Vikan - 03.09.1964, Blaðsíða 50

Nýtt útlit
Ný tækni
Malmgluggar fyrir
verzlanir og skrif-
stofubyggingar í
ýmsum litum og
formum.
Málmgluggar fyrir
verksmiðjubygging-
ar, gróðurhús, bíl-
skúra o. fl.
ÆZ7
M Z* G L U G G JPL H £/f

LÆKJARGÖTU, HAFNA RFIRÐI. — SlMI 50022
Hann tók upp pappírsmiða úr pússi sínu.
Angelique las:
Dómur: Philipert Vénot aöalsaksóknari fyrir biskupsdæmiö í
Toulouse, ákœrandi, varöandi galdra og fordæöuskap móti
Monsieur Joffrey de Peyrac, ákærða. Þar sem Joffrey de
Peyrac er sekur fundinn um aö hafa afneitaö guöi, selt sig
djöflinum, ásamt meö aö hafa lagt stund á galdra, er hann
hér meö fluttur frá kirkjulegum yfirvöldum til veráldlegs
dómstóls, til þess aö dœmast fyrir brot sitt. UppkveÖiÖ hinn
27. dag júnímánaöar 1660 af P. Linnet. Hinn ákœröi de Peyrac
hefur ekki mótmælt eöa áfrýjaö.
Desgrez útskýrSi:
— Á skiljanlegra máli þýðir þetta, að kirkjulegur dómstóll, eftir að
hafa dæmt eiginmann yðar in absentia og raunar án hans vitneskju og
fyrirfram viss um sekt hans, hefur afhent hann dómstóli konungsins.
— Haldið þér, að kóngurinn muni samþykkja þvílíka vitleysu? Þetta
er allt sprottið af öfund biskupsins, sem langar til að ráða yfir allri
Toulouse,- og gegnir allri þeirri vitleysu, sem munkfíflið Bécher segir
honum.
— Ég get aðeins dæmt eftir staðreyndum, sagði lögfræðingurinn.
— Hér sést, að erkibiskupinn gætir þess vandlega, að koma hvergi fram
í þessu máli: Þér sjáið, að nafn hans er ekki einu sinni nefnt á þessum
miða, þótt enginn vafi geti leikið á því, að hann sé undirrótin. Á hinn
bóginn, tilskipunin bar undirskrift kóngsins og Séguier dómsforseta.
Séguier er í sjálfu sér bezti maður, en veikgeðja. Hann fylgir oftast
settum dómsreglum, en hann metur fyrirskipanir konungsins framar
lögunum.
— En ef til réttarhalda kemur, ræður álit kviðdómenda, er það ekki?
— Jú, viðurkenndi Desgrez með semingi. — En hver velur í kviðdóm-
inn?
— Hvaða hættur álítið þér, að felist í réttarrannsókn?
— Fyrst pyndingar og síðan bálið, Madame.
Angelique fölnaði og fann til ógleði.
— En það er varla hægt að dæma mann, í stöðu de Peyracs greifa,
fyrir sakir, sem eru ekki annað en veikur fyrirsláttur!
— Rétt. Og þessvegna held ég, að þessar ákærur hafi aðeins verið not-
aðar sem yfirskyn. Hér hlýtur að liggja eitthvað á bak við. Maður
yðar hlýtur að hafa átt mjög háttsetta óvini, sem hafa svarið þess dýran
eið, að komal honum á kné. Verði maðurinn yðar dreginn fyrir dóm,
þá fjallar rétturinn eingöngu um þessar ákærur varðandi galdrana,
en við fáum aldrei minnstu hugmynd um hina raunverulegu ástæðu.
Angelique datt allt í einu eiturskrínið í hug. Átti hún að' segja Des-
grez frá þvi? Hún hikaði.
— Hvað haldið þér, að hafi verið hin raunverulega ástæða? spurði
hún.
—• Um það hef ég ekki minnstu hugmynd. Allt það, sem ég get sagt
yður, er eftirfarandi: Þetta byrjar hjá kónginum. Þar sem hann hefur
skrifað undir handtökuskipunina, felur það í sér, að hann hefur viður-
kennt hana.
— Og kóngurinn, sem bað hann um að syngja, og fór svo mörgum
hrósyrðum um hann! muldraði Angelique. — Þá hafði hann þegar á-
kveðið, að iáta handtaka manninn minn.
— Hvernig sem það er í pottinn búið, er hann sá eini, sem getur látið
afturkalla handtökuskipunina.
— Ég hef talað við Grande Demoiselle, hún lofaði að spyrjast fyrir.
Bn hún sagði, að það væri ekki til neins að vonast eftir nokkru fyrr
en — áður en kóngurinn — kæmi aftur — hingað til Parísar.
Angelique átti erfitt með að ljúka setningunni. Síðan lögfræðingurinn
nefndi pyndinguna og bálið, hafði hún fundið til vaxandi máttleysis,
og óttaðist, að það myndi líða yfir hana. Hún heyrði rödd Desgrez eins
og í fjarska.
—• Ég er henni alveg sammála. Það er ekkert hægt að gera, fyrr en
hátíðahöldin eru afstaðin.
Angelique reis á fætur, eins og í leiðslu.
—• Þér takið þetta þá á yður, að verja hann?
Ungi maðurinn svaraði hranalega:
— Nú jæja, ég hef aldrei verið sérstaklega hræddur um mitt eigið
lif. En þér verðið þá að láta mig hafa peninga. Ég á ekki bót fyrir rass-
inn á mér, og gamli Gyðingurinn, sem leigir mér dulargerfin, er laginn
að plokka af mér það litla, sem ég eignast.
Hranaleg röddin hressti Angelique. Þessi náungi var miklu áreiðan-
legri, en henni hafði fyrst sýnzt. Hún tók hundrað livres og rétti hon-
um . Hann hneigði sig i flýti og yfirgaf skrifstofuna. Frh. í nœsta blaöi
öll réttindi áskilin — Opera Mundi, Paris.
f FULLRI ALVÖRU
Framhald af bls. 2.
hafa farið, og vita hve löngun-
in eftir nýjum fiski, hangikjöti,
skyri, lambakjöti eða jafnvel
bragðvondu íslenzku brennivíni
getur orðið sterk. Þeir vita líka
hve heitt maður getur þráð svala
islenzka fjallagoluna, lireint og
tært loftið og jafnvel ekkisens
rigninguna, sem við bölvum hér
á hverjum degi.
Ég var með kunningja mínum
úti i heiðskiru og björtu veðri
i Reykjavík fyrir nokkrum dög-
um síðan. Sjórinn var renni-
sléttur og bærðist ekki liár á
höfði manns, en síðustu sólar-
geislarnir dönsuðu i gluggum
húsanna og lituðu forarpollana
á götunni rauðbleika. Hann var
þá nýkominn frá Bandaríkjun-
um, þar sem liitinn var um 40
stig, eins og margir hér heima
þrá um jólaleytið. Honum varð
þá að orði:
„Mikið lifandi skelfing gæti sá
maður orðið ríkur, sem gæti
tekið þetta kvöld, sett það í við-
eigandi umbúðir og flutt það út
um allan heim!“
Iíannske það hafi verið stemn-
ingin þetta sumarkvöld, sem
heillaði hann svona. Eða kann-
ske hann hafi á réttu að standa.
En ég veit þó altént um einn
kaupanda að slíku kvöldi — ef
ég ætti bara fyrir því. GK
gQ — VIKAN 36. tbl.