Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 41

vandaður frágangur, klæðir hvern
mann vel, landsþekkt gæðavara.
6r eigið valið
ViBnufotögerð Islands
★
★
★
ESTRELLA de‘luxe
ESTRELLA wash‘n wear
ESTRELLA standard
Hæfir bezt íslenzku
loftslagi.
eða ykkar siðvenjum."
Mér varð ljóst að ekkert fengi
breytt ékvörðun hans. Ég þekkti
hann, nú orðið, öllu betur en
sjálfan mig.
„Er ég þér og þínum þá einsk-
is virði? ‘ varð mér spurn.
„Þú ert mér sem kær bróðir
og faðir. Þú ert minn góði andi,
en samt sem áður stendur það
ekki í þínu valdi að bjarga okk-
ur frá tortímingu. Það getur
frumskógurinn einn.“
Það varð löng þögn. Sjálfur
var ég slíkum harmi lostinn, að
ég mátti ekki mæla. Og þá
heyrði ég Antu hrópa þau orð,
sem ég mun aldrei gleyma:
„Marusa-ka ... Marusa-ka ...
Hvað rak þig hingað?“
„Hvert ætlarðu að halda?“
spurði ég.
Antu benti í suður.
„Við höldum eins langt á brott
frá ykkur og við frekast kom-
un.st,“ mælti hann enn, „svo að
börn okkar megi dafna, lifa og
deyja í friði.“ Og svo bætti hann
við eftir andartaks þögn: „Ég
tek þær, Lay og Urulai með
mér.“
„Já, Antu,“ svaraði ég. „Þú
hefur að sjálfsögðu lög að mæla.“
„Ég er feginn því, að ég skuli
hafa talað við þig og sagt þér
frá þessu,“ sagði hann. „Og eitt
vil ég taka fram sérstaklega. Við
vildum ekkert frekar,- en að hafa
þig aftur í hópi okkar ... á bökk-
um annars fljóts, þar sem verð-
ur gnægð fisks, og á öðrum
stað inni í frumskóginum, þar
sem þú getur reist þér eins stór-
an kofa og þig lystir.“
Móninn var að ganga undir,
þegar við stóðum á fætur og
héldum aftur heim í kofann. Ég
lá andvaka unz sól reis.
Kvöldið eftir var ég viðstadd-
ur, þegar Antu kallaði alla fjöl-
skyldufeður til þings á torginu
og tilkynnti þeim ókvörðun sína
— eftir að hann hafði rakið þá
ógæfuatburði, sem yfir ættflokk-
inn höfðu dunið að undanförnu,
án þess að nokkur fengi að gert.
Allir voru samþykkir ákvörð-
un hans og óðfúsir að hefja und-
irbúninginn að brottförinni taf-
arlaust. Antu ráðlagði þeim að
taka ekki annað með sér en það
nauðsynlegasta — boga, örvar,
veiðihnífa og axir. Þá bauð hann
þeim og að taka með sér eins
mikið af yucakorni og þeir gætu
borið. Þegar hann sagði þinginu
slitið og hélt aftur til kofa síns,
dirfðist ég ekki að ávarpa hann.
Við Urulai áttum saman okk-
ar síðustu nótt. Hún vafði mig
örmum og gat ekki sofnað dúr,
en sagði fátt. Hún var aldrei
orðmörg og í rauninni hafði mér
aldrei tekizt að fá hana til að
segja mér hug sinn allan.
Árla næsta morguns var ætt-
flokkurinn albúinn til brottferð-
ar. Allir komu og kvöddu mig
með virktum, enda þótt það væri
ég, sem í raun réttri átti alla sök
á því, að þeir urðu að yfirgefa
kofa sína og veiðisvæði, land-
svæðið, þar sem þeir og forfeður
þeirra höfðu átt bólfestu mann
fram af manni, og unnu hug-
ástum. Síðastur kom Antu, og
með honum tveir Indíánar, sem
báru tíu riffla og lögðu þá við
fætur mér.
„Okkur mundi brátt þrjóta
skotfæri og þá koma þeir okkur
ekki að neinu gagni, svo það er
þýðingarlaust að vera að burð-
ast með þá,“ varð Antu að orði.
Síðan leit hann fast á mig og
mælti: „Hefðir þú ekki komið,
mundi einhver annar hafa komið
hingað. Við ásökum þig ekki.
Og nú höldum við áfram að reika
um frumskógana, eins og for-
feður okkar hafa gert, kynslóð
fram af kynslóð.“
„Antu,“ sagði ég. „Ég er líka
á förum héðan. Ég sný aftur
heim til míns eigin ættflokks.
Ég get ekki fest hér yndi, þegar
þið eruð farin. Þið finnið ein-
hversstaðar eins fengsæl veiði-
svæði og þau, sem þið yfirgefið
nú, og ef til vill enn fisksælla
fljót. En mundu að gæta þess
vandlega, að ekki sé neina dem-
anta að finna, þar sem þú tekur
þér og ættflokki þínum ból-
festu.“
Ég horfði á eftir þeim, unz síð-
asti Indíáninn hvarf inn í frum-
skóginn. Og mér þótti sem ég
heyrði rödd Antus í eyrum mér,
hljómþýða og spyrjandi:
„Marusa-ka ... Marusa-ka ...
hvað rak þig hingað?“ *
AFTURHVARF TIL
NÁTTÚRUNNAR.
FRAMHALD AF BLS. 9.
ans. Þar inni var glæsileg vín-
stúka og allt henni tilheyrandi,
arinn, þægilegir stólar og borð
úr viðarlurkum, en uppi á lofti
var svefnstaður fyrir nokkra
gesti. Þetta litla hús mundu
flestir prísa sig sæla að eiga sem
sumarbústað á góðum stað.
Inni í sumarbústaðnum var
frúin að hita kaffi handa okkur
og skera niður kökur. Kaffið
var hitað á stórri olíueldavél,
sem jafnframt hitar miðstöð fyr-
ir húsið, enda var þar allsstaðar
vel hlýtt og notalegt. Eftir að
við höfðum þegið góðgerðir,
gengum við lengra upp eftir
hlíðinni, þar sem við hittum
Þorvarð Jón Júlíusson vinnu-
klæddan við að hjálpa smiðun-
um við byggingu bústaðar síns.
•— Þú byggir veglega, Þor-
varður!
•— Það má kannski segja það.
Mér finnst það vera svo mikils
virði að geta farið úr bænum í
fríum á góðan stað, þar sem öll
þægindi eru fyrir hendi — eins
og heima, eða jafnvel betra. Þá
getur maður forðað sér alger-
lega frá öllum önnum og ergels-
um, verið í friði og notið lífsins
eins og bezt verður.
— Þú leggur kannski jafnvel
meira upp úr þessum sumarbú-
stað en íbúðinni í bænum?
— Að sumu leyti, já. Hér
finnst mér vera minn griðastað-
ur, og hér vil ég gera það sem
ég mögulega get, til að hafa það
gott og þægilegt, langt í burtu
frá önnum dagsins.
— Hvað er bústaðurinn stór,
að flatarmáli?
—■ Hann er um 80 fermetrar,
fyrir utan svalirnar.
— Það þætti gott einbýlishús
hvar sem er í bænum. Hvað
kostar svo húsið, uppkomið?
— Það segist ekki. Enda veit
ég það ekki ennþá . . .
Fyrir 10—15 árum þótti það
sæmilegur lúxus að eiga kofa
einhversstaðar uppi í sveit á
góðum stað, þar sem maður gat
hafzt við í nokkra daga með fjöl-
skyldunni. Þá svaf fólkið í koj-
um, eldaði fábreyttan mat á
prímus eða olíumaskínu. Það
var paradís á jörðu í þá daga.
Nú hefur þetta breytzt í þá átt,
að menn byggja sér glæsilegri
hús í sveit, og spara þar ekkert
til. Kannski er þetta vegna betri
kjara fólksins, vanans að lifa
betur og meiri fjárhagslegri
25 ÁRA AFMÆLISBLAÐ VIKUNNAR
- eftir viku. 90 síSur aS stærS.
SuÖur í hraun með KJARVAL |
Svo merkilegt, sem það kann að virðast, hefur lítið sem ekki
neitt sézt af myndum af meistara Kjarval við vinnu. Það á
sér að nokkru leyti eðlilega orsök: Kjárval er illa við það, að s
hann sé truflaður, þegar andinn kemur yfir hann. Samt gerði ;
hann undantekningu fyrir Vikuna á 25 ára afmæli hennar. Ljós-
myndari og blaðamaður frá Vikunni fóru í leiðangur með Kjar-
val suður í hraun. Á myndunum sem teknar voru — bæði í
? scörtu og lit — koma vel fram vinnubrögð Kjarvals. Vikan
birtir forsíðumynd úr þessum leiðangri og litaopnu inni í blað-
inii
VIKAN 43. tbl. —