Vikan - 05.12.1963, Qupperneq 16

Smásaga effii*
LOIIIS
UNTERMEYER
¥ið eigum einskis
annaps úrkosta. Viö
verðum að haicia
átram á morgun,
sagðí maðurinn, en
í kvöld.. Halda átram?
sagði vatnsberinn
út í eyöimörkina?
Það er langt til næstu
byggðar El Maresch
Þetta er sagan, sem sögð var á stræt-
unum í Ghada fyrir meira er þúsund
árum síðan.
Nú hefur tímans tönn gert Ghada að
fornri sögu — allt sem þar er að finna
eru brot úr múrveggjum, hlið i rústum
og stórhöggnir steinar á við og dreif.
Ghada var i rauninni aldrei borg -—
hún hafði sprottið upp á krossgötum,
þar sem úlfaldalestirnar úr norðri og
austri mættust, áðu um stund og héldu
svo áfram suður þurran sandinn.
Sagan hefst dag einn i ljósaskiptun-
um. Það var maður þar á ferð og leiddi
asna, sem kona og barn sátu á. Konan
var ung og fögur, og hún liélt á barninu
í fangi sér, þvi að þetta var ungbarn.
Andlit þess var hulið blæju, sem skýldi
því gegn sandstorminum.
Þau komu langt að.
-— Sjáðu, sagði maðurinn og benti á
sólsetrið, sem gæddi gulbrúnan sandinn
skyndifegurð. Ghada ... Þar getum við
hvilst. ..
Það var lengra til Gliada en maðurinn
hafði haldið. Sandurinn var þungfær og
hvirflaðist kringum þau, og barnið fór
að gráta. Asnanum varð fótaskortur.
Tvisvar datt litla skepnan á hnén, svo
að litlu munaði, að konan og barnið
köstuðust af baki.
— Hann er þreyttur, sagði konan.
Vesalingurinn, hann er svo þreyttur —
hann ber bæði mig og barnið.
— Við erum brátt komin, sagði mað-
urinn um leið og hann hjálpaði asn-
anuin að standa upp og hvatti hann vin-
gjarnlega til að halda áfram. Við kom-
um við í Ghada. Kannski er gott fólk
þar. Ef lil vill gctum við verið þar í
nokkra daga, áður en við höldum áfram
ferðinni.
— Það getur verið, sagði hún og bjó
jg — VIKAN 49. tbl.