Vikan


Vikan - 03.09.1964, Blaðsíða 19

Vikan - 03.09.1964, Blaðsíða 19
GARINS Ævinlega þykja mér hinir lituðu gluggar yfir aitari fegurstir af öllu í kirkjunni. Sá í miðjunni af þremur er forn, var áður í enskri kirkju. Þegar sú kirkja var sprengd í loft upp í stríðinu, var glugginn fagri það eina, sem drottni þótt þess vert að þyrma. Þá hefur hann verið með hugann norður á Akureyri, blessaður. Nokkrir bæjarbúar tjáðu mér að kirkjusókn væri dræm, nema á stórhátíðum. Og óneitanlega finnst mér það eiga betur við þetta kjarnmikla fólk að dunda í gaHðinum sínum og þóknast þannig hinum áþreifanlega guði, heldur en að sitja undir messu. Úr kirkjunni lögðum við Ieið okkar í lystigarð Akureyrar. Þeg- ar við gengum framhjá Mennta- skólanum, sem hefur mótað svo margan kynlegan kvist í íslenzku þjóðlífi, fannst mér sem þar sæti konungur í fullum skrúða á fjós- haugi, því garður og tún skól- ans er illa hirt. Slíkt er sjaldgæf sjón á Akureyri, og er mér næst að halda, að túnið utan skólans sé þvældara og flóknara á sumr- um en námsefnið innan hans á vetrum. Þegar kemur í lystigarð- inn berst á móti manni grósku- þrunginn ilmur og svo lífgandi að furðu sætir. Það er engu lík- ara en garðurinn sé gerður með það fyrir augum, að þeir, sem þangað koma, fyllist löngun til að aukast, margfaldast og upp- fylla jörðina. Skýringuna er að finna letr- aða á steinbekk í miðjum garð- inum: Konur gerðu garðinn. Sam- vinna milli þjóða er þarna í góðu Iagi, að minnsta kosti hafa Akur- eyringar tekið nokkrar Græn- lenzkar jurtir í fóstur ásamt hin- um suðrænu blómum, Reykvík- ingar ættu að taka færeyskar plöntur til uppeldis, til þess að standa jafnfætis norðanmönnum. Ég vona að Akureyringar geri vel við amerísku heimskauta- plönturnar, eins og Ameríkanar við heimskautaunglingana ís- lenzku, sem þeir hafa á fóðrum. Við ættum líka að biðja Færey- inga að gróðursetja melgrasskúf- inn harða í skrúðgörðum, síðan getum við fengið græðlinga er- lendis frá, og þá mun okkur þykja melgrasskúfur fagur. Við lágvaxið furutré stóð gamall maður að slætti. Hann hafði unn- ið lengi í garðinum og sagði okk- ur margt um hann. Ég spurði þennan hógværa verkamann í víngarði Drottins, hvort enn væri unnin sjálfboðavinna í garð- inum. „Við vinnum allir fyrir þann rétta málstað, sem hjartað gleður“, sagði hann, brá svo Iján- um í gras og bætti við: „Og svo náttúrlega peninga.“ Þegar við gengum aftur niður í bæ komum við að flöt, grasi- vaxinni, sem er tjaldstæði fyrir ferðamenn. Það er svo snilldar- lega staðsett, þarna rétt hjá sund- lauginni, að ég öfundaði tjald- búana. Og væri því ekki rétt af Reykvíkingum að koma sér upp tjaldstæði á hentugum stað, t.d. á Stjórnarráðslóðinni. Þegar þarna var komið var ég farinn að taka eftir, að eitthvað I „hrotunni" á leiðinni norður. Þar kom að svefninn sigraði flesta. var frábrugðið Reykjavík, hvað útlit húsa snerti. Svo einu sinni, meðan ég virti fyrir mér forkunn- arfagra fánastöng, mundi ég eftir því, að nú láta Reykvíkingar sjónvarpsstengur ganga fyrir fánastöngum. Þá fór ég að spyrja bæjarbúa um álit þeirra á sjón- varpsmálinu, svona rétt upp á grín. Flestir spurðu undrandi: „Hvað er nú það“. Og ein kona sagðist heldur vilja stuðla að æðarvarpi en sjónvarpi. Þá þótti mér sýnt að útlitsmun- ur bæjanna lægi í sjónvarps-Ieysi Akureyringa. Ég gaf mig þá á tal við unglingspilt og spurði, hvort hann hefði séð sjónvarps- loftnet. Hann sagði mér þá þessa sögu um einu sjónvarpsstöngina á Norðurlandi: Einu sinni flutti kona nokkur úr Njarðvíkum til Akureyrar og settist að I gömlu húsi. Hún flutti með sér sjónvarpsstöng og festi hana á stromp hússins, til þess að minna sig á gamla heimilið. Svo var það eitt sinn í norðan þræs- ingsroki, að stönginni leiddist svo, að hún reyndi að sveifla sér á loft og fljúga suður heiðar, eins og svanir og Douglasvélar gera. Strompurinn brá þá á leik og hrundi með stönginni ofan í garð og eyðilagði þar snúrustaur og gamlar hjólbörur. Þegar kon- an kom að varð hún svo reið, að hún tók sjónvarpsstöngina eins og níðstöng, sneri henni í átt að Keflavík og hefur notað hana í stað snúrustaursins síðan. Og þá er spurningin: Er þetta gagnlegasta sjónvarpsstöng á ís- landi? Og við erum aftur komnir nið- ur í bæ, þar sem aðalgöturnar mætast á Ráðhústorginu, sem Akureyringar kalla Bankatorg. Á torgi þessu er virðulegt tré og umhverfis það bekkir, sem við settumst á og virtum fyrir okkur blaðsöluvagn bæjarins. Hvergi hef ég séð þvílíkt samansafn af afþreyingarritum á jafn litlum sölustað, allt frá hringhendum Rósbergs G. Snædals (á 99 aura stykkið) niður í kynóra- skrif. Þarna á torginu sáum við eina drukkna manninn, sem við sáum á Akureyri, og talizt gat á al- mannafæri. Einn fullur á Akur- eyri samsvarar aðeins sjö í Reykjavík og einum hálffullum í Keflavík, svo varia er orð á því gerandi. Sá drukkni tók okk- ur tali, hann var saupsáttur við heiminn og hafði aðeins tvisvar dvalið í öðrum bæ en Akureyri, þ.e.a.s. Grimsby og Reykjavík og líkaði heldur betur við Grimsby. Ég spurði manninn, hvers vegna torgið héti Ráðhústorg, en hann svaraði um leið og hann benti á tvö gömul hús sunnan torgsins: Þeir halda að þeir geti breytt þessu í ráðhús, iss, maður, jafn- vel ég gæti það ekki. Því hygg ég Akureyringa komna lengra í sínum ráðhúsdraumi en Reyk- víkinga, sem hafa ekki einu sinni ráðhústorg. Það var tekið að kvölda, skugg- arnir farnir að leita í suður og Svalbarðsströndin orðin drunga- leg. Mér varð þá ljóst, allt í einu, að mestur munur á Akur- Framhald á bls. 43 Það er svona augnatillit, sem Sunnlendingar fá. Það er forvitni blandin vorkunnsemi. VIKAN 36. tbl. —

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.