Vikan - 03.09.1964, Blaðsíða 24

ÞAÐ SEM ÁÐUR ER KOMIÐ:
Angelique, er dóttir de Sancé, baróns af Monteloup, er 18 ára gömul
sótt í klaustursJcólann, til þess aö giftast greifanum flugrika, de Peyrac,
sem sagöur er Ijótur eins og sá vondi og innrœttur eftir því. Angelique
er á móti ráöahagnum, þegar Mólines, ráösmaöur á nágránnaóöali,
sem stendur i viöskiptum meö fööur hennar, ógnar henni meö aö de
Sancé veröi settur í sTculdafangelsi ella. Hún óttast veröandi eigin-
mann sinn, en hann er tillitssamur, og gefur ''henni góöan tíma til aö
venjast honum, áöur, en hann krefst réttar síns. Erkibiskupinn af Tou-
louse er höggormur í þeirra paradís; hann öfundar de Peyrac af auö-
œfunum, og reyMr eins ogi hann getur aö fá de Peyrac til aö játa, aö
hann hafi selt sig djöflinum. Vegna þvingunnar af hálfu biskupsins
neyöist greifinn til aö sýna munkinum Bécher, sem vinnur viö „visinda-
rannsóknir" á vegum biskiipsins, hvernig vinna megi gull úr vissum
bergtegundum, en munkurinn misskilur sumt eru túlkar hitt eftir eigin
höföi. Þá hafa hjónin þaö einnig á tilfinningunni, aö um þau sé njósnaö
heima fyrir, og ekki sízt, þegar Angelique segir rhanni sinum frá því,
aö 'hún hafi eitt sinn komiö í veg fyrir morösamsæri gegn kónginum,
meö því aö stela skríni meö eitrinu, sem nota átti, og nöfnum sam-
særismannanna. Loks kemur vinur þeirra, d’Andijos, markgreifi, frá
París og skýrir frá þvi, aö hann hafi séö brytann þeirra, Tonnel, á
hljóöskrafi viö Fouquet, forsprakka samsœrisins foröum. En de Peyrac
trúir ekki, aö þaö geti veriö álvarlegt. — Nú er þeim hjónum boöiö
i brúökaup Lúövíks XIV, Frakkakonungs, og Maríu Theresíu af Spáni.
Undir þeim hátíöahöldum hverfur de Peyrac meö dularfullum hœtti,
og Angelique fer til Parísar ásamt rúmlega ársgömlum syni þeirra hjóna
til aö reyna aö komast fyrir um, hvaö af honum hafi oröiö. A leiöinni
veröur vagn þeirra fyrir árás, en allt fer vel. 1 París kemur hins vegar
á daginn, aö lögliald hefur veriö lagt á eignir de Peyrac, og Angelique
leitar á náöir systur sinnar, sem býr í París, gift lögfrœöingi. Þar kemst
hún aö því, aö de Peyrac er i Bastillunni. Mágur hennar útvegar henni
lögfrceöing, Desgrez, til aö rannsaka mál de Peyracs og verja hann.
Angelique horföt áhyggjufull á aðkomumannlnn. Áttl þetta aö vera
lögfræðingur de Peyracs greifa? Það var varla hægt að hugsa sér
slitnari jakka eða bældari filthatt. E,n þrátt fyrir þessi ytri tákn um
fátækt Ijómaði maðurinn af sjálfsöryggi.
•—• Madame, sagði hann. — Eg er yður til Þjónustu. Segið mér nú
rólega frá öllu því, sem þér vitið.
— Ég veit ekkert, eða næstum ekkert, svaraði Angelique, fremur
kuldalega.
— Eitt vitum við að minnsta kosti, greip Fallot fram i. — Handtöku-
skipunin var undirskrifuð af kónginum.
— Þá verðum við að snúa’ okkur til hans beint, sagði Angelique.
— Það er nú svo þægilegt, sagði ungi lögfræðingurinn hugsi.
— Ég ætlaði að heimsækja Mademoiselle de Montpensier, frænku
konungsins, sagði Angelique. — Gegnum hana ætti ég að geta fengið
áreiðanlegar upplýsingar um. hvað hefur komið fyrir. Sérstaklega, ef
þetta er eitthvað vegna hirðarinnar, eins og mig grunar. Gegnum hana
gæti ég kannske fengið samtal við konunginn.
— Mademoiselle de Montpensier, sagði Desgrez, fyrirlitlega. — Við
fáum enga hjálp frá henni.
— Ég hef alltaf heyrt sagt, að Grande' Moiselle sé mjög brjóstgóð.
— Sem einfaldur Parisarbúi legg ég ekki mikið upp úr brjóstgæðum
fyrirfólksins, en það er sjálfsagt að reyna. Ég mytndi hins vegar vilja
ráða yður til að tala létt, og gæta þess, að láta engar áhyggjur koma
fram, þegar þér talið við Mademoiselle, og minnast ekki á að yður finn-
ist að maður yðar hafi verið ranglæti beittur.
Ætlar þessi leppalúði að segja mér, hvernig ég á að tala við fyrir-
fólkið? hugsaði Angelique gröm. Hún tók nokkra écus upp úr budd-
unni sinni.
— Hér hafið þér fyrirframgreiðslu, til þesS að standast möguleg út-
gjöld í sambandi við þær rannsóknir, sem liggja fyrir yður.
— Þakka yður fyrir, sagði lögfræðingurinn og stakk peningunum
í mjög þunnan pung. Svo hneigði hann sig mjög kurteislega og fór út.
Hundurinn reis á fætur og fylgdi honum.
— Þessi maður vekur ekki mikið traust hjá mér, sagði Angelique
við mág sinn.
— Þetta er mjög duglegur ungur maður, sagði Gaston Fallot. •—
Hann á eftir að gera kraftaverk með þessari litlu fjárhæð, sem þér
létuð hann hafa.
— Fjármálin hafa minnsta þýðingu.
—• Hafið þér ótæmanleg auðæfi á bak við yður?
— Ekki með mér, en ég ætla að senda d’Andijos markgreifa tii
Toulouse.
— Óttizt þér ekki, að lagt hafi verið hald á eignir ykkar í Languedoc,
á sama hátt og húsið hérna í París?
— En — en — það er ómögulegt! stamaði Angelique og starði skelfd
á hann. — Hvers vegna ættu þeir að gera það? Við höfum ekki gert
neinum neitt.
— Æ, Madame. Þeir eru margir, sem koma til mín og hafa sömu sögu
að segja.
Með þessar nýju áhyggjur í huganum hafði Angelique litla ánægju
af gönguferðinni til Tulieries, þrátt fyrir ólgandi lífið á götunum.
Þar að auki fékk hún ekki frið fyrir betlurum, sem voru uppáþrengj-
andi og ógnandi.
— Héðan í frá verðum við að ferðast fótgangandi eins og venjulegir
bændur, kvartaði Margot hvað eftir annað.
Angelique dró andann léttar, þegar þau komu loks til Tulieries. Þar
var hún beðin að bíða. Grande Demoiselle var i Luxemborgarhöllinni,
til Þess að undirbúa flutning sinn þangað.
Þegar kom fram undir hádegi, kom hún loksins, Þreytt og heit.
.— Kæra barn, þér komið alltaf á réttri stund. Þegar ég sé ekkert
annað en þessi heimskulegu trýni í kringum mig, hvert sem ég sný
mér, er mér mikill léttir að sjá yður. Hún lét fallast niður í hæginda-
stól og lét) sækja annan. — ég verð að segja yður, hvað komið hefur
fvrir. Það lá við að ég kyrkti Petit Monsieur í morgun. Hann kom hing-
að til þess að reka mig út úr þessari höll, þar sem ég hef átt heima sið-
an ég var lítið barn. Ég get meira að segja sagt, að ég hafi ráðið hér.
Og svo þarf maður að....
Angelique velti því fyrir sér, hvernig hún ætti að vekja máls á því,
sem henni lá á hjarta. Að lokum hleypti hún I sig kjarki og sagði:
— Ég vona, að yðar hágöfgi fyrirgefi mér, en ég veit, að þér vitið
allt, sem gerist við hirðina. Hafið þér ef til vill heyrt, að maðurinn
minn er i Bastillunni?
Grande Mademoiselle lét sem hún yrði mjög hissa:
— í Bastillunni? Hvað hefur hann gert.
— Það er einmitt Það, sem ég ekki veit. Ég vonaði svo innilega, að
yðar hágöfgi myndi vilja hjálpa mér að komast til botns í Þessu dular-
fulla máli.
Hún sagði, hvað gerzt hafði.
—. Látum okkur nú sjá, sagði Grande Mademoiselle. — Við skulum
nú hugsa málið svolítið. Eiginmaður yðar á óvini, eins og allir aðrir.
Hver haldið þér, að vildi fyrst og fremst gera honum ilit?
—- Honum samdi ekki sérlega vel við erkibiskupinn af Toulouse, en
ég held að hans háæruverðugheit geti varla hafa lagt fram nokkrar
ákærur móti honum, sem hafa getað komið kónginum til þess að taka
málið í sínar hendur.
— De Peyrac greifi hefur kannske vanvirt konunginn sjálfan?
— Gerði hann ekki sitt bezta til að þóknast honum, þegar hann tók
á móti hans hágöfgi í Toulouse.
— Jú, það var sannarlega stórkostleg veizla, sagði Mademoiselle. —
En ég hef reyndar heyrt, að kóngurinn hafi ekki verið allskostar á-
nægður.
— Maðurinn minn hefur aldrei reynt að vinna á mó'ti honum. Hann
hefur alltaf komið fram sem tryggur og heiðarlegur þegn, og hann hef-
ur einn borgað fjórðunginn af öllum sköttum í Languedoc.
Mademoiselle de Montpensier klappaði Angelique glettnislega á kinn-