiimr m.tnu., t,g kvtatna áál ímshv,-rfit fsáf tmEM
í tí.H ti viisu.'tí H.t-iiii ssuuíí*. MtWur ssokltfl íítikifi Íhxfi áléB I kjuns'
mmm frá fsáifnu, „ititsrmkímf, <*ss sksáskk.«rsists afftsr kaficsfffuts‘k iimtt,
•dait/ iði .vm Mím'íiM. }ni að lt,,mij» sUidisf in*g;,r. hv:m þanm \ar
smf áé. mmi ah jsarti s héitht isísrsste i„-igi áftia i,t<*é 'þmm vsgisrMýggf*;
Íegls áífsfsfss yliri, er js-ví fylgifl,
iiíldur varjuíhi ,.á .,f m-í sí.jUmuksstim ug a<-kk öi!*i>akin tíi <>;, 'ía
í ÍivirfmgUísssk <>g lianí, svu fra \ift r.-it:,rhóMm: „Ntumgí tm
var Eðfski yjálfw og jtúð var íii hmM* mm IsÓíS JsaíBí ftráiílð fm
IHil
„g þé: i * * - í /. I i c*t f s i n i , i v i k u n á má i, i i og 11 í m m t 1 w 11 a, 3 J i,, n, t. I ál 11 u
og Heköiu, <»g ssæfurgksði fJJ ,fýf*ðör þ< ítn P:in ikikfcttrí. Hn ,*kk»
• *,ru jtC'ííi >i*H', iii!.. illi.ti uttáiiutg ,r, }i<*ini fvlgdi hvos'ki guðiast
né vjsnhal^f' á kmfmtii Itríf s»g kií‘k|ssaiðusn. í’m akktmóitn U(») \,tr
aftur mðti h%<» t.ntiuð s kst mnni. ;t'ð aijnða tiianna rí íidi i ííhuj-
itmi minmi efk úl k **rt af |>ví, *=<•),> j«ir fðr fmug }>;,,* mm -,111 sssíríxtÞ
' ;,i fíoff á laíiuis. ,<g f\t it* hríijfftið 't-íní kiikj.tn nJþéöunuÍ fivnrki
irúai h-gtíit atytí- iié ftuggun i jM-irn Íii':i»Ailt*gn kúgun, st*ns hssn v:sr6
jmja af háJfu faníÍMÍitiíitia <»g iétiv-ÍgemJa. í lattiiitmi in»|?SíM kírkj-
nn á vv,'if sssi'ð }a*5vMíJn i ' mm! vvit .,ð , 1-l.j 'iirð iHí« \iii/f. Varft
tJÍghvi að ággjá. ajáif í-Ííííí tsf jíá!«!, <;,< ekU stá miidnsfí.
**

Ungur hefðarmaður fær tilsögn í svartagaldri
og öðrum fræðum Satans hjá fagfólki í þeim
efnum.
Vatnspynding í Þýzkalandi á galdratímahilinu.
Þá voru pyndingamenn stétt og höfðu fjöl-
skrúðugar aðferðir. Vatnsaðferðin var algeng.
Þá var klút troðið ofan í háls hins grunaða og
síðan hellt vatni í klútinn unz lá við köfnun.
Venjulega var sá grunaði brenndur á báli
hvort sem hann játaði eða ekki. í baksýn:
Skrifari og fulltrúar kirkjunnar við athöfnina.
Það var þó ekki fyrr en á fjórtándu öld, sem hiiiar fornu, heiönu
venjur ióku á sig svipmót uppreisnar, liéfndar og örvæntingar. Þá
var það, að svartmessan kom til sögunnar, þar sem heilögum sakra-
mentiun var öfugt snúið og Lúsifer reist altari — englinum, sem
risið liafði gegn valdhafanum — en skorað á Krist, sem ekki hafði
sýnt að hann hefði mátt eða vald til að leysa hina kúguðu alþýðu
undan okinu, að ljósta guðlastarana, ef hann gæti.
Næstu þrjár aldirnar risu svo upp djöfladýrkunarsöfnuðir víðs-
vegar um Evrópu — karla og kvenna, sem afneituðu kristinni trú
og sóru „svarta eiðinn“, „Ég geng á hönd Satan“, og gerðust læri-
sveinar Kölska af líkama og sál. Var þar öllu ófugt snúið, og sunnu-
dagshelgi kristinna manna gerð að „nornahelgi“, pramhald á bls. 29.
VIKAN 43. tbl. —