Vikan - 03.09.1964, Blaðsíða 33

svo mæltu kvaddi hann og fór. Kan*
sat og starðl ( spegllinn.
Eftir þetta mátti það heita við-
burður að Kane færi út fyrir þrösk-
uld svefnherbergisins. Hann borðaði
lítið sem ekki neitt, en herti því meir
drykkjuna, svaf óreglulega í skorp-
um, fleygði sér upp f þegar vfman
svipti hann vitund, raknaði úr rot-
inu einungis til að drekka meira.
Tjöldin voru stöðugt dregin fyrir
gluggana, hann kveikti ekki Ijós
nema ýtrasta nauðsyn krefði og
það gerðist daunillt þar inni. Þá
sjaldan, sem Kane sá sjálfum sér
bregða fyrir í speglinum, leit hann
sem fljótast undan, andlit hans varð
viðurstyggilegra ásýndum með
hverjum degi sem leið.
Áður hafði Kane hirt sig og snyrt
öllum stundum; nú, þegar aldrei
rann af honum, sinnti hann hvorki
um að fara f bað eða hafa fata-
skipti. Rekkjan hans var orðin bæli
með svitarökum og þefillum sængur-
fatnaði og Morgan sló fyrir brjóst
í hvert skipti sem hann færði hús-
bónda sínum mat og sótti hann aft-
ur án þess að hann hefði snert við
honum, eða færði honum óátekna
viskýflösku og hirti þá tómu, en
það erindi átti hann oftast.
Þegar Kane hafði verið þannig
ofurölvi í fullar þrjár vikur, gerðist
það, að hann reikaði út úr svefn-
herberginu völtum fótum, fór um
öll herbergi sfn, opnaði skúffur og
skápa og leitaði og leitaði.
Morgan kom að honum, þar sem
hann stóð við skápinn inni f dag-
stofunni og rótaði öllu úr hillunum.
Morgan sagði ekki neitt, gerði ein-
ungis að virða hann fyrir sér. Þeg-
ar hann hélt leitinni áfram inni f
sjálfu hreiðrinu, bar dóttur Morgans
þar að, fylgdi honum síðan fast
eftir um herbergin, benti á hann
eða hún klappaði saman höndunum
og hrópaði: „Hvað er að sjá þig í
framan?" En hann lét sem hann tæki
ekki eftir og hún gafst upp og lét
hann einan. Hann hélt áfram leit-
inni, niðri í kjallara, f spilastofunni.
Loks kom Morgan fram á stigapall-
inn og sagði stundarhátt: „Herra
Kane?"
Kane varð litið upp. Hann sá
Morgan einungis f þoku, nema hvað
glampa sló á mjallhvítt, sterkju-
strokið skyrtubrjóstið, rétt eins og
kastgeisla væri að því beint, og í
vímunni þótti Kane rétt sem snöggv-
ast að hann væri kominn á sviðið.
Hann brosti.
„Að hverju eruð þér að leita,
herra Kane?"
„Hverju . . . Jú, Morgan, það var
satt... ég er að leita að marg-
hleypunnl mlnnl... hvar er hún?"
„Auðvitað í snyrtiborðsskúffunni
yðar, herra Kane. Munið þér það
ekki?"
„Auðvitað. Jú„ nú man ég það.
Hjálpið mér að komast aftur inn
f svefnherbergið, Morgan".
„Sjálfsagt, herra Kane".
Morgan gekk undir honum upp
stigana og studdi hann inn f svefn-
herbergið. Kane reikaði að snyrti-
borðinu og lét hlammast niður á
stólinn. Enn einu .sinni varð hon-
um litið á mynd sína í speglinum.
Hann brast f grát. Tárin streymdu
niður vanga hans. „Morgan ....
Morgan", stundi hann og grét.
„Morgan . . en svo rankaði hann
allt í einu við sér. „Marghleypan . . .
sagðirðu ekki að hún væri hérna?"
„Jú, herra minn. I skúffunni,
herra minn". Hann dró út efstu
skúffuna í snyrtiborðinu. Marg-
hleypan lá ofan á skyrtum húsbónd-
ans. „Undarlegt að þér skylduð ekki
tala eftir henni þarna, herra minn",
sagði Morgan.
Kane gleymdi f svipinn návist
hans. Starði hugfanginn á marg-
hleypuna. Fyrst f stað var sem hann
þyrði ekki að snerta við henni, en
svo varð honum litið á sjálfan sig
í speglinum og þá þreif hann til
hennar. Hélt á henni drykklanga
stund, en varpaði henni sfðan frá
sér á borðið. „Ég get það ekki,
Morgan", hvíslaði hann skelfdur.
„Nei, ég get það ekki".
Morgan tók viskýflöskuna, hellti
glasið nærri fullt, rétti Kane það.
Rödd hans var hreimþýð og hug-
hreystandi. „Ég er viss um að þér
getið það, herra minn. Ekki er ég
í neinum vafa um það, herra minn",
sagði hann og hvarf á brott.
Morgan var niðri f eldhúsinu að
þurrka glösin, en dóttir hans sat
við borðið og skoðaði myndablöð,
þegar lágur skothvellur kvað við
— lágur en greinilegur hvellur, eins
og í fjarska.
Telpan leit upp frá blaðinu.
„Hvað var þetta?" spurði hún.
„Hefurðu tekið saman föggur þfn-
ar?" spurði hann.
„Já ... en ..."
„Þá er víst bezt fyrir þig að
fara að koma þér qf stað". Hann
opnaði skáp og tók þykkt seðla-
kneppi út úr einni hillunni. Lagði
það á eldhúsborðið. Stúlkan horfði
á og brosti við. Morgan sagði:
„Þetta ætti að vera nóg handa þér
og lækninum svokallaða".
Telpan yppti öxlum. „Ég held að
þú sért gengin af göflunum", varð
henni að orði. Hún taldi seðlana
f skyndi, leit á föður sinn. „Þetta
er meira heldur en hann setti upp?"
sagði hún.
„Já", svaraði Morgan. „Svolítið
ofanálag fyrir frábært leikafrek f
þágu góðs málefnis".
Hann bar farangur telpunnar út
f bflinn og kvaddi hana. Fullri
klukkustund eftir að bfllinn var úr
augsýn, hélt hann upp stigann, opn-
aði dyrnar að svefnherbergi herra
Kane og gekk inn. Eins og hann
hafðl búizt við, lá herra Kane stein-
Innflutningur til íslands I sumar var
meiri en nokkru sinni áður!
SKODA er öruggur, sterkur og ödýr
Tékkneska bifreiðaumboðifl h.f
OSRAM
TOUV 3«. tu. — gg