Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 37

að hefja atlögu; voru konurnar
þar fremstar í flokki og réðist
ein þeirra á aðra múlattastúlk-
una og þreif af höfði hennar
hattinn blómskreytta. Upphóf-
ust þar með hin ferlegustu átök.
í einu vetfangi voru aðkomu-
stúlkurnar fjórar umkringdar
óðum og ærum Indíánamúg, sem
teygði til þeirra hendur með
terrðum fingrum og virtist stað-
ráðinn í að linna ekki fyrr en
hver spjör hefði verið af þeim
reytt og tætt. En þær voru ekki
af þeirri kvengerð, sem fellur í
yfirlið með þungum stunum um
leið og eitthvað bjátar á, heldur
tóku þær hraustlega á móti og
létu ekki hugfallast þó að ber-
sýnilega væri við ofurefli að
etja; spörkuðu frá sér og bitu og
klóruðu allt hvað af tók, sam-
tímis því sem þær reyndu að
hörfa til baka, upp í flugvélina.
Komst ein af þeim nokkur þrep
upp í stigann, en þá náði ein-
hver af þeim innfæddu taki á
ökkla henni og dró hana niður
aftur, og nú voru karlmennirnir
líka farnir að láta til sín taka.
Ég öskraði og kallaði að þess-
um gráa leik skyldi tafarlaust
hætt, en það bar engan árangur.
Mundo, hinn mikli höfðingi,
stóð hjá og ætlaði að rifna af
hlátri. Loks kom Vaugham flug-
manni ráð í hug. Hann þreif
riffil sin og skaut fimm skot-
um upp í loftið.
Það varð til þess að koma vit-
inu fyrir Mundo. Að beiðni
minni hélt hann inn í þvöguna,
tók sér stöðu á víglínunni milli
hins fjölmenna árásarliðs og fá-
menna varnarliðs, sem enn veitti
viðnám af mikilli hugprýði, og
tókst smámsaman að stilla nokk-
urinveginn til friðar. Antu bar
og að í sömu svifum, og fyrir
atbeina hans heppnaðist að sefa
gremju og afbrýðisemi hinna
innfæddu kvenna og sívaxandi
fýsn eiginmanna þeirra. Vændis-
konurnar stóðu þarna að mestu
leyti naktar og hágrátandi og
báðu okkur heitt og innilega að
flytja sig tafarlaust á brott aftur
í flugvélinni. En Indíánarnir
hlógu og veifuðu spjörunum, sem
þær höfðu af þeim tætt, hátt yfir
höfði sér eins og herteknum
gunnfánaslitrum.
Við reyndum eftir mætti að
hjálpa stúlkutetrunum til að
hylja mestu nekt sína; fórum
meira að segja úr skyrtunum og
lánuðum þeim þær í því skyni.
Að því búnu leiddum við þær um
borð í alúmínbátinn og ferjuðum
þær yfir fljótið, þar sem þeir
Pop jarðfræðingur og Tommass-
ino tóku á móti þeim og fóru
með þær í skálann, þar sem
þeim var ætlað að hafa aðsetur.
Þegar þær höfðu verið hresstar
við með heitu kaffi, og komizt
að raun um að farangurinn hafði
ekki orðið fyrir neinu hnjaski,
tóku þær von bráðar aftur gleði
sína og létu afstöðu sína gagn-
vart þeim innfæddu, og þó eink-
um konunum, óspart í ljós með
því orðalagi, sem kvenfólki af
þeirra stétt er munntamast.
„Það er einmitt þeirra vegna,
að þið hafið verið ráðnar hing-
að,“ varð mér að orði. „Þessi
skáli verður ykkar einkabústað-
ur á meðan þið dveljist hér. Þið
fáið hver sitt herbergi og bað-
herbergi. Eldhúsið er hér
skammt frá.“
Demantsleitarmennirnir höfðu
lagt af stað til vinnu sinnar árla
þennan morgun, og höfðu ekki
hugmynd um að kvenfólksins
væri von seinna um daginn.
Einu karlmennirnir, sem eftir
voru í þorpinu, voru þeir
Pob jarðfræðingur, Tommassino,
spænski læknirinn og búðarmað-
urinn, auk innfæddu varðmann-
anna, sem ætluðu að glápa úr
sér augun, bentu á litarhátt
stúlknanna og brostu út að eyr-
um. Einkum þótti þeim hið Ijós-
litaða hár þeirra furðu gegna.
Hálfri klukkustund síðar
mættu stúlkurnar til skrásetn-
ingar í skrifstofu minni.
„Hvað heitir þú?“ spurði ég
þá stúlkuna, sem ljósust var á
hörund.
Hún svaraði mér í belg og
biðu sönglandi röddu: „María
frá borginni Lara í grennd við
Acarigua, 25 ára, atvinna
vændi.“
Negrastúlkan, Josephina, var
einkar aðlaðandi, brjóstin hvelfd
og stinn, varirnar þvalar og á-
stríðuheitar. Hún var fædd í
Cindad í Bolivar. Múlattastúlk-
urnar höfðu báðar flutzt úr
Spánarhöfn til Caracas og ætlað
að gerast þar þjónustustúlkur.
Ég setti þeim fastar starfsregl-
ur og starfsgjald, og bauð þeim
að gæta fyllstu varúðar og hrein-
lætis; tilkynnti þeim að lækn-
irinn sæi þeim fyrir nægum sótt-
varnarlyfjum og fyrstu vikuna
yrði þeim veittur gjaldfrestur á
öllum nauðsynjum í verzluninni.
„En það er fyrst og fremst
eitt,“ mælti ég með áherzlu, „þið
megið ekki eiga nein skipti við
Indíánana. Þeir eru allir kvænt-
ir, og ég vil ekki að til neinna
árekstra komi við þá.“
Eins og á stóð virtist sú við-
vörun með öllu óþörf. Það fór
hrollur um þær, þegar þær
heyrðu Indíánana nefnda.
Ég fylgdi þeim síðan til
sjúkraskýlisins, þar sem læknis-
skoðun skyldi fara fram. Við
urðum að ganga á milli sjúkra-
rúmanna og vakti koma stúlkn-
anna gífurlegan fögnuð meðal de-
mantsleitarmanna, sem þar lágu.
Þeir hrópuðu hástöfum og einn
þeirra veifaði óhreinum vasa-
klút eins og fána.
Læknirinn skoðaði þær vand-
lega, hverja á eftir annarri.
Hann var undarlega lengi að at-
huga negrastúlkuna, Josephinu
sem að vissu leyti mátti heita
landi hans, en eins og áður er
frá sagt var læknirinn spænskur
og 27 ára að aldri.
Búðinni var lokað óvenjulega
snmma þetta kvöld. Bankastjór-
inn fyrrverandi svaf af nóttina
hjá Maríu, Pop jarðfræðingur
hjá annarri múlattastúlkunni og
læknirinn hjá Josephinu.
Daginn eftir komu Indíánarn-
ir samkvæmt venju að hirða
laun sín, og konur þeirra í fylgd
með þeim til að aðstoða þá við
að eyða þeim í verzluninni.
Varðmennirnir reyndu með
öllu móti að halda þeim frá skál-
anum, þar sem stúlkurnar höfðu
aðsetur sitt, og sjálfar héldu
þær sig innan dyra. En Indíán-
arnir gerðust brátt ölvaðir og
fóru ekki í neina launkofa með
hvað þeir vildu. Ég varð að læsa
skáladyrunum, og þar sem Antu
var ekki viðstaddur — hann
kom aldrei í þorp þeirra hvítu
á þriðjudögum — sneri ég mér
til Mundo og bað hann aðstoðar,
þó að hann hefði bersýnilega
líka fengið sér í staupinu.
Reyndi ég að gera honum það
ljóst, að hann yrði að fá menn
sína til að hverfa sem bráðast
aftur til síns heima, því að ann-
ars gæti komið til alvarlegra
átaka.
„Ég vil sjálfur fá eina af þess-
um konum,“ svaraði Mundo,
hinn mikli höfðingi ættflokks-
ins.
„Þú átt fjórar fyrir, eða ems
margar og lög ættflokks þíns
leyfa,“ svaraði ég. „Demants-
leitarmennirnir eru aftur á móti
kvenmannslausir, og því eru
þessar konur þeim ætlaðar, svo
að þeir girnist ykkar konur ekki
framar. Þú verður því að bjóða
þínum mönnum að láta þær í
friði.“
„Allt í lagi,“ svaraði Mundo.
„En ég er ekki háður sömu regl-
um og þeir. Ég er hinn mikli
höfðingi. Og ég vil fá eina af
þessum konum ykkar.“
Að þessu sinni varð ég að
beita meiri lipurð og kænsku í
samningum við Mundo en
nokkru sinni fyrr. Engu að síð-
ur kostaði það mig þref og þras
langa hríð að fá .hann til að
halda aftur heim í þorp sitt með
sína undirsáta og falla frá kröf-
um sínum.
Þegar demantsleitarmennimir
sneru heim næsta laugardag,
bárust fréttirnar af komu vænd-
iskvennanna eins og eldur í sinu
á meðal þeirra. Hirtu þeir hvorki
um að þvo sér né greiða, gáfu
sér ekki einu sinni tíma til að
skila dömöntum, sem þeir höfðu
fundið þá vikuna, og voru vesa-
lings stúlkurnar ekki öfunds-
verðar næstu tvo sólarhringana,
en báðar næturnar varð ég að
loka skálanum um hríð, svo að
þær fengju nokkra hvíld. Nokkr-
ir af demantsleitamönnunum
heimsóttu þær meira að segja
mánudagsmorguninn, áður en
þeir héldu af stað til vinnu sinn-
ar. Nokkrum stundum síðar var
negrastúlkan komin á stjá, hress
d
ura-
— f <&
gloss
Dura-Gloss varalit-
urinn heldur sínum
upprunalega litblæ
—- hann er mjúkur
án þess aS vera feit-
ur.
Fullkomnið snyrtingu yðar með silkimjúk-
um Dura-Gloss varalit — og hinu sterka
djúpgljáandi Dura-Gloss naglalakki. —
Hvorutveggja fáanlegt í 18 tízkulitum, sem
gefa yður ótakmarkaða möguleika til fjöl-
breytni.
HALLDOR JONSSON
Heildverzlun. — Hafnarstræti 15. — Símar 12586 og 23995.
VIKAN 43. tbl. — gy