Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 18

• • • •
MAÐURINN, SEM KOM HEIMSSTYRJÖLDINNI
DULMÁLSORÐIÐ
SEM ÞÝDDI
AÐ ÁRÁS SKYLDI
TAFARLAUST HAFIN
BAR VITNI
HINNI SÉRSTÆÐU
GAMANSEMI
OG HUGMYNDAAUÐGI
ÞEIRRA
STORMSVEITAMANNA,
EÐA ÖLLU
HELDUR HVE ÞÁ
SKORTI HVORT-
TVEGGJA GJÖRSAMLEGA:
„D Ó S A M AT U R“!
landamærin, og taka þessa litlu útvarpsstöð í sínar hendur.
Ekki verður hjá því komizt, að nokkrir menn falli í þeim
átökum. Framtíð þýzku þjóðarinnar og foringinn krefjast
þess.“
Nú fyrst þóttist Naujocks höfuðsmaður skilja hvernig í öllu
lægi. „Þér ætlizt til, að ég komi þessu í kring?“ spurði hann.
„Nei,“ svaraði Heydrich. „Ég ætlast ekki til þess. Ég skipa
þér það. Og þar sem þú veizt nú þetta leyndarmál foringjans,
geturðu ekki dregið þig í hlé. Hverju svararðu?“
„Hverju get ég svarað? Ekki öðru en því, að ég skal leggja
mig allan fram íil að þetta megi takast, enda þótt ég þykist
sjá, að litlar líkur séu til þess.“
Heydrich lyfti vísifingri og brosti kalt. „Það er ekki nóg;
að þú leggir þig allan fram, Alfred minn góður. Og aðgerð-
irnar verða að vera þannig skipulagðar, að þar geti ekkert
brugðizt. Ef þær mistækjust, mundi það niðurlægja þýzku
þjóðina svo í augum heimsins, að hún fengi það ekki afborið.
Og ég þarf að sjálfsögðu ekki að taka það fram, að það mundi
neyða okkur til að taka þig af lífi.“
„Já,“ svaraði Naujocks kaldranalega. „Ég skil það, að ykk-
ur mundi þykja lítill heiður að mér, ef svo færi.“
Heydrich naut þess að sjá hann kveinka sér. Naut þess svo,
að hann gat ekki stillt sig um að draga hughreystinguna dá-
lítið á langinn. „Vertu öldungis rólegur," sagði hann að lok-
um. „Þú mátt treysta því, að stormsveitirnar veiti þér skil-
yrðislaust allt það lið, sem þú þarft á að halda, til þess að
öruggt sé að aðgerðir þessar heppnist. Við sjáum þér fyrir
pólskum einkennisbúningum, og færustu og traustustu menn
úr leyniþjónustunni verða þér til aðstoðar. Við munum jafn-
vel sjá þér fyrir nokkrum líkum, sem hægt verður að ljós-
mynda í sönnunarskyni, þegar hinni hraustu og hugrökku,
þýzku lögreglu hefur tekizt að ná útvarpsstöðinni aftur úr
höndum Pólverja og hrekja þá út fyrir landamærin. Upp
frá þessari stundu helgar þú þig óskipt lausn þessa viðfangs-
efnis, undirbúningi og skipulagningu aðgerðanna. Heil Hitler."
Þegar Naujocks hélt á brott úr aðalstöðvunum, vissi hann
fyrst í stað vart hvaðan á sig stóð veðrið. En smám saman
varð hann skelfingu lostinn. Það var þó ekki fyrst og fremst
mikilvægi hinna fyrirhuguðu aðgerða, sem skelfdi hann, eða
hættan á því, að þær kynnu að mistakast. Hann var orðinn
það gamall í hettunni, sem stormsveitarmaður, að hann þekkti
til hlítar þær starfsaðferðir, sem þar tíðkuðust. Þar var aldrei
hætt við neitt hálfkarað. Og þetta viðfangsefni var þess eðlis,
að það gat ekki síður orðið honum hættulegt, tækist honum
að leysa það óaðíinnanlega af hendi, en hitt, að það mistækizt.
Því að gengi allt að óskum, þá var það Naujock, sem vissi
að um blekkingarbragð eitt hafði verið að ræða, og að sjálfur
kanzlarinn og leiðtoginn, Adolf Hitler, var ekki annað en
ótíndur lygari, sem einskis sveifst til að koma vilja sínum
fram. Því mundu æðstu menn flokksins telja fullt eins mikla
ástæðu til að ryðja Naujocks úr vegi, ef áformið heppnaðist.
Þess varð þó ekki langt að bíða, að undirbúningurinn að
lausn viðfangsefnisins næði svo sterkum tökum á honum, að
drægi úr ótta hans. Hann komst þegar að raun um það, hvílíkt
vald hann átti að bakhjarli, þar sem stormsveitirnar voru.
Það var vissulega betra að standa með slíku valdi en á móti
því. Meðlimafjöldi þeirra samtaka, áhrif þeirra, auður og að-
staða öll, mátti kallast örugg trygging þess að hið fyrirhugaða
áform gæti ekki mistekizt. Naujocks var fengin til umráða
lítil skrifstofa við Delbruckstræti, og þar hélt hann sig svo
fyrstu dagana yfir landabréfum og ljósmyndum af viðkom-
andi svæði, útvarpsstöðinni í Gleiwitz og nágrenni hennar.
Stöðin stóð drjúgan spöl fyrir utan borgina, sem gerði mun
auðveldara að skipuleggja árásina.
Annar þeirra var sérfræð-
ingur í radíótækni, hinn
þulur, sem alinn hafði ver-
ið upp við báðar tungurn-
ar, pólsku og þýzku, og
talaði þær báðar eins og
bezt verður á kosið. Þar
sem þeir „hurfu“ báðir á
sínum tíma, og nöfn þeirra
fyrirfinnast ekki í Niirn-
berg-réttarskjölunum, get-
um við kallað þá Fritz og
Hermann.
Þá barst Naujocks skrif-
uð orðsending frá Heyd-
rich, þess efnis, að út-
varpsstöðvarstjóranum í
Breslau hefði verið skipað
að vera til aðstoðar varð-
andi væntanlega útvarps-
sendingu frá Gleiwits, og
hefði hann verið látinn
sverja þagnareið. Þessi
orðsending olli Naujocks
nokkrum áhyggjum. Þeim
virtist stöðugt fara fjölg-
andi, sem gert var kunn-
ugt um þetta mikilvæga
leyndarmál. Hvað skyldu
þeir verða margir áður en
lýkur, spurði Naujocks
sjálfan sig.
Fyrstu aðstoðarmennirnir komu nú til fundar við hann. Hann hefði rekið í roga-
Jg — VIKAN 43. tbl.