Vikan - 05.12.1963, Page 49

Andríkar umræður um matar-
forða skipsins, sem er vægast
sagt bágborinn. Pekingendur,
sem ekki komu og svínakjöt,
sem kom ekki heldur.
AÐFANGADAGUR.
Kom á vakt klukkan 0000.
Myrkrið er kolsvart, eins og
þykkt klæði og vitaljósið sker
blind augun. Þrir Vestmanna-
eyjabátar hafa samflot heim.
Þeir hafa verið á síld i Flóanum
og fara nú heim til að halda
jólin. Þeir eru í vonzkuveðri á
Selvogsbanka. Spilaði tvo vit-
leysinga við kallinn og Gústa,
siðan var farið að lala um bæk-
ur. Veðurstofan spáði hægviðri.
Kannski eru þeir fullir, sagði
maðurinn, sem liafði verið
á síld.
—• Það var skepnuskapur, að
leyfa ekki Ólafi maskinuskáldi
að þiggja nokkur kjaftshögg.
Þvi þurftann endilega að drepa
Pétur í lokin? Og svona er hald-
ið áfram að tala um „mína
menn". Annars átti ekki af lienni
að ganga, þessari skemmtilegu
bók. Hún fór í sjóinn í tösku,
þegar tuin kom um borð og svo
kviknaði i lienni, þegar þeir
voru að reyna að þurrka hana
á kabyssunni. Já, minir menn
iiafa reynt ýmislegt þennan
mánuð, sem þeir eru búnir aö
ganga lausir. Búnir að lifa af
drukknun og eldsvoða, með
meiru.
Fór af vakt klukkan 0400.
Kom á vakt 0800. Nú er nóg
að gera, því skipið lítur liræði-
lega út. Svört fingraför út um
alit eftir smiðjukallana, gólfin
skítug og svo þarf að taka til
í herbergjunum. Ryksugan ýlfr-
ar geðvonskulega, og hlykkjást
eins og slanga eftir gaungunum.
Talaði við þá í land í morg-
un. Það eru þrjú varðskip á
sjónum um jólin. Þrjú grá skip
með nokkra tugi af geðvondum
djöflum, sem bölva í sand og
ösku fyrir iiádegi, því allt er
vitlaust að gera.
2. vélsljóri sagði meinlega, að
nú yrði ekki spilaður vitleys-
ingur í kvöld.
Þvi ekki?
Þá læt ég nú róa með mig
í land. Ég sigli ekki með mönn-
um, sem spila vitleysing á jóla-
kvöld, sagði hann móðgaður.
Kannske vildi liann bara þvarga?
Þó er nokkuð til í þessu. Vit-
leysing má ekki spila á jóla-
kvöldið. En liver hefur drepið
mann og hver hefur ekki drepið
mann? Var hann nokkuð nær
með því að láta róa sér í land.
Var ekki lijóðin öll að spila
vitleysing ársins upp á kraft?
mér er nær að halda það.
Fyrir 160 árum dóu menn
úr hungri í Reykjavík. Sýktust
af skyrbjúgi og kreppusótt og
Espólin telur að enn fleiri hefðu
drepizt, ef Petræus (danskur
kaupmaður og viðskiptafélagi
Bjarna riddara) hefði ekki lán-
að útflutningsfisk til átu. í dag
falla menn unnvörpum úr of-
áti og ganga hálfbognir og
krepptir af tóbakseitrun, fullir
og dópaðir eftir smekk. Ilver
er að spila vitleysing á jólun-
um? Hver á að láta róa sér
livert? Það var sýnilega komið
þvarg.
Iiann er að ná sér upp í norð-
vestrið og það er farið að veíta
á legunni. Þungar öldurnar koma
vestan úr liafi, brunandi liungr-
aðar, hækka og stækka á grunn-
inu við Skaga, mölbrotna litá
Hraunum, ellegar vestur á Mýr-
um. Hér innanvið eru þær mátt-
lausar. Skipið rykkir draugalega
í akkerisfestina, siglir síðan
fram undan keðjuþunganum,
snýst svolitið, bakkar og rykkir
í festina aftur. Svona koll af
kolli.
Hafið er skrýtið, sagði mað-
urinn, sem hafði róið i Sand-
gerði! Nokkuð til i þvi —- Hann
hélt áfram. Þegar þeir sprengdu
skipin í stríðinn innan við
Skaga, rak likin á móti vindinum
uppá Mýrar. Líka draslið. Svona
er straumurinn sterkur. Og það
er farið að tala um strauma og
livað hafið sé skrýtið.
Bát, sem rak af legunni i
Höfnum, rak upp í Stafnesið.
Báta, sem slitna af legum, rek-
ur yfirleitt á land, nema í Sand-
gerði, sagði maðurinn, sem
startaði þvarginu, hróðugur.
Hann var aHtaf að minna á
Sandgerði —: Báta, sem rekur
út af legunni í Sandgerði rekur
á einn stað. Það má ganga að
þeim vísum á einhverri vik i
Kanada. Ég man ekki hvað þá
er lengi að reka þetta, eða livað
þessi helvitis vík heitir, nema
jieir skila sér nokk. Góð vík
það i lvanada, að eiga kannskc
von á öllum Sandgerðisflotanum
eftir einn stórsunnanhvell. Já
og menn eru sammála um, að
hafið sé nú svolítið skrýtið og
svo er 10 kaffið búið, því það
á að fara að ryksuga bekkina.
Verst er að eiga ekki jólaskraut,
sagði stýrimaðurinn, því hann
vill reyna að gera gott úr öllu.
Iílukkan ellefu fer að verða
nóg að gera. Jólaskeytin fara
að berast í stríðum straumum.
Fólkið i landi vorkennir okkur
vist heil ósköp. Við erum hetjur
hafsins, danslag kvöldsins, eins
og fulli maðurinn sagði á sjó-
mannadaginn. Ég skrifa skeytin
og hreinrita með ritvél. Þegar
þeir vakna, þá fá þeir þau. Það
er annars skrýtið að sjá við-
hrögð manna til sjós þegar þeir
fá skeyti. Þeir glenna upp aug-
un og maður heldur að þeir
ætli að berja mann þegar þeir
eiga ekki afmæli, eða eiga sín
von. Þeir lialda að það hafi
fallið víxill, eða þeir liafi misst
konuna. Einu sinni vissi ég um
mann, sem brá mikið þegar
liann fékk skeyti. Gömul frænka
lians hafði látizt á háum aldri
á Norðfirði. Skeytið hrenglað-
ist og leit út fyrir, að hann hefði
misst dóttur sína. Hann hataði
landssimann lengi upp frá þvi
vegna mistakanna. Búinn á vakt
kl. 1230.
Vaknaði klukkan fjögur eftir
að hafa sofnað út frá liugheilum
heilliugsóskum til sjómanna á
hafi úti. Skipið er orðið hreint
og snyrtilegt innra og steikar-
ilmur er farinn að berast út
frá kabyssunni. Reyndar lítur
það hálf illa út með jólamatinn,
VIKAN 49. tbl. —