Vikan - 03.09.1964, Blaðsíða 21

„Og hvernig munduð þér bregð-
ast við?"
„Ég veit það ekki. Ég er enn í
uppnómi. Ég hef ekki séð Dolly um
alllangt skeið. Hún giftist að mér
forspurðri. Dolly var gott barn, en
það er aldrei að vita nema hún
hafi breytzt".
Ég ók út á tangann síðla dags.
Þokunni hafði létt nokkuð undir
kvöldið, ekki svo að sæi til sólar,
heldur var birtan annarlega Ijós-
grá og skar í augun. Bíll Alex stóð
úti fyrir gististaðnum og við hlið
hans stærri bíll, glæsilegur mjög.
Maður á aldur við mig, gráeyg-
ur með húðfellingar undir höku og
vöngum en þó ekki feitur, kom út
úr herbergi Alex, þegar ég var að
opna dyrnar á mínu herbergi. Hann
vék sér að mér.
„Eruð þér náunginn, sem dró
Alex son minn út í þetta forar-
fen?"
„Sonur yðar réði mig til að reyna
að draga sig og sína upp úr þessu
feni, ef þér eruð faðir Alex Kin-
caid".
„Ég er það, og ég segi yður hér
með upp starfinu". Það var auð-
heyrt á röddinni, að þetta var ekki
í fyrsta skiptið, sem hann sagði
manni upp vinnu. „Úrslit málsins
eru ráðin, lögreglufulltrúinn fann
byssu morðingjans undir rúmdýnu
stelpunnar í þessum hliðvarðarkofa,
þar sem hún hefur fengið inni".
„Það er ekki neinn kofi, það er
vandað hús", greip Alex fram í,
inni í herbergi sínu.
„Þú leyfir þér ekki að andmæla
mér, Alex", mælti faðirinn strang-
lega. „Ég veit hvað ég segi. Þú
lætur mig um að fást við þetta og
kemur heim. Hún á það að þér,
hún móðir þín".
„Hann hefur einnig nokkrum
skyldum að gegna gagnvart stúlk-
unni, þar sem hann er kvæntur
henni", varð mér að orði.
„Það er hægur nærri að fá það
hjónaband ógilt".
„Hjónabandið er og verður gilt
vegna þess að það er Alex sjálf-
um staðreynd. Þér getið ekki ógilt
það, heldur einungis ógilt yður sjálf-
an og son yðar".
Hann virtist hvorki heyra orð mín
né skilja. Jafnvel Alex gaf þeim
ekki gaum. Ég sneri mér að hon-
um og spurði hvort hann hefði ekki
mætt Dolly, þegar hún kom heiman
frá ungfrú Haggerty og verið síðan
stöðugt hjá henni, þangað til hún
var flutt í hjúkrunarheimilið. Hann
játti því.
„Bar hún byssu á sér?"
„Ekki gat ég séð það".
„Þá er ótrúlegt að hún hafi get-
að falið hana sjálf undir dýnunni.
Hverskonar byssa var það, sem
fulltrúinn fann?"
Faðirinn varð fyrir svörum.
„Gömul marghleypa, caliber 38
með skepti úr valhnotuviði, senni-
lega keypt á fornsölu".
„Þér sögðuð að það væri byssa
morðingjans. Hvernig er unnt að
fullyrða það, þar sem enn hefur
ekki unnizt tími til að rannsaka
kúluna nákvæmlega?"
„Hlaupvíddin er rétt, og aðeins
eitt skothylki tæmt", sagði faðirinn
valdsmannslega, eins og hann væri
að kveða upp dóm í málinu, sem
ekki yrði áfrýjað. „En ég er ekki
hingað kominn til að láta þriðja
flokks spæjara spyrja mig spjör-
unum úr. Ég er hingað kominn til
að bjarga syni mlnum úr vand-
ræðum, sem hann hefu' verið flækt-
ur í, og ekkert koma honum við."
„Þér eruð kaldrifjaður maður,
Kincaid", varð mér að orði.
„Þér getið ekki talað þannig við
föður minn", sagði Alex.
Stundarkorni síðar óku þeir báð-
ir brott. Ég ásakaði mig fyrir að
hafa ekki tekið þá fastari tökum;
ákvað síðan að hitta Bradshaw
yfirkennara að máli, en mér hafði
virzt hann hafa samúð með Dolly,
og hann skorti ekki fé auk þess
sem hann var áhrifamikill maður.
Það var spænska þjónustustúlkan,
sem opnaði útidyrnar, þegar ég
knúði dyra á setrinu og spurði eftir
dr. Bradshaw.
„Ég held að hann hafi farið að
heiman yfir helgina", svaraði hún.
„Undarlegt. En gæti ég þá feng-
ið að tala við frúna?"
Að minnsta kosti hálf klukku-
stund leið þangað til frú Bradshaw
kom niður stigann. Hún hafði greitt
vandlega hærulokkana, borið roða-
lit í vanga sér og klæðst kjól, sem
huldi skvapmikinn líkamann, dýr
knipplingskragi, kræktur saman að
framan með mikilli demantsnælu
huldi hálsinn. Ég spurði sjálfan mig,
hvort hún væri að halda sér til fyrir
mér.
Hún virtist að minnsta kosti feg-
in komu minni, gamla konan. „Ég
var einmitt að vona að einhver
kæmi", sagði hún. „Þessi þoka vek-
ur með manni einangrunarkennd,
og nú þegar ég hef misst bílstjór-
ann minn . . ." Það var eins og hún
heyrði sjálfsmeðaumkunina í rödd-
inni; að minnsta kosti tók hún sig
á. „Hvernig Kður henni annars,
stúlkunni?" spurði hún kaldrana-
lega.
„Hún er í góðum höndum. .God-
win sálfræðingur telur að henni
líði skár".
„Gott. Og ég veit að það mun
gleðja yður að heyra", sagði hún
með glettni í augnatillitinu, „að
mér líður líka skár. Sonur minn
sagði að ég hefði gripið tækifærið
til einkaleiksýningar, eins og hann
orðaði það . .
„Þetta var okkur öllum erfið
nótt".
„Og ég er eigingjörn, gömul
kona — er það ekki það, sem þér
sögðuð við sjálfan yður?"
„Ég er efins í að fólk breytist
eins með aldrinum og af er látið".
„Grun hef ég um að þetta sé
hugsað sem móðgun", sagði hún,
en brosti þó, næstum því eggjandi.
„Þér viljið með öðrum orðum gefa
í skyn að ég hafi alltaf verið svona".
„Það vitið þér betur sjálf".
Hún hló dátt, að vísu var það
ekki neinn gleðihlátur, en það var
skop í honum. „Ég hét syni mínum
að ég skyldi refsa sjálfri mér fyrir
framkomuna í kvöld er leið, með
því að kvarta ekki yfir neinu í allan
dag. Og ég er að reyna að standa
við það — en það er eins og þegar
maður leggur kapal; alltaf freist-
andi að hafa eilítið rangt við". Hún
tók sér sæti á gylltum stól. „María
sagði mér að þér hefðuð spurt eftir
Roy. En þar hafið þér því miður
ekki heppnina með yður — hann
hélt flugleiðis til Reno snemma í
morgun".
„Reno?"
„Ekki til að spila, það get ég
fullvissað yður um. Hann er ger-
sneyddur allri spilafýsn. A stund-
um finnst mér jafnvel sem hann sé
alltof varfærinn. Hann er að vissu
leyti hálfgerður mömmudrengur,
finnst yður það ekki?" Það brá fyr-
ir glettni í svip hennar, rétt eins og
hún hrósaði sigri yfir syni sínum.
„Mér finnst það dálítið undarlegt,
að hann skyldi fara í slíkt ferðalag
eins og á stóð", sagði ég.
„Mér l(ka, en það var engin leið
að telja honum hughvarf. Það er
ekki eins og hann sé að flýja —
hann tekur þátt í ráðstefnu yfir-
kennara, sem þar er háð. Hann er
einn af þeim, sem kjörinn hefur
verið til að hafa þar framsögu og
taldi því skyldu sína að fara. Engu
að síður sá ég það á honum, að
honum var það ekki eins leitt og
hann lét; hann hefur gaman af að
koma fram fyrir almenning, skiljið
þér. . . hefur alla ævi verið tals-
verður leikari en aftur á móti er
hann minna gefinn fyrir að taka
á sig nokkra ábyrgð".
Mig furðaði bæði á raunsæi henn-
ar og hreinskilni í garð sonar síns.
Sjálf virtist hún njóta þess að auð-
sýna mér slíkan trúnað; hún reis á
fætur með erfiðismunum, lagði
höndina á arm mér. „Við ættum
að koma inn í skrifstofuna og ræð-
ast betur við", sagði hún. „Það
er alltaf dálítill dragsúgur hérna.
Og eins og þér getið séð, hef ég
fengið mesta dálæti á yður, ungi
maður".
Ekki vissi ég hvort dálæti hennar
mundi verða mér til blessunar eða
bölvunar. Hún glotti, rétt eins og
hún læsi hugsanir mínar. „Verið
óhræddur", sagði hún glettnislega,
„ég ét yðurekki". Hún lagði áherzlu
á orðið „yður", rétt eins og hún
vildi þar með gefa í skyn, að hún
hefði etið son sinn í morgunverð.
Við gengum inn í skrifstofuna.
Það var eins og bókahillurnar
minntu hana á soninn.
„Þér megið ekki misskilja mig —
ég ann syni mínum mjög og ég er
innilega stolt af honum. Hann hlaut
ágætiseinkunn við Harvardháskóla,
tók doktorsnafnbót með miklu lofi
og verður, áður en langt um líður
rektor við einhvern meiriháttar há-
skóla eða mikilsvirta menntastofn-
un".
„Er hann metnaðargjarn — eða
þér?"
„Ég var metnaðargjörn, vegna
hans. En svo dró úr þeim metnaði
mínum að sama skapi og hann gerð-
ist sjálfur metnaðargjarnari. Það
fyrirfinnst æskilegra hlutskipti í líf-
inu en að klffa stöðugt upp stiga,
sem aldrei tekur enda. Enn er ég
ekki vonlaus um að hann staðfesti
ráð sitt. Hann er kvenhneigður,
skiljið þér". Hún deplaði augunum
glettnislega.
„Það þykist ég líka vita".
„Hláft um hálft var ég farin að
halda að hann hefði áhuga á ung-
frú Haggerty. Ég hef aldrei vitað
hann veita nokkurri stúlku jafn
mikla athygli. Hvernig tók hann
dauða hennar?"
Ekki gat ég vitað hvort heldur
hún vildi telja sér trú um að morðið
á ungfrú Haggerty hefði bundið
endi á ástríðuheita ást sonar henn-
ar, eða að hann hefði ekki unnað
henni eins og hann lét. Ég fór því
bil beggja. „Hann brást mjög eðli-
lega við", sagði ég.
Hún virtist vonsvikin, rétt eins og
eðlileg viðbrögð sæmdu einungis
hversdagslegu fólki, og þvf byggist
hún við einhverju meira af syni sín-
um, sem var hátt upp yfir alla þá
hjörð hafinn. Þess gætti nokkuð í
röddinni, þegar hún tók enn til
máls. „Hvaða erindi eigið þér f
rauninni við son minn?"
„Dolly Kincaid þarfnast aðstoð-
ar hans".
„En eiginmaður hennar? Og
þér . . ."
„Alex sneri heim með föður sín-
um, og ég hef verið rekinn úr
starfinu. Þegar henni virðast öll
sund lokuð, vilja þeir ekki við hana
kannast".
Augu hennar skutu gneistum. „Ég
sá það strax, að það var ekki mikið
spunnið í þennan strákgemling, eig-
inmann hennar. En hvers vegna
teljið þér henni öll sund lokuð?
Vegna þess að byssan fannst?"
Ég hlýt að hafa orðið undrandi á
svipinn. Hún flýtti sér að skýra mér
Framhald á bls. 44.
VIKAJt 36. tbl. — 21