Vikan - 05.12.1963, Side 61

yður?“ kallaði Junquist á eftir
henni.
„Það er óþarfi,“ svaraði frú
Bates, „þér skuluð atliuga, hvort
þér getið ekki orðið að liði
þarna. Mér datt bara i hug, að
einhver œtti að kalla á lögregl-
una.“
Jane ók bilnum inn i skúr-
inn, drap á lireyflinum og fór
út. Með því að aka kringum
hœðina liafði henni tekizt að
komast heim, án þess að þurfa
að fara um sömu beygjuna aft-
ur. Um leið og hún gekk út á
götuna, heyrði lnin greinilegt
áttina til sín. Hún nam staðar
og bœrði ekki á sér. Þetta var
frú Bates, seiu nam snögglega
staðar, þegar hún kom auga á
Jane Hudson.
„Þér gerðuð þetta!“ sagði frú
Bates hásri röddu. „Þér berið
ábyrgðina! Lögrcglan ætti að
taka yður!“ Svo snerist luin á
liæli og hvarf út i myrkrið.
„Nei!“ kallaði Jane og horfði
á eftir lienni. „Nei!“ Svo heyrði
hún, að frú Bates nam staðar.
„Ég ætlaði ekki að gera það!“
Hún gekk í áttina til frú Bates
og teygði liöndina biðjandi til
voru komnar eða hversu lengi
þær höfðu verið á ferðinni. En
hún áleit vegna rakans i loft-
inu og vaxandi kulda, að orðið
væri mjög framorðið.
Þetta hafði allt verið eins og
hálfgerður skopleikur. Jane
hafði komið lieim og klætt hana
í skyndi, fært hana í flíkur og
borið hana út í bílinn, og síð-
an liafði hún ekið af stað, án
þess að gefa á þessu nokkra skýr-
ingu. Þær liöfðu yíirleitt ekki
talazt við, síðan lagt var upp.
í fyrstu hafði hún ekki tekið
eftir neinu nema skærum ljós-
ótta, kom Jane aftur og settist
upp í lijá henni.
„Þú ert vakandi,“ sagði Jane
tilfinningarlausri röddu, Blanc-
he svaraði ekki. Henni skildist
hinsvegar á liressandi loftinu,
sem harst inn i bílinn, að þær
mundu vera nálægt sjónum.
Hún lieyrði einnig veikan sjávar-
nið. Jane leit um öxl.
„Ég var að ganga á sandin-
um.“ Röddin var einkennileg,
eins og hún væri frekar að tala
við sjálfa sig en Blanche. „Það
er gaman að ganga þarna úti
. . . Þú ættir annars að sjá sjó-
mannamál, sem harst neðan frá
brekkunni. Hvers liöfðu menn
orðið áskynja? Var búið að
finna hann? Hún vissi, að liyggi-
legast mundi vera að koma þarna
hvergi nærri — en liún varð
að fá að vita, livað gerzt hafði.
Ilún gekk niður eftir götunni
en gætti þess að halda sig i
skugganum.
Þegar hún var næstum komin
að gatnamótunum við beygjuna,
nam hún staðar og hlustaði.
Einhver kallaði einliver fyrir-
mæli, en hún gat ekkert séð.
Andartak hikaði hún og sagði
við sjálfa sig, að hún ætti að
fela sig heima. En svo hélt hún
göngunni áfram niður eftir. Svo
sá hún konu koma gangandi í
hennar. “Þér skiljið þetta ekki!“
„Komið ekki nærri mér,“
svaraði frú Bates liásri röddu.
Svo hélt hún áfram sína leið.
Jane stóð þegjandi og hugs-
aði málið. Svo skildi lnin allt
Frú Bates vissi það. Hún var
alltaf á gægjum, til dæmis kvöld-
ið sem hún hafði flutt lík frú
Stitt. . . Allt í einu tók Jane við-
bragð, snerist á hæli og hraðaði
sér lieim.
„Blanche!“ lirópað i hún
skrækri röddu. „Ó, Blanche!“
Tvisvar sinnum siðan þær
lögðu af stað, hafði Blanche
runnið i brjóst -— eða hún hafði
misst rænu — svo að liún hafði
ekki liugmynd um, hvert þær
unuin allt i kring, þar sem þær
voru á ferð, en þrátt fyrir þreytu
sína hal'ði hún gert sér grein
fyrir því, að Jane var að flýja,
hvert sem ferðinni var heitið.
Það var augljóst, að flóttinn
orsakaðist af heimsókn manns-
ins, sem hafði litið inn til henn-
ar. Blanche hafði verið að hug-
leiða þetta, þegar henni rann
i brjóst í fyrra skiptið, en þegar
hún vaknaði í siðara skiptið,
var allt koldimmt umhverfis
hana, og hún veitti því athygli,
að bifreiðin stóð kyrr. Þá sá
liún, að Jane hafði yfirgefið
liana og skilið hana eftir inni
i bílnum, sem hún liafði læst.
Þegar Blanclie hafði beðið
nokkra stund milli vonar og
inn, Blanche. Þér fannst hann
alltaf svo fallegur og skémmti-
legur..
Nú sneri Blanclie sér að henni
og sagði biðjandi: „Gerðu það
fyrir mig, Jane, farðu með. mig
heim! Ég er svo óskaplega
þreytt. ..“
En Janc svaraði ekki, og rétt
á eftir sigraði svefninn eða
rænuleysið enn einu sinni, og
þegar Blanche vaknaði á ný,
tók hún eftir því, að hún hafði
verið borin lit úr bilnum, lögð
á sandinn og teppinu vafið utan
um hana. Blanche var kalt, og
henni fannst teppið þungt og
rakt við líkama sinn. Hversu
lengi átti þessi skelfing að halda
áfram? Hve miklu meira mundi
VIKAN 49. tbl. —