Vikan - 13.08.1964, Qupperneq 26

Frú Hrund Hansdóttir skolar
veiðina.
LH
á hvet*|u
fari *rh.
athugasemd bónda síns —
undarlegt hvað karlmenn geta
gert sig seka um lélega
fyndni! — Og Gunnar heldur
áfram: „Nei, piltar. Ég held
að enginn geti hugsað sér að
taka viku á Mallorka fram
yfir viku við Noruðrá“. „Ég
gæti nú alveg hugsað mér það
samt“, segir Hulda og brosir
í laumi — hún er búin að
borga fyrir sig. Örvæntingar-
svipur færist yfir ásjónu
Gunnars: „1 guðanna bænum,
þetta máttu ekki skrifa“, seg-
ir hann um Ieið og athuga-
semdin er fest á blað. En svar
frúarinnar við næstu spurn-
ingu okkar verður til þess, að
Gunnar tekur gleði sína aftur.
Hvað er hið fyrsta, sem
yður dettur í hug, þegar lax-
inn tekur? „Hjálp, hvar er
maðurinn minn“, svarar frú
Hulda og bóndinn réttir henni
brosandi stöngina: „Svona nú,
elskan — aftur á sama stað“.
— Og frúin rennir og stend-
ur þannig að veiðinni, að við
trúum varla þessu með Mall-
orka. Við erum að minnsta
kosti sammála henni í því,
að veiðibakterían sé baktería,
sem á að taka, þótt sumum
skiljist það furðuseint.
Við höldum áfram upp með
á og ökum sem leið liggur
upp að Glanna. Þessi foss hef-
ur heillað margan veiðimann-
inn við Norðurá. Sumum
finnst hann jafnvel enn til-
komumeiri en sjálfur Laxfoss,
sem er þó tvímælalaust ein-
hver eftirsóttasta „fyrirsæta“
ljósmyndara og málara í öll-
um Borgarfirðinum og þótt
víðar væri leitað. Við gefum
okkur góðan tíma. Reynum að
höndla sælutilfinningu nátt-
úruunnandans, skoðum, hlust-
um, sjáum lax í fossinum
stikla sterklega á móti
straumi. Við röltum fram með árbakkanum, setjumst. Stöndum upp aft-
ur. Sól er tekin að lækka á lofti. Skuggi dalafjallanna Iíður yfir ána.
Klukkan er farin að ganga tíu og því síðustu forvöð að hitta veiði-
menn við ána, en þeir hætta veiði ekki seinna en á slaginu tíu. Við
hröðum okkur niður að Laxfossi.
Nú liittum við þá Hans Þórðarson, forstjóra og Guðmund Kristjáns-
son, formann Landssambands stangaveiðimanna. Það er lax á færinu
hjá báðum og veiðipokinn fullur. Engin furða, þótt þeir leiki á als
oddi. Það er vel tekið hjá báðum og endalokin verða séð fyrir. f hálf-
um hljóðum minnist annar veiðimaðurinn á, að engu sé líkara en
fé’.agi sinn geri sig líklegan til að „Víglunda“. Eftir því sem við komumst
næst mun það vera sérstök löndunaraðferð, kennd við þekktan veiði-
mann. Því var bætt við, að þetta væri eina pottþétta löndunarað-
Guðmundur þreytir þann litla.
Gunnar sagði að hún væri lúsfiskin,
enda er fiskur á hjá frú Iluldu.
26
VIKAN 33. tbl.