Vikan - 09.04.1964, Qupperneq 51

Peggy. Hún ók sjálf niður í bæ
í morgun, svo komst hún ekki út
úr bílaþrönginn, þar sem hún
hafði lagt bílnum. Hún var svo
heppin að rekast á Julian og
hann kom með bílinn fyrir hálf-
tíma. Hvar ætli hún hafi verið
allan þennan tíma?
Peggy borgaði leigubílstjóran-
um og flýtti sér inn, og hún var
ekki fyrr komin inn í anddyr-
ið, en hún fór að bölsótast út af
Julian. Hann hafði ekki gert ann-
að en að ljúga svívirðilega síðan
hún sá hann fyrst. Og í þokka-
bót hlaut meðmælabréf hans að
vera falsað, kannski hafði sú
rauðhærða skrifað það fyrir hann.
Hún opnaði dyrnar að setu-
stofunni. Miss Matilda var ekki
þar.
Og úr því að Julian gat logið
ein, þá var hann vafalaust að
ljúga ö!lu hinu. Maðurinn sem
hafði reynt að vingast við hana
niðri við ströndina var annar
þorparanna, sem höfðu ráðizt á
þau upp á Grand Corniche. Og
um leið og hún fengi tækifæri
til þess að segja Matildu frænku
frá þessu, gætu þau sparkað Juli-
an aftur niður á Martinique og
losnað þannig við hann. Hún
myndi aldrei sjá hann aftur.
Hún opnaði dyrnar að viðhafn-
arherberginu.
Aldrei sjá hann aftur. —■
Matilda frænka sagði: — Jæja,
ertu komin, Peggý mín. Komdu
inn. Það var leiðinlegt að fá þig
ekki í hádegisverð, hvar hefurðu
verið? Það var löng þögn. —
Svona nú, stúlka mín, stattu ekki
þarna í dyrunum.
Peggy lokaði á eftir sér.
Miss Matilda . . .
— Já?
— Ja, Miss Matilda, ég, ég var
úti svona lengi, vegna þess að
ég . . .
— Svona nú, elskan mín, hvað
er að? Julian sagði mér frá bíln-
um — var það eitthvað annað
sem þér lá á hjarta?
Það varð önnur þögn og Peggy
horfði raunalega niður fyrir sig,
nei - nei, ætli það. Það var
ekkert. Hvar - - hvar er Anna-
belle?
- Ætli hún sé ekki uppi.
Peggy fór aftur út, og Matilda
frænka sagði: — Hvað í ósköpun-
um getur verið að stú:kunni?
Hún stendur þarna stamandi eins
og í móki.
Mr. Pimm greip tækifærið: —
Kæra Miss Matilda, sagði hann,
það er augljóst að þið hafið öll
verið slegin mjög af þessum and-
styggilega Grúnewald, þess
vegna datt mér í hug ágætis hug-
mynd, þannig að þið getið öll
gleymt þessu. Þið hafið ennþá
ekki gert mér þann heiður að
heimsækja mig, og nú þætti mér
vænt um að orðið gæti af því.
Ég ætla að halda kvöldverðar-
boð, og mætti ég nota tækifærið
til þess að bjóða yður núna. Þér,
Mr. Green, Annabelle og Peggy
ættuð að gera mér þá ánægju
að vera gestir mínir, hvar eigum
við að segja. Mr. Pimm stóð upp
til þess að velta þessu fyrir sér.
— Já, lýsti hann yfir, — það
er ágætur staður. Á Chateau
Barcelona. Hvað segið þér við
því?
— Mjög fallega gert af yður,
sagði Matilda frænka. — Og auð-
vitað þiggjum við boðið.
Mr. Pimm var sakleysislegri
en nokkru sinni fyrr. — Fyrir-
tak, fyrirtak, sagði hann. Við
gerum okkur g'laðan dag, kæra
Miss Matilda. Þetta verður kvöld-
verðarboð, sem við munum öll
minnast, sannið þér til.
Þjónustustúlkan kom inn með
hjólaborð, og Mr. Pimm sagði:
— Ah, já, — cha — dásamlegt.
Peggy gekk hægt upp stigann
og eftir ganginum að herbergjum
Annabelle, í þungum þönkum.
Það gat ekki verið, það gat ekki
verið, að hún væri orðin ástfang-
in í Julian. Það var óhugsandi.
En þegar hún hafði staðið þarna
frammi fyrir Matildu frænku,
hafði hún ekki getað stunið upp
einu einasta orði um Martiniaue.
Og nú gat hún engum sagt þetta,
hugsaði hún, ekki einu sinni
Annabelle.
Annabelle lá á grúfu í hinu
risastóra rúmi sínu. Hún settist
upp, þegar Peggy kom inn, og
sagði: — Ég var að vona, að þú
færir að koma. Hvar hefurðu
verið?
-— Oo — hvergi.
— Umm?
— Hvergi eiginlega.
— Nú. Jæja, úr því að þú ert
komin, þá er engin ástæða til
að húka inni. Við skulum fara
niður í sundlaugina.
- Ég held mig langi ekki til
þess.
Annabelle sagði: —- Hvað er
að, ertu í slæmu skapi út af ein-
hverju?
— Ætli það ekki.
— Þá erum við það báðar.
Peggy lét fallast niður í stól
og sagði: - Því þá, hvað er að
þér?
— O, ég veit það varla. Anna-
belle teygði úr sér, en nú er ég
búin að fá nóg. Matilda frænka
og allir fara með mig eins og ég
sé vangefinn krakki.
Hún gerir ekki annað en
það sem þér er fyrir beztu.
— Það getur verið, en það eru
hún og Gus Green sem ákveða,
hvað mér er fyrir beztu.
— Ég geri ráð fyrir að þú eigir
við þennan Grúnewald.
— Ég var niðri í anddyrinu
og ég heyrði hvert orð af því
sem Charles sagði við hann. Ég
hefi aldrei skammazt mín eins
mikið á ævinni. Það gæti vel ver-
ið að þetta væri bezti náungi, að
hann hefði gert sér ferð hingað
til þess að ganga úr skugga um,
að allt væri í lagi. Hvers vegna
þarf alltaf að gruna alla?
Framhald í næsta blaði.
Gerð 4402-4 faanlegar með
2 eða 4 hellum, glópípum eða
steyptum (heilum), klukku
og ljósi, glóðarrist og hita-
skúffu.

H.F. RAFTÆKJAVERKSMIÐJAN
Hafnarfirfíi - Sirnar: 50022, 5002;: oy 50222. - Reykjavik - Sími 10322 - Vestufv&r.