Vikan - 03.09.1964, Blaðsíða 17

eftír
leit hann enn í spegilinn, brosti, naut
þess er fílabeinshvítar tennurnar
skáru sig úr við háfjallasólbrúnt hör-
undið. Nú leið honum betur og hann
gekk til rekkju.
Kane hafði gleymt öllum ótta sín-
um, þegar hann vaknaði við það
um morguninn að Morgan kom inn í
svefnherbergið með árbítinn — kaffi
og lögg af viský. Morgan tuldraði:
„Góðan dag, herra minn,-" setti bakk-
ann á náttborðið og hélt inn í bað-
herbergið til þess að láta renna í
kerið og hafa raktækin til reiðu.
Venju samkvæmt rakaði hann Kane
án þess að mæla orð frá vörum fyrr
en hann tilkynnti: „Baðið bíður yðar,
herra minn. Eg tek svo til fötin yðar
á meðan . . ."
Kane tók sér bað. Þegar hann kom
fram í svefnherbergið aftur, lágu föt-
in hans á uppbúinni rekkjunni. Hann
klæddi sig, sneri sér að speglinum yfir
snyrtiborðinu og bjóst til að greiða
sér og hnýta á sig bindið.
Hann gapti, svo hverft varð honum
|við, þegar hann leit sjálfan sig I spegl-
inum. Hann var greinilega búlduleit-
ari en hann átti að sér. Þrútinn.
sér úr rennblautum frakkanum og
kallaði upp á loftið: „Morgan . . .
Morgan!"
Þá kvað við hlátur, hvellur og
tryllingslegur, uppi á stigapallin-
um og Kane kipptist við. „Andlitið
á þér. . . andlitið á þér!" var kall-
að með rómi telpu, enn vart af
gelgjuskeiði; hún var náföl í fram-
an og svipurinn afskræmdur af
t æðislegum hlátri, þar sem hún
gægðist fram á milli handriðspílár-
anna á stigapallinum.
Kane skelfdist. Nokkur andar-
tök stóð hann sem stjarfur í sömu
sporum miður sín af ótta við
brjálæðishlátur telpunnar og starði
í uppglennnt augu hennar.
En svo rankaði hann við sér.
Þetta var dóttir Morgans, auðvitað.
Samt sem áður bar hann ekki kennsl
á hana. Hún hafði verið svo ein-
staklega fríð sýnum og Ijúf. Þessi
stúlkukind var haldin illum anda,
hugsaði Kane. ,,Guð minn góður,"
hugsaði hann, „hef ég farið svona
með hana?" Og hann varð gripinn
annarlegu stolti yfir afreki sínu.
Einungis það, að hann hafði farið
lítið eitt undir föt við hana, ein-
ungis það hafði nægt til að firra
hana viti. Það bar þó óvefengjan-
legt vitni því að enn hélt hann karl-
mennsku sinni, að hann skyldi geta
leikið kvenmann svona hart. Það
var honum sönnun þess, að enn var
hann og hét. Hann kallaði: „Farðu
inn til þín!"
Telpan veinaði af hlátri. „And-
litið á þér . . . andlitið á þér." Hún
greip höndum fyrir augu sér, eins
og af viðbjóði, og hljóp á brott.
Kane tautaði fyrir munni sér:
„Hvílíkt kvenmannsefni, hvílíkt
kvenmannsefni . . ." Hann kumraði
af velþóknun. Síðan hélt hann inn
í hreiðrið, skenkti sér fullt glas af
viskýi og tók það með sér upp í
svefnherbergið.
Hann fór f náttfötin og settist
við snyrtiborðið. Kane gat setið
stundum saman — og gerði það
oft — við snyrtiborð sitt og reykt,
fengið sér teyg úr glasinu við og
við, rifjað upp endurminningarnar
og starað á sjálfan sig í gamla
búningsklefaspeglinum. Ekkert var
honum meiri fullnæging en að
horfa á sjálfan sig. Enginn karl eða
kona gat dáðst eins að sjálfum sér
og hann gerði. Hann kveikti sér í
sígarettu, fór sér hægt til að lengja
eftirvæntinguna áður en hann liti
framan í sjálfan sig aftur. Svo
sneri hann sér vendilega þannig
að andlit hans nyti sín sem bezt í
speglinum.
Hann leit mynd sína og honum
brá ónotalega. Hörundið virtist allt
í einu grófgerðara en venjulega,
svipurinn allur þunglamalegri, allt
andlitið eilítið þrútið. Og Kane varð
gripinn skelfingu. Nú minntist hann
orða dóttur Morgans, þegar hún
starði á hann stórum augum og
hrópaði: „Andlitið á þér . . . and-
litið á þér!" Hann drakk í botn
viskýið í einum teyg. Að þvf búnu
Kane starði á sjálfan sig, óttasleg-
inn yfir þessari, að vísu Iftilsháttar en
þó annarlegu afmyndun. Hann furðaði
sig á því, að Morgan skyldi ekki hafa
á það minnzt. Og þó — það var ekki
við því að búast af Morgan. Kane
hélt niður í hreiðrið, þar sem morgun-
blaðið beið hans, hann tók sér sæti
og fór að glugga í blaðið á meðan
hann beið þess, að Morgan rækist inn;
þá gæti hann ef til vill séð það á svip-
brigðum hans, hvort hann hefði veitt
nokkru óvenjulegu athyglk En auðvit-
að mundi Morgan ekki rekast inn;
hann mundi aldrei taka upp á þvf að
koma inn nema á hann væri kallað.
Og þar sem Kane hafði ekki neina
aðra frambærilega ástæðu til þess að
kalla á hann, ákvað hann að segja
honum að færa sér viský.
Morgan kom inn í hreiðrið. Leit á
Kane öldungis eins og hann var vanur,
þegar hann mælti: „Þér kölluðuð, herra
minn?"
„Komdu með viský, Morgan."
Framhald á bls. 30.
VIKAN 36. tbl. — Yl