Vikan


Vikan - 13.08.1964, Síða 22

Vikan - 13.08.1964, Síða 22
Lofftur Guðmundsson þýddi. Til eru sagnir um leikara, sem náðu svo ríkri innlifun í list sinni, að þeirra upprunalega persónugerð fór hall- oka fyrir hlutverkinu, unz eggi varð lengur um leik að ræða. Vitað er, að slíkt er enn algengara á leik- sviði lífsins, en jafnvel þar mun þó sjaldgæft, að jafnfurðuleg leik- blekking verði að algerri sjálfs- blekkingu og segir í þessari sögu. 6ú blekking krefst blóðs og morða, og sagan er þrungin æsilegri spennu, er magnast stöðugt er á líður. - Mömmuleikur er ekki alltaf saklaust barnagaman! ■ HLUTI Ný stutt framhaldssaga eftir Ross Mc. Donald - Myndin af ungu brúðhiónunum haíði verið klippt úr dagblaði og bar þess merki, að hún hafði verið brotin saman og rakin úr brotunum hvað eftir annað. Undir henni gat að lesa: „Á meðal annarra ham- ing|usamra. hveitibrauðsdagagesta að Brimgarði, eru þau Alex Kincaid frá Westwood og brúður hans, Dolly McGee". Alex brosti glaðlega við Ijósmyndaranum og veröldinni, Dolly, brúður hans, líka nema hvað það var ekki laust við að angur- værð brygði í bros hennar. Hún var falleg á myndinni; ég vonaði að hún væri það enn. Mér varð litið til Alex, þar sem við sátum yfir tæmdum kaffiboll- unum. Bros hans var horfið, og svipurinn eins og hann mundi aldrei brosa framar. „Það fer ekki hjá því", varð mér að orði, „þegar brúðurin hleypur á brott frá brúðguma sínum eftir fyrstu nóttina, að þá hljóta að fyrir- finnast einhverjar veigamiklar ástæður". Hann var samstundis kominn I varnarstöðu. „Hvað er það eigin- lega, sem þér viljið gefa í skyn? Að Dolly hafi komizt að raur. um að ég væri haldinn hættulegri kynbrjál- un, eða hvað,?" „Að sjálfsögðu ekki. Ég vil ein- ungis fá að vita allan sannleikann", svaraði ég. „Ég vildi óska að ég vissi hann, herra Archer". „Segið mér allt það, sem þér vitið — frá upphafi", sagði ég. Ungi maðurinn varp þungt önd- inni. „Við vorum gefin saman síðast- liðinn laugardag, árla morguns, af dómaranum að Langasandi. Dolly vildi ekki að við værum gefin sam- an í kirkju, þó að foreldrum mín- um þætti miður að svo var ekki; hún kvaðst ekki eiga neina ná- komna ættingja, sem hún þyrfti að slá ofbirtu í augu. En hvað um það, að því öllu loknu ókum við hingað, og hugðumst dvelja hér yfir helg- ina. I rauninni hafði ég ekki efni á að búa hérna að Brimgarði, en Dolly hafði löngun til þess. Hún hafði aldrei gist slíka staði áður". „Og þessi mynd var tekin að Brimgarði?" Hann kinkaði kolli. „Að sjálf- sögðu taka blaðaljósmyndararnir svona myndir af öllum brúðhjónum, sem þar dveljast — en hvað um það, okkur fannst nokkuð til þess koma, sérstaklega þegar við sáum hana í dagblaðinu hérna morgun- inn eftir." „Morguninn, sem hún yfirgaf yður?" „Já. Mér er það, sem gerzt hef- ur, óskiljanlegt með öllu. Við vorum svo hamingjusöm, einmitt þann morgun. Að minnsta kosti vissi ég ekki betur. Ég skrapp í sjóinn, synti, lá svo um stund í sólbaði og hlýt að hafa verið í burtu einar tvæi stundir. Þegar ég kom heim í gisti- húsið aftur, var Dolly horfin með allt sitt. Að því er virðist tók hún leigubíl frá gistihúsinu á næstu áætlunarbílastöð. Þar virðist svo slóð hennar hverfa gersamlega. Hún keypti ekki farmiða á stöðinni, ekki heldur á járnbrautarstöðinni eða á flugvellinum. Ég hef athugað það. Hún hafði ekki neinn bíl undir hönd- um ,og að því er ég bezt vissi, var hún peningalaus." „Átti hún nokkra kunningja hérna?" „Ekki minntist hún á það. En það var maður, sem heimsótti hana á meðan ég var í burtu. Skrifstofu- maðurinn sagði að hann hefði spurt eftir henni, talað eitthvað við hana í innanhússímann, og að því búnu hefði hann farið upp í (búðina, sem við höfðum í gistihúsinu. Þetta var maður vel miðaldra, gráskeggjaður. Hann stóð við í allt að klukkustund." „Fór hún með honum?" „Skrifstofumaðurinn segir að svo hafi ekki verið. Hún hafi farið að minnsta kosti tíu mínútum síðar en hann. En ég vildi svo sannarlega án tali af þeim náunga." Hann hækkaði ósjálfrátt röddina. Veitingamaðurinn gægðist fram og spurði hvort eitthvað væri að. „Allt í stakasta lagi," svaraði Alex honum, heldur stuttur í spuna. Mér tókst að róa hann og fá hann til að skýra frá nokkrum fleiri stað- reyndum í sambandi við þetta dul arfulla hvarf brúðurinnar, morgun- inn eftir brúðkaupsnóttina. Allan sunnudaginn og mánudaginn leit- aði hann Dollýar þarna í grennd. Hélt svo loks heim til Los Angeles. Dolly hafði flutt allt úr íbúð sinni heim til hans, daginn sem þau voru gefin saman. Það var allt með kyrr- um kjörum eins og við var skilið. Alex leitaði vandlega í föggum hennar í von um að finna þar bréf, dagbók, eða þó ekki væri annað en nöfn og heimilisföng. En þar reyndist ekki um neina slíka vís- bendingu að ræða. Ég spurði: „Hafið þér tilkynnt lögreglunni hvarfið?" „Hvað eftir annað, en alltaf feng- ið sama svarið: — Hún er tuttugu og eins árs, og þvf ábyrg og frjáls ferða sinna, fór án þess að vera ofbeldi beitt, af eigin rammleik og hefur ekki gerzt sek um neinn glæp. Þeir geta því ekki, eða þykjast ekki geta skipt sér neitt af málinu, fyrr en einhver sönnun um afbrot í sambandi við það, liggur fyrir hendi." „Og yður skortir slíkar sann- anir?" „Ég hef sannanirnar — hérna!" Hann virtist ákaflega ungæðislegur og ekki beinlínis sannfærandi, þeg- ar hann hélt krepptum hnúunum að brjósti sér. „Við unnum hvort öðru. Hún mundi aldrei hafa yfir- gefið mig ótilneydd." „Hve lengi hafið þið þekkzt?" „Tvo mánuði. Fyrirtækið . . . fyr- irtækið hans föður míns, veitti mér sex vikna leyfi til þátttöku f sumar- námskeiði við verzlunarháskóla, og þar kynntumst við. Faðir minn vildi að við færum hægara að þessu, en ég þurfti ekki lengri ákvörðunar- frest. Við Dolly fundum hvort ann- að um leið og við sáumst fyrst. Við þráðum bæði eitt og hið sama: heimili, börn og . . . hófsamt Iff. Dolly er óvenjulega alvörugefin f hugsun, ekki eldri en hún er." Ég gat ekki varizt því að spyrja sjálfan mig, hver eða hvað hefði orðið til þess að henni hætti að þykja allt þetta eftirsóknarvert, svona fyrirvaralaust. Við fengum okkur aftur í boll- ana, og svo fór að ég hét Alex að veita honum aðstoð við að heimta aftur hina ungu eiginkonu sína. Það var ekki laust við að hann kveink- aði sér eiiítið, þegar ég nefndi upp- hæðina, hundrað dali á dag auk kostnaðar. Hann kvaðst þó hafa handbæra peninga til að greiða mér aðstoðina næstu fjóra til fimm 22 VIKAN 33. tbl.

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.