Vikan - 13.08.1964, Qupperneq 44

r
Sífellt vinsælli
Innflutningur til íslands I sumar var
meiri en nokkru sinni áður!
SKODA er öruggur, sferkur og ödýr
Hagsýnir kaupa SKODA
Tékkneska bifreiðaumboðið h.f.
Vonarstræti 12 - Simi 2-1981
hlíðum Pyreneafjalla, þar sem var heldur svalara en í Toulouse. Og
þar fæddi hún son. Hinir stoltu foreldrar veltu því strax fyrir sér,
hvað þau ættu að skira son sinn, og sameinuðust loks um nafnið Flori-
mond.
Hann var hörundsdökkur með þykkt svart hár. Þriðja daginn eftir
fæðinguna, þegar Angelique hallaði sér yfir vögguna með sofandi syni
sínum, þekkti hún á andliti hans, fíngerðan svipinti af óskemmda
helmingi andlits Joffrey. Hún Imyndaði sér sverði höggvið yfir þessa
litlu engilásjónu; sá fyrir sér hvar litla líkamanum var kastað út um
gluggann; ofan á skafl í hallargarðinum. Hún sá þetta svo greinilega
að hún rak upp örvæntingaróp. Hún þreif nýfæddan son sinn upp úr
vöggunni og hélt honum fast upp að sér. Hana verkjaði í brjóstin, því
að Ijósmóðirin hafði reyrt þau svo fast. Virðulegar frúr höfðu ekki
börn sín á brjósti. Sterk og frísk, ung fóstra, átti að taka Florimond
með sér upp í' fjallaþorp, þar sem hann átti að eyða fyrstu árum ævi
sinnar.
En þegar fóstran kom sama kvöld inn í herbergið til Angelique,
fórnaði hún höndum í skelfingu, því Florimond lá og saug við brjóst
móður sinnar.
—• Madame, hvað gerið þér! Hvernig eigum við nú að þurrka mjólk-
ina úr brjóstum yðar?
— Ég ætla að hafa hann á brjósti sjálf, sagði Angelique ákveðin.
Þetta varð tilefni til þess að fólkið hneykslaðist á þessari aðalskonu,
sem hagaði sér eins og venjuleg bóndakona. En smám saman var það
ákveðið, að fóstran skyldi að minnsta kosti verða kyrr hjá greifahjón-
unum.
Meðan þetta athæfi Angelique var ennþá til umræðu í héraðinu, kom
Bernard d’Andijos frá Toulouse, en þangað var hann nýkominn frá
París. Það átti enginn von á honum og hann var í miklu uppnámi, þeg-
ar hann kom þjótandi inní herbergið. Hún lá í rúminu, en Joffrey! sat
við gluggann og spilaði á gítar fyrid hana.
— Konungurinn kemur til hallar þinnar í Toulouse! hrópaði hann
ákafur. Svo léf hann fallast niður á stól og þurrkaði svitann framan
úr sér.
— Reyndu að róal þig svolítið, sagði Joffrey de Peyrac. — Ég hef
frétt að konungurinn sé á leið til Saint-Jean-de-Luz, og hversvegna
ætlar hann þá í gegnum Toulouse?
— Bíddu, og þá skal ég segja þér það. Það er sagt, að Don Louis de
Hara og Marzarin kardináli hafi eytt svo miklum tíma í að fullvissa
hvor annan um gagnkvæma virðingu, að þeir hafi ekki svo mikið sem
minnzt á þetta fyrirhugaða hjónaband. Þar að auki er sagt, að þeim
hafi ekki komið saman um prins de Condé. Spánn vill, að Frakkland
gleymi þvi, að hann hefur verið spænskur hershöfðingi. Það er dálítið
beisk pilla að gleypa. Og meðan málin standa þannig, væri óþægilegt
fyrir konunginn að koma til þessa fundar. Marzarin ráðleggur honum
að halda áfram að ferðast. Svo kóngurinn ferðast. Nú ætlar hirðin að
fara til Aix um Toulouse. Og þá verða hvorki þú eða erkibiskupinn þar.
Héraðsstjórnin er öll í uppnámi, og hver höndin upp á móti annarri!
Ég er kominn til að sækja þig.
— Ég vil fara til Toulouse, sagði Angelique áköf og settist upp í rúm-
inu, en féll aftur niður á koddann. Hún var ennþá of veik og máttfarin
til þess að takast á hendur erfiða ferð um fjallavegi.
— Kóngurinn i Toulouse! hrópaði hún. Kóngurinn í; höllinni okkar,
og ég fæ ekki að hitta hann.
— Gráttu ekki elskan, sagði Joffrey. — Ég lofa þér þvi að vera virðu-
legur, elskulegur og kurteis, svo að þau geti að minnsta kosti ekki látið
vera að bjóða okkur i brúðkaupið.
Þegar greifinn hafði yfirgefið herbergið, til þess að ganga frá brott-
för sinni næsta morgun, reyndi d’Andijos að hughreysta hana eins vel
og hann gat.
— Hirðin! Kóngurinn! Uss! Þetta er allt nauða ómerkilegt. Eip ein-
asta máltíð í ykkar, höll, er meira virði en allir dansleikirnir í Louvre.
Trúðu mér, ég er nýkominn þaðan og það var svo kalt þar upp frá, að
sultardropinn fraus á nefinu á mér.
—• Kardinálinn hefur kannske ekki viljað venja nemanda sinn og
skjólstæðing við lúxus, sem landið, hefur ekki ráð á?
— Ég veit ekki hvað hefur vakaðl fyrir kardinálanum. En ég hef á
tilfinningunni, að kóngurinn sé farin að hafa ákveðnar hugmyndir um
að losna við ráðsmennsku greifans.
-—• Hvernig er hann? Lýstu honum fyrir mig, sagði Angelique ó-
þolinmóð.
—• Hann lítur ekki sem verst út. Alls ekki sem verst. Hann er meira
að segja nokkuð konunglegur í fasi. En ef hann væri ekki konungur
Frákklands, gæti maður næstum látið sér detta í hug að hann væri
ekki allur þar sem hann er séður. Þar að auki hefur hann fengið kúa-
bólu, og þess sér glögg merki framan í honum.
—• Þú ert bara að reyna að hræða mig! sagði Angelique. ■— En mig
langar að sjá París og konunginn.
—• Þú færð að sjá hann, þegar hann giftist. En ef þú ferð til Parisar
verður þú að koma við hjá Fouquet í höllinni hans, Vaux-le-Vicomte.
1 samkvæmislífinu er hann hinn raunverulegi konungur. En sá Iburð-
ur! En sá lúxus!
—• Einmitt, svo þú hefur komið við hjá Þessum ættlausa og skugga-
lega fjármálabraskara, sagði de Peyrac greifi, sem kom inn í herbergið
í sama bili.
— Ég neyddist til. í fyrsta lagi er það nauðsynlegt til þess að fá
viðtöku í París, þar sem hann hefur mikil áhrif á prinsana, og þar að
auki langar mig til að sjá fjármálaráðherra konungsins heima hjá sér.
Joffrey de Peyrac og d’Andijos héldu áfram að ræða um Fouquet.
Angelique varð hugsi. 1 hvert skipti sem hún heyrði nafn Fouquets
nefnt, minntist hún skrínsins með eiturflöskunni. Þeir trufluðust í
samræðum sínum, þegar þjónustusveinn kom inn með bakka handa
markgreifanum.
— Amm! sagði markgreifinn þegar hann stakk upp í sig bita af
foie gras. —• Hvergi annarsstaðar en hér fær maður svona góðgæti.
Hér og á Vaux-le-Vicomte. Fouquet hefur úrvals matreiðslumann. Þá
dettur mér reyndar í hug hvern ég hitti þarna í höllinni. Látið ykkur
nú bara detta í hug á hvern ég rakst Þarna, í samræðum við Fouquet.
Jú, brytann ykkar, hann þarna Clément Tonnel.
— Þú hlýtur að hafa farið mannavillt, sagði Angelique fljótmælt.
öll réttindi áskilin —• Opera Mundi ,Paris. Frli. í næsta blaöi.
Greta Garbo.
Framhald af bls. 19.
þau áttu. Hann neitaði að horfast
í augu við ósigurinn.
En þá kom dálítið óvænt fyrir.
G. W. Pabst, hinn ungi þýzki
leikstjóri, hafði hafið töku á
kvikmynd, sem átti að sýna sult-
inn og vændið í Wien eftir heims-
styrjöldina. Beztu leikarar, sem til
voru í Evrópu, voru þegar ráðn-
ir, en enn var óskipað í aðal
kvenhlutverkið, hlutverk dóttur-
innar í fjölskyldu í neyð,. sem
leiddist út í vændi í von um fljót-
tekinn gróða.
Pabst hafði séð „Gösta Berl-
ings saga“ og orðið hrifinn af
Garbo. Nú velti hann því fyxúr
sér, hvort hún vildi hlutverkið
í mynd hans „Hin dapurlega
gata“. En þá spilaði Stiller út
trompinu. Hann gat hugsað sér
að fá Gi’etu til þess, en laun
hennar urðu að greiðast í amer-
ískum peningum, 4000 dollarar.
Það var óheyrilega há upphæð.
En þar að auki átti að sjá henni
fyrir öllu uppihaldi meðan mynd-
in væri tekin, og það átti ekki
að vera skorið við nögl. Einnig
vildi Stiller fá hlutverk fyrir
skjólstæðing sinn, Einar Hanson,
og Pabst átti að ráða sænska
myndatökumanninn, sem Stiller
hafði haft. Öllum til undrunar
gekk Pabst að þessu öllu, nema
ráðningu ljósmyndarans.
Kvikmyndatakan tók rúman
mánuð. Á næturnar æfði Stiller
Gretu í hótelíbúðinni, og hann
fylgdi henni í upptökurnar, en
þar gerði hann alla svo tauga-
óstyrka, að hann varð að fara.
Allar myndatökurnar fyrstu dag-
ana voru ónýtar, því að Greta
var svo óstyrk.
En Pabst var mikill leikstjóri.
Hann vann traust Gretu og brátt
fékk hún sjálfstraustið aftur.
Þessi kvikmynd þykir nú eitt af
sígildum verkum kvikmyndanna.
Það var sagt um Gretu á þessum
tíma, að hún hefði viðkvæma
fegurð, að hún væri einkennilega
fjarlæg, en ætti einnig hita, sem
brotizt gæti fram allt í einu. Hún
væri ísblóm.
Ef til vill varð Greta hrædd
við þetta hættulega tafl um
manneskjur og peninga í Berlín.
Þegar Pabst fór á bak við Still-
er og bauð henni langan samn-
ing við þýzkar kvikmyndir, sátu
þau á leynilegum fundum. Nú
var það Greta, sem sá fyrir Still-
er. Maðurinn, sem hún elskaði
og dáðist að, var ekki lengur
££ — VIKAN 33. tbl.