Vikan - 03.09.1964, Blaðsíða 18

DAGUR VIÐ HINN ENDA VE
FRÁSÖGN EFTIR NlELS ÓSKARSSON
Hvað veldur því, að sá, sem
kemur á ókunnan stað, segir, að
fólkið þar sé skrýtið, þegar hann
er kominn heim? Líklega það
sama og veldur því, að íbúar
staðarins segja, að hann sé skrýt-
inn, þegar hann er farinn. Merg-
urinn málsins er sá, að íslending-
ar eru haldnir þeirri firru, að
allt sé annarlegt utan síns fæð-
ingarhrepps, eins og t.d. þeir í
Suðursveit halda að Seltjarnar-
nesið sé lítið og lágt. Mér er samt
næst að halda að íslendingar séu
allir sami grauturinn, en þeir eru
langt frá því að vera allir í sömu
skálinni. Því var það, að við fór-
um, tveir Reykvíkingar, norður
til Akureyrar, til þess að gera
samanburð á þessum tveim slett-
um af íslenzku þjóðinni. Ekki
ætlum við samt að dæma um, í
hvorri skálinni, Reykjvík eða
Akureyri, er meira af kekkjum.
Við fórum norður með svefn-
Meðan aðrir sváfu sat spámaðurinn
frá Fleetwood við gluggann og horfði
á miðnætursólina.
vagni, sem hér syðra er kallaður
„hrotan“. Þar er fólk fljótt að
kynnast, eins og oft er á ferða-
lögum. Samt fannst mér, að þetta
fólk, sem ætlaði að sofa saman í
fyrsta skipti, ætti erfitt með að
festa blund fyrstu kílómerana.
Þess vegna var glatt á hjalla
framan af nótt, en svefninn sigr-
aði samt flesta að lokum. Til
dæmis um, hve svefninn getur
verið Iúmskur, segi ég frá tveim
stúlkum, sem voru á leið í sum-
arleyfi. Þær pískruðu og flissuðu,
eins og ungmeyjar einar geta.
En á Holtavörðuheiði sofnaði
önnur í miðri setningu, en hin
hafði þá sofið í góða stund. Setn-
ingin varð ekki sögð til enda, fyrr
en austan Skagafjarðar, og þá
var þetta orðin 200 km löng setn-
ing. Nokkrir sjómenn sátu aft-
ast og voru við skál. Þeir sungu
sig inn í draumalandið efst í
Borgarfirði saddir lífdaga. Sá
maður, sem mér þótti kynlegastur
í hrotunni var lágvaxinn Breti,
síðhærður og með alskegg. Ég
kallaði hann spámanninn frá
Fleetwood, því þar hafði hann
slitið barnsskónum. Óteljandi
öðrum skóm hafði hann slitið á
tíu ára flakki um jörðina.
Ilann festi aldrei blund, og
meðan aðrir sváfu sat spámaður-
inn frá Fleetwood við gluggann
og horfði á miðnætursólina. Hrot-
an bilaði í Öxnadal og meðan
bílstjórarnir reyndu að ná sam-
handi við Eyfirðinga um talstöð,
stóðum við spámaðurinn frá
Fleetwood á þjóðveginum, og ég
spurði hann um erindi hans til
íslands. Hann sagðist hafa dval-
ið í Sahara eyðimörkinni á und-
an fslandsferðinni. Þegar hann
hafði verið þar í þrjá mánuði,
var hann farið að langa svo í
nýjan fisk, að draumar hans sner-
ust eingöngu um íslenzku gol-
þorskana, sem hann hafði svo oft
étið sig saddan af í æsku. Brá
hann þá við skjótt og fór til fs-
lands, til að höndla hamingjuna
í návist draumþorska sinna.
Þennan morgun var ástar-
stjarnan yfir Hraundrangi í
Öxnadal hulin skýjum, eins og
þegar Jónas kvað um hana forð-
um, en samt sagðist spámaður-
inn frá Fleetwood aldrei hafa séð
merkilegri strýtur í Evrópu en
Hraundranga og Eiffelturninn.
Þegar við komum loks inn á
Akureyri voru hinir innfæddu
þegar komnir á kreik. Krakkarn-
ir voru á stjái með brúnar mjólk-
urflöskur og innkaupatöskur. Það
var ekki laust við að fólk glotti
að okkur, þegar við stauluðumst
út úr hrotunni, og mér sárnaði
það þangað til ég sá spegilmynd
mína í búðarglugga, því það var
engu líkara en maður hefði sömu
lögun og sætin í rútunni að aft-
anverðu. Þá reyndi ég að brosa
framan í spegilmynd mína og
bera mig mannalega, en hún gat
það ekki og fór. Við byrjuðam
á að fá okkur kaffi í matsölu
„Við vinnum fyrir þ'.rn rétta mál-
stað, sem hjartað gle£ r — og ;:vo
auðvitað peninga".
einni og hvílíkur yfirnáttúrleg-
ur töfradrykkur er ekki Braga-
kaffi, sem er búið til af innfædd-
um akureyrskum meyjum. Ég
tala nú ekki um ef þær líta út
eins og brasilískar þokkagyðjur.
Ég held næstum að þeirra kaffi
geri alla glaða.
Það er til lítil saga um mann,
sem kom á Akureyri og fékk
hvergi gistingu. Hann sneri sér þá
til lögreglunnar og spurði, hvort
hann gæti ekki fengið að sofa í
steininum, en þá sagði Iögreglu-
maðurinn: „Ef það er fullt hjá
KEA þá er fullt hjá okkur.“ En
við fengum aftur á móti inni á
KEA, eftir að góðhjörtuð stúlka
á afgreiðslunni þar hafði eytt
þrem tímum í að finna laust her-
bergi fyrir okkur. Á meðan geng-
um við um bæinn og reyndum
að tala við krakkana. Þau voru
dálítið feimin við okkur, vegna
þess að ljósmyndarinn var með
hrollvekjandi tæki sín hangandi
utan á sér. Og hatturinn minn er
ekkert aðlaðandi síðan ég svaf á
honum um árið.
Einn strákpatti veigraði sér þó
ekki við að tala við okkur. Hann
sagði okkur, að hann ætti nýtt
þríhjól, og að hann fengi alltaf
ís á sunnudögum. Ég spurði þá
strák, hvort hann fengi líka ís
í vetrarkuldunum. Hann leit á
mig hiæjandi og sagði: „Svaka-
lega ertu skrýtinn manni. Held-
urðu að ég geti ekki étið ís inni
í húsi“. Þá kom mér í hug, að
Svarfdælingur einn sagði eitt
sinn við mig: „Ég verð aldrei
montinn heldur drjúgur“.
Við tókum fljótt eftir, að
Akureyringar eru miklir bú-
hyggjumenn. Garðar eru þar
með afbrigðum fallegir og göt-
ur hreinar, og búðargluggar eru
næstum eins vel skyggðir og
bezt gerist í Reykjavík. Þegar
við höfðum fastnað okkur her-
bergi á KEA gengum við hin-
ar 108 tröppur að Akureyrar-
kirkju. Allt var þetta upp í mót,
sumt ógurlega bratt, eins og í
himnaför kerlingar. í kirkjunni
eru góð tæknileg skilyrði til trú-
ariðkana. Þar eru hlustunartæki
í tveim bekkjum, fyrir þá, sem
heymadaufir eru, og ræðupúlt í
framanverðum kór, þar sem leik-
menn geta látið gamminn geysa
á æskulýðsfundum án þess að
raska helgi prédikunarstólsins.
jg _ VIKAN 36. tbl.