Vikan - 08.10.1964, Blaðsíða 45

alinennt hreinlæti og hrifnað
o. s.-frv.,: 90. gr.: Á tún, sem
liggja að almannafæri, má ekki
bera nokkurn þasnn áburð, sem
megnan óþef leggur af.
Og svo er þá aðeins eftir
spursmálið, hvort þetta skuli
kallast óþefur eða vellyktandi.
Hver vill leggja sitt nef i þá
rannsókn? G.IC.
ÓVELKOMNIR GESTIR
Framhald af bls. 23.
blaðinu var hulinn loftferðakorti
af Norður-Rússlandi, og var kort-
ið prentað á.
Skyndilega þreif stúlkan blokk-
ina úr hendi mér, leit flóttalega
í kringum sig, og gaf mér til
kynna, að svona nokkuð athæfi
vseri gjörsamlega bannað.
Slíkt hið sama kom fyrir í hvert
sinn, sem við buðum Rússa vindl-
ing. Fyrst þessi óttaslegna neitun,
og síðan litið hræðslulega í kring-
um sig, til þess að ganga úr
skugga um, að enginn hefði séð
atburðinn.
Tvisvar á dag, að morgni og í
eftirmiðdaginn, kom asnakerra
niður á bryggjuna, og var fólk-
inu leyft að fá sér að drekka úr
stórum seglpokum, sem voru í
kerrunni.
Dagarnir liðu hver af öðrum,
og alltaf gekk útskipunin hægar
og hægar, og er hálfur mánuðuh
var liðinn, var okkur farið að
verða órótt innanbrjósts.
Skömmu seinna sagði Rusty
okkur, að sennileg ástæða fyrir
drættinum væri, að rússnesku
skipi væri haldið í höfn í Bret-
landi. Þetta þýddi, að okkur var
haldið þarna sem gíslum, og
myndum verða þarna, þar til
sovézka skipið léti úr höfn í
heimalandi okkar. Þetta voru nú
samt allt saman ágizkanir einar
saman, þar sem við vorum úr
öllu sambandi við umheiminn,
án blaða, bréfa og útvarps. Hinir
augsýnilegu fangaverðir okkar
sögðu okkur ekki neitt.
Eftir fimm vikur í þessarri
þreytandi tilveru, fór útskipun-
in aftur að ganga með eðlileg-
um hraða. Okkur var farið að
langa til að láta út á hafið, og
vorum orðnir þreyttir á að horfa
á tötralega klætt hafnarverka-
fólkið, og aðgerðarlausa her-
mennina.
Mér tókst að ná tali af ein-
um ungum manni, smástund dag
einn. Hann sagði mér, að þetta
fólk, sem þarna ynni, kæmi alls
staðar að úr Ráðstjórnarríkjun-
um, og flyttu stórar flutninga-
flugvélar það hingað frá borgum
eins og Leningrad, Vladivostock,
og jafnvel alla leið frá Odessa,
sunnan frá Svartahafi.
HÆTTAN NÁLGAST.
Skyndilega tók hann um hand-
legg mér og benti mér til fjar-
lægrar hæðar, þar sem menn
sáust við að hlaða timburstafla.
,,Boches!“ hvísiaði hann, „Pri-
sonnier."
Þetta var nóg til þess að koma
mér í skilning um, að þarna
horfði ég á þýzka stríðsfanga,
sem ekki hafði verið skilað til
heimalands síns. Er við ætluðum
að hclda áfram samtali okkar,
sem fór frar.i á frönsku, hætti
þessi vinur rninn skyndilega, og
virtist ekki þekkja mig.
Eg lcit við, og sá þrjá hermenn
koma í áttina til okkar. Til þess
að firra vin mirm vanrtræðum,
færði ég mig frá honum svo lítið
bar á.
Þorpið Igarka stendur autt
nema um hásumarið og fram á
haust, því um vetur frjósa allar
siglingaleiðir til og frá Igarka.
Matsrbirgðir okkar voru senn
á þrotum, og haglstormurinn var
byrjaður að lemja ána. Útskip-
un var nú að fullu lokið. Und-
ir venjulegum kringumstæðum
hefði hún átt að taka um t:u daga,
en við höfðum nú þegar dvalizt
um sex vikur í Igarka.
Við vorum orðnir alvarlega
áhyggjufullir út af því að verða
innilokaðir í vetrarísnum, og
gleði okkar varð því varla lýst,
þegar Rusty tilkynnti brottfarar-
dag.
Fjórum dögum seinna leystum
við landfestar og létum reka út
á miðja ána. Skipið lét illa að
stjórn vegna yfirhlaðans á þil-
farinu. Vindurinn tók i staflana,
og það var erfitt að stýra.
Samt vorum við ekki frjálsir,
því við áttum enn eftir að fara
til Murmansk. Kafbátur fylgdi
okkur alla leið þangað.
í Murmansk fórum við í gegn-
um sama umstangið aftur, að-
eins í öfugri röð. Við fengum
skiöl okkar og muni, og loksins
lö«ðum við af stað frá Rússlandi.
Við réðum okkur varla fvrir
kæti. En gleðin var skammvinn.
STORMURINN SKELLUR Á.
Vegna þess að aðeins voru tveir
menn á vakt, urðum við að standa
tvo klukkutíma í senn við stýrið.
Þá gátum við skroppið niður og
fengið okkur heitan sopa, en síð-
an fram á hvalbak í varðstöðuna.
Veðrið hafði versnað, og fór
síversandi eftir því sem við fór-
um fjær ströndinni.
Þegar ég kom af vakt klukkan
18 þennan dag, sat Jack við borð-
ið í káetunni, en hinir voru ann-
að hvort í koju, eða hnipruðu sig
í kringum eldstæðið. Ég fór úr
yfirhöfn minni og settist hjá
Jack. Allt í einu hallaðist skip-
ið skyndilega, og við köstuðumst
út í annað borðið. Ég flýtti mér
í gallann aftur, klifraði upp á
timburhlaðann, niður aftur og
upp á stefni. Ég ríghélt mér í
handriðið, og skipði valt meira
og meira. Stór brotsjór kom í
Ijós, ég hljóp aftur eftir hálu
dekkinu, og tókst að komast í
VANTI YÐUR FALLEGA OG VANDAÐA
VETRARKÁPU
ÞÁ KOMIÐ TIL OKKAR.
KÁPURNAR ERU ÚR I. FLOKKS
ULLAREFNUM MEÐ MJÖG FALLEGUM
SKINNKRÖGUM.
ÞAR AÐ AUKI ERU FLESTAR MEÐ
MILLIFÖÐRI ÚR SVISSNESKRI ULL OG
FRÁGANGUR ALLUR SÉRLEGA GÖÐUR.
- GJÖRIÐ SVO VEL OG LÍTIÐ INN -
TÍZKUVERZLUNIN GUÐRÚN
RAUÐARÁRSTÍG 1
VIKAN 41. tbl