Vikan - 08.10.1964, Blaðsíða 9

sumarumferðinni úti á vegum
stafi af of miklum hraða og at-
hugunarleysi nýgræðinga undir
bílstýri, en ég hika ekki við að
halda því fram, að vegamálin
hjá okkur eigi aðalsökina. Það er
sama hversu rólega ekið er, á
svona „vegum“ getur allt gerzt
hjá hverjum sem er og vegamál-
anna er aðalsökin.
Vegakortin, sem olíufélögin
hafa gefið út, eru svo sem ágæt
út af fyrir sig, og auðvelt að
rata um landið eftir þeim, af því
að við öll meiri háttar vegamót
eru nú komnir prestar til að vísa
veginn, þótt þeir arki hann ekki
sjálfir. Það er mætavel skiljan-
legt, að ekki er hægt að merkja
mikið af örnefnum og bæjarnöfn-
um inn á þessi kort, en samt
finnst mér, að hægt væri að gera
betur en nú er. Þó er líklega
Shell-kortið það skársta, sem völ
er á.
En nú er það svo, að aki mað-
ur út um landið, liggur vegur-
inn einlægt ofan í lægðir, og
þar eru brýr. Stundum eru hæð-
ir, og brýrnar uppi á þeim. Oft-
ast nær eru kengbeygjur sitt
hvorum megin við brýrnar. Það
er sjaldan, að brúin sé á jafn-
sléttu við veginn, ellegar að veg-
urinn liggi beint að og frá. Lát-
um þetta nú vera, það eykur
aðeins fjölbreytnina og kemur í
veg fyrir, að manni drjúpi í brjóst
við aksturinn. En oft langar mann
til að vita, hvað sprænan heitir,
sem verið er að fara yfir. Mig
langar að koma þeirri tillögu á
framfæri, að árnöfnin verði mál-
uð á brúarstöplana, sitt hvorum
megin. Það færist nú mjög í vöxt,
að mála brúrahandriðin með
endurskinsmálningu, og mér
dettur í hug, hvort ekki megi
slá tvær flugur með einu höggi:
' Mála nöfn ánna með endurskins-
málningu á brúarsporðana.
Það vakti athygli mína í sum-
ar, hve lítið virðist af rusli með
vegunum. f fyrrasumar og þar
áður voru vegabrúnirnar og
næsta nágrenni veganna mor-
andi í flöskum, heilum og brotn-
um, bréfarusli, hálfétnum ávöxt-
um og svo framvegis. í þessu
þriggja daga ferðalagi sáum við
aðeins þrjár flöskur liggjandi
við vegarkantinn, — tvær undan
kóki og eina undan sevenuppi.
Hins vegar er umgengni við
tjaldstæði upp á gamla mátann:
Alls konar rusl hér og þar, og
einkanlega þar, sem bezt væri
að tjalda. Þeim, sem ruslið skilja
eftir, væri í lófa lagið, að bera
það eitthvað frá eða að minnsta
kosti grýta það, svo ekki fjúki
um allt, en það er leiðinlegra
fyrir þá, sem á eftir koma, að
fara að káfa á þessum fjanda,
vitandi ekki, hvað kann að leyn-
ast undir böggluðu og veðruðu
bréfi undir barði.
Og svo eru það bensínmálin,
Alltaf má búast við því, að
fólk þurfi að ferðast að nætur-
lagi, og er ekkert við það að
athuga. Ég er mjög fylgjandi
þeim sið, að færa sig milli fag-
urra staða á náttarþeli, og hvíla
sig heldur undir beru lofti í veð-
urblíðunni yfir daginn. Þá vill
maður gjarnan halda kyrru fyrir
og njóta sumars og sólar hvort
sem er. En þá er nú aldeilis
betra að vera varkár og búa sig
vel út.
Því bensín verður ekki keypt,
þótt gull sé í boði, frá klukkan
11.30 e.h. til 8.00 f.h. Nema
kannski á einstöku stöðum eða
fyrir náð og miskunnsemd, eða
maður brestur í grát við bensín-
tankinn, eftir að hafa vakið
bensínsalann svo rækilega af
værum blundi, að hann komi út
í svefnherbergisgluggann á gráu
haldinu og sjái gráttilburðina
gegnum svefnþokuð, úrill augun.
Ekki veit ég, hvort þessi ótti ís-
lendinga við að halda uppi sjálf-
sagðri þjónustu allan sólarhring-
inn, byggist á þeirri gömlu þjóð-
trú, að í skjóli myrkursins sé
einungis illþýði á ferðinni, og
bæði varasamt og illa gert að
veita því nokkra fyrirgréiðslu.
Þetta var meira að segja svo
rammt nú í Breiðafjarðarferð-
inni, að ég kom að bensíntanki
10 mínútur fyrir 8 síðasta morg-
uninn, og þar varð ég versogú
pent að bíða í 10 mínútur — til
klukkan 8.
Já, miklir menn erum við,
Hrólfur minn. Næsta skrefið
verður sennilega að lögbanna
mönnum að sektum viðlögðum
að standa uppréttir með opin
augu yfir nóttina.
Og svo skyldi enginn láta
blekkjast, þótt hann sjái bensín-
tank rétt við veginn. Það er ekki
víst, að þar sé Pétri og Páli selt
bensín. Á leiðinni upp eftir fór-
um við til dæmis heim að okkar
gamla skóla, Bifröst, og ætluðum
að kaupa þar bensín upp á gaml-
an kunningsskap. Þar sátum við
svo og þeyttum bílflautuna í
fimm mínútur samfleytt, án þess
að sjá minnstu mannaferð í þessu
glæsilegasta hóteli fslands. Þá
renndum við áfram upp að Fúsa-
skála — nei, Leopoldville heitir
það núna, •— og þar gátum við
auðveldlega fengið bensín, hvort
heldur við vildum úr rauðum
tanki, gulum eða grænum.
Bara að nefna það.
Þurftum ekki einu sinni að
flauta.
Úf því ég er farinn að tala
um hótel, get ég ekki stillt mig
um að tala vel um Hóel Borgar-
nes. Við komum þar um morg-
un og ætluðum að fá kaffi. Þar
vorum við samstundis leidd að
hlaðborði og beðin að gera svo
vel: Þarna var morgunverðurinn.
Þar var alls konar brauð og fín-
iríis álegg, margar tegundir,
mjólk eins og hver vildi og kaffi
— og verðið aðeins fimmtíu krón-
ur. Mér kæmi ekkért á óvart,
Framh. á bls. 31.
diviniö
D I V I N I A
DEOCOLOGNE
FÆST í SNYRTIVÖRUVERZLUNUM OG VÍÐAR.
VIKAN 41. ttol. — Q