Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 25

einu orðinn hræddur. Hann hat-
aði ibúðina og sambúð sína við
Del í henni. En bann þekkti það
illa, sem þar var, og bafði ekki
enn kynnzt því, sem var útifyrir.
Hann teygði sig eftir simanum,
snerti taltækið og dró svo bönd-
ina að sér aftur. Hann var hrædd-
ur við það óþekkta, sem bann
ætlaði að fara að stökkva út i,
eins og um illa martröð væri að
ræða. Hann hafði óttazt þetta
alla ævi. Hann fann svita spretta
út á enni sér. Hann kyngdi nokkr-
um sinnum, leit á simann og sinia-
númerið, sem merkt var við í
blaðinu. vo leit hann bægt fram-
an í Del, og augu hans voru gal-
opin í óttasleginni áköllun.
„Þú hringir fyrir mig, lia?“
sagði hann og rétti henni símann
aftur. „Þú gerir það . . .“
ÁTTUNDI KAFLI.
Einmitt þegar hún kom i dyra-
gættina, nam hún staðar og leit
aftur á sjálfa sig í veggspegli
ineð óljósri spurningu. Hún var
klædd upplituðum, rauðum knipl-
ingakjól, sem tekin var dálítið
saman rétt fyrir neðan hægrá
brjóstið. Glitrandi steinar voru
um háls hennar og úlnliði, og
andlitið var sem sóttheitt vegna
vangaroða og varalitar, sem hún
liafði borið á sig. En það mátti
hins vegar sjá á augum hennar,
að henni leið ekki vel þrátt fyrir
allt tildrið.
Bkki svo að skilja, að áfengis-
neyzlu væri á nokkurn hátt nm
það að kenna, að hcnni leið ekki
sem bezt. Almenningur skildi það
atriði ekki. Mönnum. ieið ekki
illa, þótt þeir drykkju. Þvert á
móti, þvi að áfengið varpaði ein-
mitt birtu á alla hluti, og þegar
manni var eitthvað þungt i skapi
— eins og ástatt hafði verið sið-
ustu daga, að því er hana snerti
— gat maður einmitt hætt að
hugsa um allt slikt. Hún leit af
speglinum aftur og snerist snögg-
lega á hæli.
Ilún liafði aðeins fengið sér
að drekka tvisvar eða þrisvar ])á
um daginn —• aðeins til að vekja
sig örlítið. Ekki svo mikið, að
hún yrði drukkin af því, ekki
nærri nógu mikið til ])ess. Hún
þarfnaðist þess að fá sér örlitið
tár til þess að sefa taugar sinar
í dag. Hún varð dálitið óróleg,
af því að hún átti von á ókunn-
ugum manni í heimsókn. Hún
hleypti brúnum, þegar hún reyndi
að rifja dálítið upp fyrir sér.
Flagg. Já, það var einmitt nafnið,
Edwin Flagg. Hún gekk gegnum
anddyrið og til setustofunnar.
Klukkan á arinhillunni sýndi, að
komið var fram yfir liádegi, eitt-
tuttugu-og-fimm. Flagg átti að
koma klukkan hálf-tvö.
í rauninni var þetta dálítið
leiðinlegt með auglýsinguna. Að-
eins fimm alls höfðu gefið sig
fram — hún mundi að minnsta
kosti ekki eftir að hafa svai'að
nerna fimm mönnum. Þrír fyrstu
umsækjendurnir höfðu krafizt
þess að fá að vita fyrst, hvort
starfið félli undir stéttarfélag tón-
listarmanna, en þegar henni varð
eitthvað svarafátt uni það atriði,
hringdu þeir allir af. Fjórði fyr-
irspyrjandi var vart af barns-
aldri, nemandi í einhverjum lítt
þekktum tónlistarskóla. Aðeins
sá finimti — þessi Flagg — liafði
virzt einlægur 1 fyrirspurn sinni.
Hann liafði beðið einkaritara
sinn að hringja og ákveða, hve-
nær liann mætti koma til að ræða
málið.
Edwin Flagg. Henni leizt vel
á nafnið. Það hljómaði svo karl-
mannlega og iikt og um staðfast-
an föðurlandsvin væri að ræða.
Hún litaðist um, leit yfir stofuna
til að aðgæta, livort hún væri
í lagi vegna heimsóknarinnar.
Hún mundi sitja þarna á legu-
bekknum, og liann mundi fá sér
sæti þarna ... Hún spennti snögg-
lega greipar, til þess að fá hend-
ur sínar til að hætta að skjálfa.
Hún ætti eiginlega að fá sér
cinn, aðeins hressingu til að
gæta fyllsta öryggis. Hún vildi
ekki, að Flagg fengi þá hugmynd
um hana, að hún væri alltaf cins
taugaóstyrk og hún var nú.
Hún hafði aðeins gengið fáein
skref i áttina til eldhússins, þeg-
ar hún heyrði fótatak á stétt-
inni úti fyrir, og það nálgaðist
dyrnar. Ilún leit í skyndi á
khikkuna. Það var víst, að herra
Flagg var stundvisin sjálf. Svo
hljómaði dyrabjallan, og þótt
hún hefði átt von á að heyra i
henni, hrökk hún dálítið við,
eins og af undrun. Hún band-
aði ósjálfrátt frá sér, eins og
fát hafði komið á hana, en svo
gckk hún til dyra og svipur henn-
ar var eins og á manni, scm hefir
ákveðið að sætta sig við hvað-
eina, sem fyrir kanrt að koma.
Hana setti hljóða í fyrstu, þeg-
ar hún hafði opnað útihurðina.
Það gat ekki verið, að þetta væri
lverra Flagg'. Það var ekki nokk-
ur leið að láta þennan feitlagna,
unga mann í fátæklegum, illa
passandi jakka koma heim við
myndina, senv hún hafði brugðið
upp í huga sér. Hér hlaut að vera
um einhvern misskilning að
ræða. Herra Flagg liafði vafa-
laust orðið fyrir einhverjum
töfrum og ...
„Ég — góðan dag,“ tók hinn
ungi maður til máls og var eitt-
hvað óró’H. „Ég er Edwin Flagg.“
Svo tók hann vasaklút úr vasa
sínum og þerraði feimnisvitann
af enni sér. Hann hafði nefnilega
ekki komið akandi upp hæðina,
hann hafði bara gengið. „Ég átti
— átti að hitta ungfrú Hudson.
Klukkan hálf-tvö.“
Jane starði aðeins á hann orð-
laus í nokkur andartök. Svo rann
])að upp fyrir lvenni, að þögnin
var að verða óþægilega löng, svo
að hún brosti og svaraði: „Já, ég
er úngfrú Hudson." Hún vék til
hliðar með nokkurri tregðu og
benti honum ólundarlega að
ganga inn fyrir. „Gangið i bæ-
inn.“
Bn ungi maðurinn þá ekki boð
hennar ])egar í stað. Hann renndi
hendinni með vasaklútnum nið-
ur eftir vanganum, en stöðvaði
svo hreyfinguna á miðri lcið.
Hann virti Jane fyrir sér og
lvleypti brúnum, eins og hann
væri að reyna að sjá betur. Jane
endurtók bendingu sína um það,
að hann ætti að koma inn fyrir.
„Gangið inn fyrir.“
Hún fylgdi honum til sætis,
hauð honum að setjast á stól, senv
var hægra megin við arininn, en
settist sjálf á legubekkinn. Hún
hagræddi pilsum sínum vandlega
og leit svo með mikilli eftirvænt-
irigu á Flagg, eri á honuni var l)á
nákvæmlega sami eftirvæntingar-
svipurinn. Hvers vænti hann áf
henni? Það kom einhver skelf-
ingakökkur í magann á Jane.
Hann var alls ekki af þvi tagi,
sem hún hafði ætlazt til, engan
veginn eins og hún hafði gert sér
i hugarlund. Allt i einu fann hún
hókstaflega fyrir viðbjóði á þess-
um spikaða, fölleita, unga manni,
eins og hún hefði gripið hann í
einhverri yfirvegaðri lygi, og
hún óskaði þess einungis, að hann
færi leiðar sinnar aftur. En fram
hjá því varð ekki komizt, að hann
var kominn þarna, og að hún
varð að segja eittlivað við hann.
„Þér sáuð auglýsinguna mina í
blaðinu?“
Ungi maðurinn l)rosti vélrænt.
„Já, það vildi svo til, að ég leit
gegnum blaðið —: þann hluta
hlaðsins, þér skiljið, og þar sem
svo vill til, að ég leik bæði á
píanó og fiðlu . . .“ Hann lauk
setningunni með meiningarlausri
hreyfingu, sem sýndi, að honum
leið hálfilla i návist hennar.
Jane kinkaði kolli. „Já, það
var tekið fram — var það ekki?
— að bæði væri þörf fyrir pianó-
og fiðluleik.“
„Já, það stendur einmitt heima.
Þetta virtist hre-in tilviljun — og
að sumu leyti var það það lika
— svo að ég . . . vitanlega . . .“
Hann lauk máli sínu aftur nieð
klaufalegri, stirðlegri lireyfingu.
Aftur varð þögn milli þeirra.
Jane mjakaði sér aðeins til, en
svo náði taugaóstyrkurinn slikum
tökum á henni, að hún gat ekki
annað cn flissað lítið eitt. Ungi
maðurinn leit upp, og það var
undrunarsvipur á föium augum
hans. Hún leit af honum og horfði
með löngunaraugum í átt til eld-
hússins.
„Te?‘ spurði hún allt í einu,
eins og hún liefði snögglega feng-
ið innbiástur. „Hvers vegna bý
ég ekki til tesopa handa okkur?
Og svo getum við drukkið te og
— og talað saman. Finnst yður te
gott. herra Flagg?“
„Ó, já.“ Edwin Flagg tók snöggt
viðbragð fram á við. „Já, já, mér
— mér þykir það mjög gott.“
Edwin Flagg leit á eftir henni
með furðusvip, þcgar hún liraðaði
sér fram i eldhúsið. Hann tók
enn fram vasaklút sinn og lauk
við að þerra enni sitt, sem var
enn rakt af svita. Hann hafði
hafi á réttu að standa frá upp-
hafi. Þetta var forskrúfuð, gömul
kerling, sem var búin eins og
skipamella. Hvers konar starf
hefði hún eiginlega upp á að
bjóða? Hann velti því fyrir sér,
hvort hann gæti kannske staðið á
fætur og komið sér á brott, án
þess að hún yrði þess vör.
En þegar til kastanna kom, var
það húsið sjálft, stofan, sem hann
sat í, sem kom i veg fyrir, að hann
Framhald á bls. 49.
VIKAN 43. tbl. — 25