Vikan - 03.09.1964, Blaðsíða 20

„Þér hafið veitt mér fyllstu upp-
lýsingar varðandi morðið sjálft, en
nú langar mig til að bera þær sam-
an við allar aðstæður. Mætti ég
koma inn í húsið?"
„Hvað hyggist þér sanna?"
spurði hún tortryggin.
„Ekkert. Ég vil einungis gera mér
sem Ijósasta grein fyrir þv( sem
gerðist. Það heyrir atvinnu minni
til".
Það leyndi sér ekki að hún bar
mikla virðingu fyrir öllu, sem bar
einhvern keim af embættisverkum.
Hún opnaði útidyrnar og benti mér
á hvar systir sín hefði legið, rétt
fyrir innan þær. Að sjálfsögðu fyr-
irfundust þess engin merki nú, ekki
önnur en þau blóðugu fingraför,
sem sá atburður hafði sett á sál-
arlíf Dollyar.
„Er yður móti skapi að ég líti
inn í herbergið, þar sem telpan var
stödd?"
„Það er nú mitt eigið svefnher-
bergi".
„Ég skal ekki raska þar neinu".
Við héldum upp stigann og inn
í svefnherbergið. Hún kveikti þar
Ijós í lofti, því að tjöld voru dregin
fyrir glugga. Ég gekk út að glugg-
anum, sem vissi út að götunni. Að
því búnu beygði ég mig í hnjálið-
unum, svo að augun væru í svipaðri
hæð og á tíu ára telpu, og gat
greint bílinn minn gegnum lim pip-
artrésins, en ekkert nær, þar eð
það gekk undir svalarriðið úti fyrir
glugganum. Ut að pipartrénu voru
að minnsta kosti þrettán eða fjórtán
metrar. Byssu í hendi manns hefði
ég ekki getað séð fyrr en hann var
kominn enn lengra undan, alla leið
út á götuna. Þó að þessi tilraun
væri gerð í skyndi, og varla ná-
kvæm, varð árangurinn til að renna
stoðum undir grun þann, sem með
mér hafði vaknað.
Ég rétti úr mér aftur.
„Var myrkt þetta kvöld?"
„Já, það var myrkt".
„Ég sé hvergi nein götuljós".
„Við höfum ekki nein götuljós.
Þetta er fátækt bæjarfélag".
„Var kannski tunglsljós?" spurði
ég enn.
„Nei, ekki held ég það. En systur-
dóttir mín hefur mjög skarpa sjón".
„Engu að síður efast ég um að
hún hefði getað þekkt mann, jafn-
vel föður sinn, svo langt undan í
kvöldmyrkrinu. Og byssuna hefur
hún alls ekki getað greint, jafnvel
þó að hann hefði hana ( höndum".
„Thom McGee var sekur. Hvað
kemur til að þér viljið telja mér trú
um annað?" Hún var farin að roðna
á digrum hálsinum og upp vang-
ana. Ég hlusta ekki einu sinni á
það!"
„Það ætti ekki að skaða. Ekki
getur neitt breytzt, það sem orðin er,
þó að þér hlustið. Ég er að athuga
þetta gamla morðmál vegna þess
að ég álít ekki útilokað að eitthvert
samband sé á milli þess og morðs-
ins á ungfrú Haggerty, þar sem
Dolly kemur nokkuð við sögu í bæði
skiptin".
„Álítið þér að hún hafi myrt
ungfrú Haggerty?" spurði hún.
„Nei. Álítið þér það?"
„Crane lögreglufulltrúi virðist
telja mjög sterkar líkur fyrir því.
Hann heldur að Godwin sálfræðing-
ur ætli sér að villa um fyrir rétt-
vísinni eins og hann er vanur".
„Sagði hann það, frú Jenkis?"
„Kannski ekki beinum orðum, en
hann gaf það fyllilega í skyn. Hann
spurði mig hvernig ég mundi bregð-
ast við ef hann tæki Dolly fasta".
FRAMHALDSSAGAN
4. HLUTI
EFTIR
ROSS MO. DONALD
Þýðing:
Lofftur Guðmundsson
Teikning:
Þórciís Tryggvedóttir
20
VIKAN 36. tbl.