Vikan - 30.04.1964, Síða 37

„Já, herra lávarður".
Calderstone lávarður hafði
ekki neinn formála. „Það hefur
heyrzt að brytarnir væru
óánægðir, að jafnvel geti farið
svo að þeir gangi í land og komi
þannig í veg fyrir brottför skips-
ins. Getið þér frætt okkur eitt-
hvað um gang þess máls?“
Og þar sem hann hafði sagt
,,okkur“, leit Renshaw fyrst á
skipstjórann og því næst á lá-
varðihn aftur, áður en hann tók
til máls, eins og hann vænti nán-
ari spurninga. „Það hefur ekk-
ert gerzt fregar í því máli, herr-
ar mínir; annars hefði ég þegar
gert yfirbrytanum viðvart. Ég
geri ráð fyrir að það verði ekki
ttil að tefja brottför skipsins. En
það er eins og engu sé að treysta
lengur“.
Þetta var í sjálfu sér hrein-
skilið og heiðarlega svarað, en
um of óljóst og hlutlaust til að
Calderstone lávarður léti sér það
nægja. Það vottaði fyrir ofur-
lítilli ýtni í röddinni, þegar hann
mælti enn: „Mig langar til að
vita hvað er í rauninni að ger-
ast, ef til kemur. Skýrið mér
einungis frá því hvernig málin
standa. Þér eru trúnaðarmaður
stéttarsamtakanna, hér um
borð?“
„Já, herra lávarður".
„Brytarnir fylgja yður að mál-
um?“
„Flestir þeirra, herra lávarður.
Að sjálfsögðu eru menn ekki
alltaf á eitt sáttir, eins og geng-
ur, en yfirleitt er samkomulagið
gott“.
„Þér getið treyst því að helm-
ingur þeirra að minnsta kosti
standi með yður, ef í harðbakka
slær“.
Þar var skotið svo nærri marki,
að Tom Renshaw gat ekki leynt
því í svip sínum. Honum varð
enn litið á skipstjórann, rétt eins
og hann vildi spyrja hve mikið
hann mætti láta uppskátt.
„Ekki get ég ábyrgzt það,
herra lávarður. Ég get einungis
sagt það, að ég hef lengi gegnt
starfi trúnaðarmanns um borð,
og yfirleitt hefur það alltaf geng-
ið árekstralaust. Það hefur ekki
komið til verkfalls í nærri tvö
ár, og ég get fullvissað yður um
að það er ekki með vilja stéttar-
samtakanna, ef til þess kemur
nú. En það er eins og engu sé
treystandi nú orðið, og ekki allt-
af að menn virði vilja samtak-
anna“.
..Þeir leggja fremur hlustirnar
við áróðri Swanns?"
„Nokkrir af þeim yngri hlusta
á hann, herra lávarður, og fylgia
honum. Það lítur út fyrir að þeir
séu fúsir til fylgdar við hvern
þann, sem gasprar nógu hátt. Og
það gerir Vic Swann“.
„Eða McTeague?"
Calderstone lávarður leit á
hann, undrandi. „Hvernig vitið
þér það “ spurði hann.
„Það má heita að ekki hafi
hnífurinn gengið á milli þeirra
síðustu mánuðina". f þriðja
skipti varð honum litið á Black-
lock skipstjóra. „Eins og að lík-
um lætur, herra lávarður, þá er
Swann í landi; fór til fundar við
McTeague".
Blacklock skipstjóri sagði: ,Við
vitum það þegar“, og Calder-
stone lávarður kinkaði kolli. Það
varð stutt þögn, og þvínæst
spurði lávarðurinn enn: „Hvað
um Swann? Hvað getið þér sagt
okkur um hann?“
„Það er harla fátt, herra lá-
varður“, svaraði Tom Renshaw.
„Hann er bezti drengur á sinn
hátt. Ég hef reynt að koma hon-
um á réttan kjöl, en hann er
ekki annað en fljótfær og tal-
hlýðinn unglingur, þegar allt
kemur til alls. Faðir hans féll
í styrjöldinni. Hann er í ósátt við
örlögin og umhverfið, eins og
ungir menn yfirleitt nú. Hann
er rótlaus, trúir hvorki neinu né
treystir. Og hann á auðvelt með
að fá aðra á sitt mál; hann er
ungur og aðlaðandi og kann að
haga orðum sínum þannig að all-
ir skilji. Og hann hefur laglega
söngrödd og leikur á gítar í sín-
um hópi“. Og allt í einu varð
svipskýr mynd úr þessum ósam-
stæðu brotum. „Ekki veit ég
hvaðan þeim koma þessar firrur.
Þeir eru haldnir þeim, það eitt
veit ég. Þeir eru að minnsta kosti
næmir fyrir þeim. Þannig var
það með Vic. Um leið og hann
komst í kynni við McTeague var
eins og olíu væri skvett á bál.
McTeague lætur móðann mása,
piltungurinn trúir honum eins og
nýju neti og allt í einu fær hann
slíkt oftraust á sjálfum sér, að
hann heldur sér allt fært og er
um leið reiðubúinn að gera allt,
sem hann hyggur vilja McTeague
Það er vitatilgangslaust að reyna
að mæla hann máli; eina ráðið
er að reyna að koma í veg fyr-
ir að honum verði nokkuð
ágengt“.
Tom Renshaw hafði lokið máli
sínu. Myndin, sem hann hafði
dregið upp, gat ekki skýrari orð-
ið.
„Þetta gerir allt auðskildara",
varð Calderstone lávðari að orði.
„Vitanlega afsakar það ekki neitt
eða neinn . . . En hvað getið þér
svo sagt mér um McTeague?"
Tom Renshaw reyndi að leyna
vonbrigðum sínum. Hann hafði
verið farinn að halda að þessari
yfirheyrslu væri lokið. Nú fannst
honum sér þetta tæpast samboð-
ið. Það var að minnsta kosti ekki
í hans verkahring að veita slík-
ar upplýsingar. Hann hikaði við,
en Calderstone lávarður ýtti á
eftir. ,.Þér þekkið McTeague auð-
vitað?“
„Jú, víst þekki ég hann“.
„Og hvaða álit hafið þér á hon-
um?“
„Harla lítið. Hann er mér ekki
„LAIT POUR LES MAINS
Hendurnar koma upp
um aldurinn jafnvel á und-
an andlitinu. Hitabrigð'i og
heimilisstörf verða til þess að
mýkt handanna fer minnkandi
og hreinleiki þeirra hverfur og um
leið merki æsku og glæsileika. Lan-
caster fljótandi handáburður inniheldur
sterka upplausn af Serum tissulaire og
gegnir því hlutverki að styrkja húðvefina
og yngja húðina. Hrukkur og drættir hverfa
á höndum, olnbogum og hnjám og húðin
verður mjúk og ungleg. Lancaster fljótandi
handáburður er án allrar fitu og smitar því ekki
ÚTSÖLUSTAÐIR. - REYKJAVÍK: Tíbrá, Gjafa- og
snyrtivörubúðin, Orion, Holts-Apótek, Tjarnar-
hárgreiðslustofan. — AKUREYRI: Verzlunin Drífa.
J
VIKAN 18. tbl. — gij