Vikan - 08.10.1964, Blaðsíða 46

Allir donslagaloxtamir af nýjustu Islenzku plötunum og
nýir Bcatlcs, Davo Clark Five, Rolling Stoncs og Cilla
Black textar. Únlitin i gctrauninnl I 3 og 4 h«tli.
Fjórða heftið nýkomið með öll-
um nýjustu íslenzku og erlendu
textunum. — Litprentuð forsíðu-
mynd af BEATLES.
SAHAMAT
nuddtækin frá Sanamat-verksm.
Frankfurt/Main sameina alla
beztu kosti slíkra tækja í sam-
ræmi við nýjustu tækni. Stillan-
legur vibrationsstyrkleiki og 7
fylgihlutir auðvelda margskon-
ar notkun — auka vellíðan, eyða
þreytu, mýkja og styrkja.
Örugg gæði. — Mjög hagstætt
verð. — Ábyrgð á hverju tæki.
3 gerðir fyrirliggjandi.
EINKAUMBOÐ:
Verzlunin lompinn
Laugavegi 68 - Sími 18066.
var við akkerisvinduna.
Ég sætti lagi, og eftir að næsti
brotsjór hafði riðið yfir stefnið,
fór ég aftur á bakkann og leit
aftur eftir skipinu. Eins og mig
hafði grunað, sá ég Rusty í
brúnni, og veifaði hann til mín,
og benti mér að koma. Ég klifr-
aði upp á timbrið aftur og hálf-
skreið aftur eftir hálum trjábol-
unum, sem stóðu 22 fet yfir þil-
farinu, og með aðstoð líflínunn-
ar, sem við höfðum strekkt eftir
timbrinu, komst ég klakklaust
upp í brú,
„Við skulum bara vera á út-
kikki hér í brúnni,“ sagði Rusty.
„Þig tekur út þama framá.“
Næstu fjórar klukkustundirn-
ar hrikti og brakaði í gamla dall-
inum, og við köstuðumst fram og
aftur eins og korktappi. Farmur-
inn var farinn að losna úr keðj-
unum, sem við höfðum fest hann
með.
Rusty skipaði mér að fara og
ná í Jack og Stan, og sagði okk-
ur að fara út á staflann og herða
á keðjunum. Honum leizt senni-
lega bezt á okkur, vönu menn-
ina. Stan var að rista brauð þeg-
ar ég kom niður 1 káetu. „Rusty
vill að þú og Jack hjálpi mér
að festa þilfarsfarminn," sagði
ég.
Við klæddumst allir skinn-
klæðum, og spenntum beltin utan
yfir. Hver okkar hafði stóra,
þunga netanál úr stáli. Við hálf-
gengum og hálfskriðum eftir
blautum, ávölum fleti farmsins,
og bölvuðum veðrinu í hljóði.
Við fundum fyrstu keðjuna,
og slepptum líflínunni, sem þá
var löngu gegnblaut, og byrjuð
að frjósa.
Við áttum fullt í fangi með
að halda okkur innanborðs, og
öldurnar brotnuðu á bökum okk-
ar. Við fundum til vonleysis.
Þegar við komum að strekkj-
aranum, þar sem endar keðjunn-
ar voru festir í, héngum vjð í
hlekkjunum, og lögðumst niður
á timbrið, Ég leitaði með nálinni
að gatinu á strekkjaranum, fann
það loksins, og byrjaði að snúa.
Smátt og smátt tók að strekkj-
ast á keðjunni. Þegar ég ætlaði
að gefa lokaátakið á strekkjar-
anum, tók skipið heljarmikla
dýfu, nálin fór úr gatinu, og ég
kastaðist á bakið.
1 HELJARGREIPUM
HAFSINS.
Jack bjargaði méi^. Með snar-
ræði sínu náði hann í ermina á
jakkanum mínum. Hann hélt
dauðahaldi í mig þangað til ég
var búinn að átta mig, og bjarg-
aði mér frá því að velta út af
timburhlaðanum og í hafið. Ég
var búinn að missa nálina.
Við fikruðum okkur eftir líf-
línunni í áttina að næstu keðju.
Stan strekkti á henni á meðan
við héldum í hann með ann-
arri hendinni, en dauðahaldi í
keðjuna með hinni.
Okkur fannst liðin heil eilífð
þegar við loksins lukum við að
strekkja á síðustu keðjunni. Það
var kominn tími fyrir Jack að
fara að stýrinu, en Stan fór upp
í brú og tók það fyrir hann, á
meðan hann færi fram í káetu til
þess að skipta um föt, og gæti
búið sig undir næstu sex klukku-
stundirnar.
Við Jack drógum af okkur vos-
klæðin, og ég hitaði te, sem þó
tókst ekki sem skyldi, því ég varð
að halda beygluðum katlinum á
eldavélinni, svo hann ekki sent-
ist út af. Við sötrðum, en mæltum
ekki orð. Við vorum of önnum
kafnir við að stíga ölduna, til
þess að missa ekki jafnvægið í
ólátunum.
Dagsbirtan læddist upp fyrir
sjóndeildarhringinn, sólarlaus og
grá, en við fögnuðum henni samt.
Enn ólmaðist sjórinn í kringum
okkur, og ekkert lát var á hol-
skeflunum, sem riðu yfir skipið.
Við gátum enga björg okkur
veitt. Það var ekki lengur hægt
fyrir okkur að leita vars inni á
norsku fjörðunum, til þess hafði
okkur rekið of langt af leið. Við
gátum aðeins vonað, að okkur
ræki hvergi upp á grynningarnar,
því þá væri leiknum lokið.
MAÐUR FYRIR BORÐ.
Allan daginn lamdi slyddan
brúargluggana, og skipið hjó lát-
laust öldurnar, en vindurinn söng
og ýlfraði í rá og reiða. Um kaffi-
leytið var einn af kyndurunum
að koma frá eldhúsinu með mat-
arbakkann sinn, og féll fyrir borð.
Við Rusty vorum þeir einu, sem
sáum hann fara. Við horfðum
hjálparvana á hann baða út hönd-
unum, þegar hann skrikaði á
varasömu timbrinu, og féll út af
staflanum í hafið. Við sáum rétt
aðeins fölt andlitið á milli trylltra
báranna, og síðan var hann horf-
inn.
Það var ekkert, sem við gát-
um gert. Við höfðum ekki næga
stjóm á skipinu til þess að snúa
því, og enginn bátur hefði flotið
ofansjávar í þessu aftakaveðri.
Stýrimaðurinn kastaði út björg-
unarhring, sem var festur á ann-
an brúarvænginn, sneri síðan að
mér og sagði: „Farðu niður og
segðu karlinum þetta.“
Á hundavaktinni tók veðrið að
lægja. Greipar kuldans linuðu
smám saman takið á okkur, og
lofaði það góðu um hlýindi í nám-
unda.
Allan daginn lægði veðrið og
loksins gátum við farið að halda
stefnu.
Það eru engin orð, sem geta
lýst létti okkar, og í fyrsta sinn
í marga daga, gátum við þvegið
okkur og rakað. Við höfðum ver-
ið heppnir. Þrátt fyrir að þilfars-
staflinn hefði skekkzt svolítið, og
við kæmum í höfn hallandi út
í annað borðið, vorum við allir
ómeiddir og á lífi. Allir nema
einn, sem hafði hlotið nafnlausa
Svalandi - ómissandi
á hverju heimili
Sendið kr. 25,00 og þið fáið
heftið sent um hæl burðargjalds-
frítt.
NÝIR DANSLAGATEXTAR
Box 1208 — Reykjavík.
— VIKAN 41. tW.