Vikan - 09.04.1964, Qupperneq 17

„f rauninni líkar mér
vel við yður,“ sagSi hún, „en ég
verS aS láta ySur fara
SMÁSAGA EFTIR ALBERTO MORAVIA vegna þess, sem gerSist
í gærkvöldi.“
um fótum; hann, segi ég, reyndi að eta
með hníf og gaffli en varð þó tíðum
gripið til fingranna, einkum ef kjúkling-
ar voru á borðum eða rifjasteik. Það er
óþarft að taka það fram að hann tuggði
opnum munni eða drakk með fullan gúl-
ann af mat, að hann þurrkaði sér um
* munninn með handarbakinu, að hann rót-
aði baununum upp í sig með hnífum; i
fáum orðum sagt, öll hans athöfn var
ruddaleg. Að sjálfsögðu var konu hans
þetta mesta kvalræði, því að hún mat,
eins og hún lagði oftsinnis áherzlu á,
mjög mikils alla hæversku. Það var oft
að ég sá hana stara á hann sínum stóru,
skærbláu augum, skotra þeim síðan til
mín, festu þau loks á blómin á miðju
borðinu; ellegar hún varp þungt öndinni
og laut höfði. En hann lét sig það engu
skipta og gerðist jafnvel enn ruddafengn-
ari. Loks sagði hún við mig: ,,Remigio —
gerðu svo vel að taka diskana af borð-
inu". En hann kepptist við að naga bein-
in og urraði í mótmælaskyni, rétt eins
og hundur; og ég varð að bíða þangað
til hónum þóknaðist.
Þannig gekk þetta í fullan mánuð, og
að undanteknum þessum óþægindum í
sambandi við kvöldverðinn, kunni ég vel
við mig þarna. Eg var látinn ! friði, ég
hafði skemmtilegt herbergi með baði, og
ég hafði tækifæri til að fást við garð-
yrkju í tómstundum, sem er mér ástríða.
En svo gerðist það eitt kvöldið að óveðrið
skall á, eins og mig hafði alltaf grun-
að. Hann hafði eins og vandi hans var,
ráðist á kjötið með fringrunum; það var
rifjasteik, man ég; hún starði á hann eins
og hún var vön, og það leyndi sér ekki
hvað allt hans framferði kvaldi hana.
Hann nagaði og kjamsaði kjötið af rifj-
unum, hámaði þannig í sig hverja sneið-
ina af annarri, fjórar alls, fitugljáandi út
að eyrum, og þegar halda mátti að hann
hefði gert þeim gild skil, tók hann enn
til. Þá sagði hún með festulegri röddu,
þar sem hún sat við hinn enda borðsins:
,,Er ekki nokkur leið að þú hættir að
borða með fingrunum, Valentino? Og þó
5 að ekki væri annað, þá þurrkaðu af góm-
unum á pentudúknum og þér veitti ekki
af heilli tylft við hverja máltið".
Hann bruddi rifin milli tannanna, sem
voru skjannahvítar og svo sterklegar, að
þær minntu mann á úlfstennur. Hann rang-
hvolfdi reiðilega í sér augunum, en þagði.
Hvarmar hennar titruðu. ,,Valentino . . ."
endurtók hún.
Hann lagði frá sér beinið rétt sem
snöggvast og mælti stundarhátt: „Láttu
mig í friði!" Tók síðan aftur til við að
bryðja.
Framhald á bls. 43.
VIKAN 15. tbt.
17