Vikan - 03.09.1964, Blaðsíða 37

inga, get ég samt mér að skað-
lausu skýrt frá því, að þar var löng
og hamingiusöm ævi framundan,
fullt af peningum og frægð, ferða-
lög eins og hvern lystir, þokkaleg
heilsa að undanteknum nokkrum
stuttum tímabilum, sem ég þarf að
passa, konur og börn svona nokk-
urnveginn eftir „behag" og annað
eftir því. Hún fór vægt í brennivín-
ið, sagði aðeins að sér virtist ég
vera gefinn fyrir hóglífi, kynni vel
að meta það — en hefði algjört
vald á hlutunum. Ég verð að segja
að það hafa ekki allir verið svona
kurteisir við mig).
Ég var allur töluvert hressari eftir
spána, og leit bjartari augum á
framtíðina. Mér fannst ekki rétt að
fara að grúska nánar í vísinda-
legum rannsóknum né reyna á
nokkurn hátt að rengja sannleiks-
gildi spámennskunnar, því mér lík-
aði vel við hana og undirvitundin
neitaði að leyfa mér að gera nokk-
uð til að hnekkja trú minni. Þess
vegna fór ég að tala um aðra hluti.
— Finnst þér Islendingar vera trú-
gjarnari eða hjátrúarfyllri en aðrar
þjóðir, Amy?
„Nei, alls ekki. Kannske þó að
Dönum undanteknum. Meginlands-
þjóðir eru ákaflega trúaðar á ýmis
dulræn fyrirbrigði. Þar er mikið
algengara að fólk fari til spákonu
en hér heima, — og borga betur."
— Þess vegna ætlar þú að setj-
ast að í París?
„Já. Þar ætla ég að setja upp
stofu á góðum stað, og leggja þetta
fyrir mig. Það er algengara að vel
stætt fólk komi, og þar getur mað-
ur tekið mikið meira fyrir vinnuna
en hér heima. Sérstaklega ef mað-
ur nær því að verða þekktur á því
sviði."
— Ertu samt ekki ánægð með
aðsóknina hérna heima þennan
tíma, sem þú hefur verið hér?
„Jú, mikil ósköp. Ég var orðin
hræd við þetta um tíma. Ég hafði
svo mikið að gera. Nú er ég hætt
að taka pantanir, því ég er að fara
út."
_ Þú vinnur aðeins eftir pöntun-
um?
„Já, en það er bara ekki svo
gott hérna. Það er algengt að ein
kona pantar tíma, en kemur svo
kannske með tvær — þrjár vinstúlk-
ur sínar með sér. Hingað kemur
allskonar fólk án þess að hafa pant-
að tíma, — jafnvel fullir karlar . . .
Slíkt skeður aldrei úti. Þar er að-
eins unnið eftir pöntunum."
_ Og hvað er það svo helzt,
sem fólk vill vita? Er það hversu
langt líf þaS á fyrir höndum, hversu
ríkt það verður, hvernig heilsan
verður . . . eða hvað?
„Nei, eiginlega ekkert af þessu.
Algengast er að það vill vita eitt-
hvað um sín ástamál."
_ Er það þá aðallega ungt fólk?
„Ekki endilega. Jú, ungt fólk vill
alltaf vita mikið um slík mál, —
en það þarf ekki ungt fólk til. Svo
er algengt að fólk, sérstaklega kon-
ur, vilja vita eitthvað um sitt hjóna-
band, hvort maðurinn sé þeim trúr,
hvort þær eigi að skilja eða hvað."
„Spyrja þær mikið um trú-
mennsku mannsins, já?
„Já, það er algengt. Sérstaklega
hérna heima."
— Hvernig skyldi standa á því,
að það er einkennandi hér á Is-
landi? Lítur fólk kannske öðruvísi
á þau mál í Frakklandi?
„Já, þar er það eiginlega alveg
öfugt, finnst mér. Hér er ekkert
aðalatriði þótt hjónaefni hafi átt í
ástabralli áður en þau giftust, og
þótt konan hafi lifað fjörugu ásta-
lífi fyrir hjónaband, er það ekki
þungt á metaskálunum. En eftir gift-
inguna er það næstum því dauða-
sök, ef eitthvað bregður út af. Þá
er oftast skilnaður á næsta leyti,
ef giftur maður eða kona hrasa
einu sinni.
í Frakklandi er þetta eiginlega
alveg öfugt. Þar leggja karlmenn
mjög mikla áherzlu á það að konan
sem þeir giftast, sé hrein og óspjöll-
uð mey. En eftir giftinguna eiga
þeir tiltölulega létt með að fyrir-
gefa þótt hún hrasi nokkrum sinn-
um. Mér finnst að skynsemin ráði
þar meiru í hjónaböndum en hér
heima. Hér er það ástin. Hér er allt
fyrirgefið, sem skeð hefur, en eftir
giftinguna kemur slíkt ekki til
greina. Þá kemst engin skynsemi að,
heldur aðeins afbrýðisemi og heift."
— Þér finnst þetta vitlaust fyrir-
komulag. Þú álítur að aðilar eigi að
hafa nokkuð frjálsræði í ástum eftir
giftinguna?
„Nei, alls ekki. Ég á ekki við það,
heldur hitt, að beita skynseminni
örlítið, þótt eitthvað komi fyrir.
Mér finnst það ósköp kjánalegt þeg-
ar fólk rýkur upp til handa og fóta,
þótt uppvíst verði um að annað-
hvor aðilinn hafi hrasað einu sinni
eða svo. Það er engin skynsemi,
heldur blind afbrýði.
Ég man það t.d. að ein kunn-
ingjakona mín kom til mín fyrir
nokkru, og ég fór að spá fyrir henni.
Hún spurði mig hvort ég sæi skilnað
framundan. Það var ekkert slíkt að
sjá í lófanum, en ég innti hana eft-
ir hvers vegna hún væri að spyrja
að því. Þá sagðist hún vera í þann
veginn að skilja við manninn sinn.
Ég spurði hana um ástæðuna og þá
sagðist hún hafa komizt að því, að
hann hefði haldið framhjá sér. Ég
spurði hve oft. Einu sinni, svaraði
hún . . . Ég reyndi að leiða henni
fyrir sjónir, hvað hún gerði mikla
vitleysu að eyðileggja allt sitt líf,
þótt eitt slíkt atvik hefði komið fyrir.
Annað mál væri það ef hann legði
þetta í vana sinn.
Þessu lauk með því að hún fyrir-
gaf honum og þau eru nú ákaflega
hamingjusöm, eftir því sem ég veit
bezt."
— Þú læðir sem sagt inn svona
einu og einu heilræði, í kaupbæti
við spána?
„Auðvitað reyni ég að gefa góð
ráð, ef mér finnst það við eiga, eða
álít að það komi að gagni. Sá er
einn aðaltilgangur spámennskunn-
Haustið nálgast
og vetrartízkan er glæsi-
leg að vanda
Nýjar sendingar
af hollenzkum haust-
og vetrarkápum vikulega
Bernhard Laxdal
KJÖRGARÐI - LAUGAVEGI 59 - SÍMI 1-44-22.
VXKAN 36. tbl. — gy