Vikan - 08.10.1964, Blaðsíða 39

KrÓm húsgögn
nýtízku húsgögn í eldhús.
Ferkantaðir og kringlóttir kollar.
KrÓm husgögn
HVERFISGÖTU 82 - SÍMI 21175.
okkur,“ sagði Jasper og lagði af
stað fram í fordyrið. Hugo og
Samuel fylgdu honum eftir. Þeg-
ar þeir komu þangað fram í
dagsbirtuna, sem náði til þeirra
inn um dyrnar, breyttist hátterni
þeirra hvers gegn öðrum; nú þeg-
ar þeir sáu andlit hver annars
gátu þeir talað rrtildilegar og
vingjarnlegar.
Þeir settust í svalatröppurnar
og kveiktu sér í vindlingum und-
ir skiltinu sem á stóð REYKING-
AR BANNAÐAR, í öruggri vissu
um það, að enginn myndi koma
til að banna þeim það. Jasper
stundi. Hann sagði: „Hvert ætl-
arðu?“
Samuel svaraði: „Ekki langt.“
Hann opnaði dyrnar inn í áheyr-
andasalinn og kallaði til sviðs-
stjórans: „Allt í lagi, nú máttu
slökkva.“ Síðan gekk hann aftur
til félaga sinna og settist hjá
þeim. „Ég gleymdi ljósunum,“
sagði hann.
Jasper sneri sér að Hugo. „Þú
last það? Hvað sýnist þér?“
„Ó, góði maður,“ sagði Samuel.
„Nei, ég vil fá að heyra álit
Hugos. Ég vil vita hvaða skoðun
rithöfundur hefur á málinu. Þeg-
ar allt kemur til alls, er leik-
húsið fyrst og fremst orð. Orð.
Annað ekki.“
„Gott og vel,“ sagði Samuel
og brosti til Hugos.
„Málið,“ sagði Hugo og átti við
málið í leikritinu. „Það er á
hroðalega lágu stigi.“ Jasper
hafði sent sendil til hans með
eintak af leikritinu kvöldið áður.
Jasper pataði óþolinmóður.
„Það er aukaatriði. Þar er að-
eins um orð að ræða. Það getum
við lagað á karlaklósettinu í hlé-
inu. Ég vil vita, hvað þú heldur
um leikritið. Hvað heldurðu um
það?“
„Þetta er ekkert leikrit," sagði
Hugo. „Það er enn óskrifað.“
„Gott og vel,“ sagði Jasper.
„Þetta var allt sem ég vildi
heyra. Og ef meinið liggur í leik-
ritinu, þá er að sjá hvað við get-
um gert.“
„Þetta er ekkert leikrit, Jasp-
er,“ áréttaði Samuel.
„Gott og vel. Þá þarf að gera
eitthvað í því.“
„Gera hvað?“
„Við verðum að gera leikrit
úr þessu,“ sagði Jasper. Hann var
þolinmæðin dæmigerð.
„Chalmers hafði sex mánuði til
að skrifa leikritið," sagði Samuel.
„Við gáfum honum frest æ ofan
í æ, en hann gerði ekkert.“
„Það var Chalmers. Hugo er
ekki Chalmers. Ég hef það á til-
finningunni, að Hugo sé hörku-
skrifari. Við eigum þrjár vikur
eftir. Hugo getur það. Það er ég
viss um.“
Samuel brosti og lagði hönd-
ina á hné Hugos. „Ertu hörku-
skrifari, Hugo? Ég veit að þú
ert rithöfundur í raun og sann-
leika, en klárarðu þetta? Þú hef-
ur aldrei skrifað leikrit."
„Það er aðeins um orð að
ræða,“ áréttaði Jasper. „Og orð
getur Hugo skrifað eins og engill.
Hann er litríkur höfundur. Mér
er alvara með það, Hugo; ég get
ekki sannara orð talað. Mér er al-
vara með það.“
„En hvað um Chalmers?"
spurði Hugo. Og þegar hinir svör-
uðu ekki, bætti hann við: „Þetta
er hans leikrit." Jasper stundi.
Samuel horfði upp í loft. „Hef-
urðu sagt honum að þú hafir
leitað til mín?“
„Við sögðum honum það.“ Það
var Jasper sem talaði. Samuel
sperrti brýrnar.
„Og hvað sagði hann?“ spurði
Hugo.
„Hann sagðist ætla að stökkva
út um gluggann.“
„Ég veit ekki,“ sagði Hugo.
„Hann stekkur ekki!“ sagði
Jasper. „Það þori ég að ábyrgj-
ast.“
Dyrnar á miðasölunni opnuð-
ust og maður stakk höfðinu út
um þær; hann var búinn að setja
upp hatt. „Herra Goldin," sagði
hann. „Sími til yðar.“
Jasper gekk inn í miðasöluna
og lokaði dyrunum.
Hugo sagði: „Samuel, hvað
sýnist þér?“
„Hvort hann stekkur? Hver
veit?“ Hann tók af sér gleraug-
un og nuddaði sér um augun
með handarbökunum; drengja-
leg hreyfíng sem snart Hugo
einkennilega náið. „Þetta hlýtur
allt að vera ein vitleysa í þínum
augum,“ sagði Samuel. „Að
skrifa skáldsögu og fá hana gefna
út hlýtur að vera barnaleikur
hjá þessu.“
„Það er allt annað mál,“ sagði
Hugo. „En hvað kom fyrir
Chalmers?“
Samuel sperrti brýrnar; hann
var of þreyttur til að yppta öxl-
um. „Þetta tók of mikið á hann,
ekkert annað. Sumir ráða við
þetta og aðrir ekki.“
Jasper kom út úr miðasölunni.
„Komið þið,“ sagði hann. „Tími
til að fá sér drykk.“ Þeir fylgdu
honum eftir fram í ytri forstof-
una. Maðurinn í miðasölunni var
með höndina á símtólinu og kall-
aði lágt til Samuels: „Eruð þér
við, herra Hendrix?"
Samuel sagði: „Ó, Guð.“ Hann
leit út á götuna. „Ég er ekki við,“
sagði hann að lokum.
Jasper, Samuel og Hugo gengu
út í veðrið og litu tortryggnir
í kringum sig; það var ekki svo
gott að fylgjast með útidyrun-
um. Hin langa svarta bifreið
Jaspers beið þeirra, þeir stigu
inn og bílstjórinn lokaði hurð-
inni hljóðlaust og ók austur eft-
ir. Jasper teygði sig aftur fyrir
þá, tók heyrnartólið af síman-
um og lagði það á sætisbakið.
Hugo heyrði sóninn og sá Chalm-
ers fyrir sér með símtól í hend-
VIKAN 41. tbl. — gg