Vikan - 05.12.1963, Qupperneq 26

Johanna
Kristiónsdóftir
Hvar
og hvernig
skrifar þú
þínar bækur
Þrátt fyrir verkfall í
prentsmiðjum, á versta
tíma fyrir jóla-
bækurnar, virðast þær
flestar hafa komizt út.
Margt góðra og
þekktra höfunda er á
markaðnum að þessu
sinni, og sumir þeirra,
sem litið hefur krælt
á allra síðustu árin,
eru nú aftur með.
VIKAN hefur snúið sér
til tíu rithöfunda
símleiðis og beðið þá
að svara eftirfarandi
spurningu:
— Meinarðu, hvort ég fari upp
í sveit og loki mig þar inni eða
eitthvað svoleiðis? Nei, þetta er
ofur einfalt. Ég skrifa bara heima,
á kvöldin eingöngu, ég hef einhvern
veginn aldrei annan tíma. Nú, þeg-
ar ég byrjaði á þessari bók, Segðu
engum, hafði ég beinagrindina til
að einhverju leyti, en það breytt-
ist náttrúlega meira og minna, þótt
efniviðurinn héldist sá sami í aðal-
dráttum. Ég skrifa fremur óreglu-
lega, það er að segja, ég sezt ekki
við klukkan átta og skrifa til tólf,
heldur aðeins þegar ég er upplögð.
Það falla kannske úr mörg kvöld
og' svo skrifa ég kannski fram á nótt.
Ég veit ekki, hvort það er hægt
að segja, að ég hafi lengi hugsað
um efnið í þessa sögu. Ég var í
hitteðfyrra að berja saman sögu,
sem ég ætlaði raunar að senda á
markaðinn fyrir jólinn i fyrra, en
sem betur fer hætti ég við það.
En ég hafði lengi hugsað um efn-
ið í þá bók. Efnið í Segðu engum
var ekki eins lengi að veltast fyrir
mér.
Segðu engum fjallar um Reykja-
víkurdömu, 16 ára gamla, sem er
í Menntaskólanum og nýbúin að
missa móður sína. Það hefur mikil
áhrif á sálarlífið og hún leggur
metnað sinn í að halda heimilið
íyrir föður sinn og bróður. Það kem-
ur fljótlega í Ijós, að faðir hennar
vill ekki una einlífinu, og um sama
leyti á hún sjálf sitt fyrsta ástar-
ævintýri. Ég held að það sé ekki
rétt að segja meira um efnið að svo
stöddu.
Nei, ég er ekkert spennandi, þeg-
ar ég er að skrifa. Hef enga sér-
vizku við stellingar eða þess háttar.
Ég drekk að vísu mikið kaffi og
reyki dálítið, en ég geri það alltaf
hvort sem er.