Vikan - 09.04.1964, Side 36

trt
Lancaster Juvenil Skin
er notaÖ sem dagkrem
fyrir viökvæma húö
sem hætt er viö ofnæmi.
Þetta krem styrkir húÖ-
ina og gerir hana eöli-
lega. Tilhneigingin til
'ofnæmis minnkar og
hverfur
og brátt
fær húö-
in á sig
blæ æsku
og heil-
brigöis.
ÚTSÖLUSTAÐIR. — REYKJAVÍK: Tíbrá, Gjafa- og snyrtivörubúðin,
Orion, Holts-Apótek, Tjarnarhárgreiðslustofan. — AKUREYRI:
Vezlunin Drífa.
1
HS
Hafið hugfast að hárið er prýði konunn-
ar ef það er vel lagt og snyrtilegt. Látið
því okkur annast hárgreiðsluna og pant-
ið tíma í síma 14662.
TJARNARSTOFAN - Tjarnargötu 10 - Sími 14662 HS
ið í sambandi við Dreyfus á
nokkur hátt. Þó var frumritið
ekki þarna í umslaginu, heldur
„lausleg þýðing“ du Patys á því.
í þeirri þýðingu var símskeytið
þannig: „D handtekinn. Varúðar-
ráðstafanir gerðar. Leynifulltrú-
inn varaður við“.
6. Minnisblað, þar sem skrifuð
voru orð þau, sem spænski her-
málaráðunauturinn átti að hafa
látið falla: „Það er einn úlfur,
og kannski tveir í sauðahjörð-
inni“.
Og loks var þarna eins konar
álitsgerð, þar sem sagt var, að
allt gæti þetta komið heim við
Dreyfus. Vald og virðing þeirra,
sem að sendingu þessara plagga
stóðu, vó svo upp á móti því að
allar sannanir skorti. Þessi stutta
álitsgerð var nefnilega undirrit-
uð af sjálfum hermálaráðherran-
um, Mercier hershöfðingja.
ENDANLEGUR
DÓMSÚRSKURÐUR:
BROTTREKSTUR OG ÚTLEGÐ.
Dómararnir voru allir á einu
máli. Dreyfus var sekur fundinn
um landráð, og dæmdur að þola
ærulausan brottrekstur úr hern-
um, útlegð af Frakklandi og lifa
það, sem eftir væri ævinnar á
framandi stað þar sem höfð væru
á honum ströng varðhöld.
Seinna þennan dag var Dreyf-
usi tilkynntur dómsúrskurðurinn.
Hann var leiddur úr klefa sín-
um og fjölmennur hervörður
fylgdi honum inn í auðan dóm-
salinn. Hervörðurinn brá vopn-
um, ljós voru kveikt á kertum
og réttarritarinn las upp dóms-
orðin.
Dreyfus stóð í réttstöðu. Hann
hlustaði gaumgæfilega, snerist
síðan snarlega á hæl að her-
mannasið og hélt aftur til klefa
síns. „Örvænting mín var tak-
markalaus“, skrifaði hann seinna.
„Ég var örþreyttur eftir að hafa
orðið að þola alla þessa grimmd
og ranglæti. Það var eingöngu
hugsunin um konu og börn, sem
kom í veg fyrir að ég bindi
skjótan endi á þjáningar mín-
ar . . .“
Umslagið, með hinum örlaga-
ríku plöggum, hafði verið sent
um hæl til hermálaráðherrans
eftir lesturinn. Hann gaf þegar
skipun um að allt það, sem hann
hafði sjálfur skrifað, skyldi eyði-
lagt, en bauð Sandherr ofursta
að leggja hin plöggin aftur hvert
á sinn stað. Hér eftir átti ekki
að vera um neitt sérstakt Dreyf-
usar-umslag að ræða.
En það þurfti ekki allt að segja
Sandherr ofursta; hann þóttist
vita að þannig hyggðist Mercier
hermálaráðherra útmá öll merki
um þá aðild, sem hann, persónu-
lega, átti að réttarmorðinu. Þeim
Sandherr ofursta og Henry majór,
var hins vegar báðum mjög í
mun að koma ábyrgðinni að sem
mestu leyti yfir á hermálaráð-
herrann og du Paty majór. Þess
vegna merktu þeir nýtt Dreyfus-
armáls-umslag, sem þeir stimpl-
uðu með orðinu „Leyndarskjöl“,
og í það umslag lögðu þeir svo
það, sem Mercier hermálaráð-
herra hafði skrifað, ásamt ævi-
ferilsskýrslu þeirri, sem du Paty
samdi, ásamt frumritinu af sim-
skeyti Panizzardi hins ítalska.
ÆRUSVIPTING OG
BROTTREKSTUR.
Að morgni þess 5. janúar 1895,
streymdi múgur manns út að
heræfingasvæði herforingjaskól-
ans, þar sem svipt skyldi Dreyfus
tign og æru.
Það var augljóst að stundar-
æsing hafði gripið múginn, og
hrópin: „Drepið Gyðinginn!"
kváðu hvarvetna við bak við
hermennina, sem stóðu í marg-
faldri röð umhverfis hið auða
svæði, þar sem athöfnin átti fram
að fara, og héldu múgnum frá.
Sérhvert herfylki í París hafði
sent þangað flokk hermanna, til
að vera viðstaddan, gunnfánar
blöktu og herlúðrar voru þeytt-
ir. Þá gall við skipun, og litlum
dyrum á vegg var hrundið upp.
Tröllstór liðþjálfi úr lýðveldis-
hernum kom fyrstur út, en á eft-
ir honum fjórir hermenn með
brugðin sverð, en Dreyfus höfuðs-
maður gekk í miðið. Þeir gengu
fram á mitt svæðið þar sem Darr-
as hershöfðingi sat á gunnfáki
sínum og beið komu þeirra.
Klukkan sló níu. Darras hers-
höfðingi hauð að brugðið skyldi
vopnum og dró sjálfur sverð úr
skeiðum. Þögn sló á mannfjöld-
ann á bak við hervörðinn, og
rödd hershöfðingjans virtist
hljómvana úti á víðavangnum,
þegar hann mælti: „Alfreð Dreyf-
us, þér eruð þess ekki verður
að bera vopn. Því sviptum við
yður allri tign og æru í nafni
frönsku þjóðarinnar".
Hingað til hafði Dreyfus stað-
ið í varðstöðu. Nú rétti hann úr
sér. „Hermenn!" hrópaði hann.
„Það er saklaus maður, sem hér
er sviptur tign og saklaus mað-
ur, sem sviiptur er æru. Lifi
Frakkland! Lifi lýðveldisherinn!“
Rödd hans var jafnvel enn hljóm-
lausari þarna en rödd hershöfð-
ingjans, en þó mátti múgurinn
greina orð hans, og svaraði marg-
röduðu hrópi: „Drepið Gyðing-
inn . . .“
Liðþjálfinn tröllstóri gekk nú
hröðum skrefum að Dreyfusi og
reif axlarskúfana, einkennis-
hnappana og rauðu leggingarnar
af einkennisbúningi hans. Loks
þreif hann sverð hans, lyfti
hnénu og braut það í tvennt.
Athöfnin hélt áfram. Dreyfus
var leiddur fram hjá öllum her-
flokkunum, sem stóðu í fullum
einkennisskrúða undir fánum.
Hann gekk föstum skrefum og
teinréttur eins og foringi við liðs-
könnun. Áhrifin voru óhugnan-
leg. Einkennisbúningurinn hans
virtist svo fátæklegur og hvers-
gg — VIKAN 15. tl)l.