Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 31

við meyna nöktu, er verið hafði
messualtari hans, einkum ef þar
var um nýliða að ræða, sem kenna
iþurfti hluttöku i þessu loka-
atriði messunnar. Gerði rökkrið,
flöktandi skíman frá bálinu,
igervi og athöfþ seiðskrattans
og æði það, sem runnið var á
skynhrjá^aðan söfinuðinn, allt
sitt til þess að hann trúði þvi
að þarna væri Kölski sjálfur að
teik, og að nornirnar vissu í
rauninni ekki betur, en að þeir
sem við þær höfðu mök, væru
árar hans. Stöðugt var skipt
um maka og stóð æði þetta unz
þátttakendur þraut mátt og af
þeim rann, og áttu þeir þá
flestir fullt í fangi með að
drattast heim áður en haninn
gól.
Það var árið 1184, sem kirkj-
an hóf skipulagða ofsók á
hendur svörtusöfnuðum, og á-
kvað að útrýma þeim algerlega
í eitt skipti fyrir öll. Lucius
páfi HI. sendi öllum hiskupum
slnum hoðskap, þar sem hann
hauð þeim að ihefja rannsókn á
starfsemi svörtusafnaðanna, og
setja þeim, „sem á lá grunur
eingöngu“, þann lcost að sanna
sakleysi sitt, en þola dóm og
refsingu ella. Ef einliverjir af
hinum veraldlegu valdmönnum
skyldu reynast ófúsir til sam-
vinnu, átli að setja þá útaf
sakramentinu. Smámsaman voru
söfnuðirnir svo afhjúpaðir,
nornir og seiðkarlar dregin
fyrir rétl og tekin af lífi svo
])úsundum skipti. Það er talið
varlega áætlað, að full 200,000
norna, sciðkarla og seiðskratta,
galdrafólks og kuklara liafi
verið tekin af lifi þegar ofsókn-
irnar náðu hámarki sínu á
seytjándu öld. Til dærnis vorii
um 600 manns brennd á báli í
hinu litla hiskupsdæmi, Bam-
berg, á aðeins þriggja mánaða
timal)ili árið 1515, og á sama
tíma 900 manns í Wúrzhurg og
500 í Genf. Árið 1664 voru 30
manneskjur teknar af lífi i þorp-
inu Lindsheim á Þýzkalandi, cn
þorpsbúar allir töldust þá sex
hundruð. Árið 1589 voru 113 af
tólf þúsund íbúum Quedlings-
horgar á Saxlandi brenndar á
einum og sama degi, og 400 á
einum degi í Toulouse.
Hörmuleg er sú staðreynd, að
þegar mótmælendahreyfingin
tók að ná fótfestu í kaþólskum
löndum, fóru meðlimir rann-
sóknarréttarins með fylgjendur
hennar oft og tiðum á sarna
hátt og meðlimi svörtusafnað-
anna. Þannig voru guðsliræddir
mótmælendur dæmdir fyrir
sömu villu og Satansdýrkendur
og leiddir á hál með nornum
og seiðskröttum. Það var þetta
trúarofstæki, sem hreintrúar-
menn og kvekarar og meðlimir
ýmissa annarra mótmælenda-
safnaða voru að flýja, þegar
þeir sigldu skipum sinum yfir
Atlandshafið og settust að i
Vesturheimi — þar sem þeir
gerðust svo frumkvöðlar að
samskonar ofstæki innan vé-
banda sinna eigin safnaða,
„galdraofsóknunum, þar sem
nornir og seiðkarlar hins „nýja“
heims sættu svipaðri meðferð
og i þeim gamla heimi.
Athyglisverður er og hinn
einstaki áliugi kaþólsku klerka-
stétarinnar, sem hundin var
ævilöngu skirlifisheiti á öllu því
sem kynferðislegt gat talizt í
sambandi við nornahelgarnar
og svörtumessurnar, svo að allt
slikt mátti i rauninni kallast
aðalrannsóknarefni þeirra við
réttarliöldin, einkum á því
tímabili, sem galdraofsóknirnar
náðu hámarki sínu. Dómendur
rannsóknarréttarins, sem allir
voru klerkvigðir menn, píndu
þá, sem þeir liöfðu þegar dæmt
á hálið, til ýtarlegustu frásagna
varðandi allt, sem einmitt við-
kom þessari lilið málsins, og var
allur sá framburður skráður
sem nákvæmlegast. Svo að
segja undantekningarlaust, voru
þessar „játningar" hinna dæmdu
fyrst og fremst árangurinn af
grimmúðlegustu beitingu kvala-
fyllstu píslartækja, og ber því
að sjálfsögðu að byggja var-
lega á þeim, sem sönnunar-
gögnum. Engu að siður er vitað
með vissu að svörtumessurnar
náðu jafnan hámarki sinu í
kynferðislegu æði og að losta-
tryllingin var veigamikið atriði
i „trúarlífi" svörtusafnaðanna.
Þess her einnig að geta, að
margar af þessum játningum
eru framkomnar á þann liátt, að
liinir dauðadæmdu leystu frá
skjóðunni án ]>ess að píslartæk-
in kæimi þar nokkuð við sögu.
„Það er Satan sjáflfur;, sem
átti mök við okkur“, lýsti ein
af nornunum yfir fyrir réttin-
um, og staðfesti þá játningu
sína með eiði — og ekki ein-
ungis það, heldur skýrði hún
frá því að mergð ungra, kyn-
vana ára liefðu fylgt honum til
svörtumessu, tekið virkan þátt
í lostaleiknum og breytt sér þá
jöfnum höndum 1 kvenára eða
karlára eftir atvikum, þegar þeir
áttu mök við mennska svarta-
messugesti. Af framburði henn-
ar virðist og mega ráða, að
þessar óvæntu kyngervisbreyt-
ingar árahyskisins hafi aukið
æðið og lostann um allan helm-
ing, og þó ekki hvað sízt ærsla-
kæti áranna sjálfra.
Þá má og ráða það af játn-
ingum þessum, að ekki hafi
allar nornirnar haft unað af
þessum mökum við Kölska og
ára hans, ])ó að ekki skorti þá
lostann. Bæði var það, að
því er fram kemur í játningum
þeirra, að þeir léku þær hart i
atlotum og margir þeirra, eink-
VXKAN 43. tbi. —