Vikan - 11.02.1965, Blaðsíða 56

terella
silouette
Duquet. Hann sagði við hann:
— Voila, Monsieur, má bjóða
yður öl? Hann ávarpaði hann
fyrst á ensku og síðan á frönsku.
Afgreíðslustúlkan sagði, að
svanurinn skyldi aðeins þýzku.
-— Uss! sagði Poul. Burt með
yður, Herr Svan. Weg! Weg! Og
það þyngdi yfir opnu andliti
hans. — Já, sagði hann og varð
alvarlegur eitt andartak. Hann
hataði Þjóðverja eins og hver
annar ósvikinn Frakki. Þar að
auki var hann að áttunda hluta
Júði í föðurætt. Faðir hans og
afar höfðu verið áhriíamiklir
peningamenn í Frakklandi, síðan
á 18. öld. Meðan á stríðinu stóð,
hafði Gestapo numið föður hans
að heiman og hann hafði aldrei
sézt aftur. Poul, móðir hans og
systir, höfðu horfið undir yfir-
borð jarðar. Poul hafði barizt í
neðanjarðarhreyfingunni. Heimili
þeirra var eyðilagt. Meirihlut-
inn af dýrmætu málverkasafni
föður hans hafði verið flutt til
Þýzkalands, en eftir stríðið hafði
miklu af því verið skilað.
Julie Ijómaði upp: — Ég var
að reyna að muna ... Ég var viss
um, að ég hefði einhvers staðar
heyrt nafn yðar áður og nú veit
ég hvar það var. Einhverjir, sem
heita Duquet, eiga mjög frægt
málverk eftir Modigliani. Eruð
það þið? Eruð það þið, sem eig-
ið þetta málverk?
— Við áttum það. Hann yppti
öxlum. — Móðir mín seldi það
áður en hún dó, að ég held ein-
hverjum listaverkasala hér í
Sviss. Hvernig stendur á því, að
þú veizt svona vel hverjir eiga
Modigliane?
— Það er starf mitt, sagði hún.
— Ég vann hjá listasala í New
York, Amold Klein. Hann vildi
kaupa þetta málverk.
— Eh bien. Hann hefur
kannske keypt það núna. Ef sú
er raunin, mynduð þér kannske
vilja segja honum, að Duquet
fjölskyldan hefur ekki fengið
einn eyri af kaupverðinu ennþá.
Þegar Julie starði vantrúuð á
hann, bætti hann við í léttum
tón: — Un mystére ... Móðir mín
var engin peningamanneskja. Ég
er farinn að sjá það, núna síð-
ustu dagana. Hann brosti breitt.
— Já, er þetta nú ekki orðið
nóg um listir -—■ og ættfræði,
Julie, ég elska þig.
Glaður hlátur hennar ómaði
um trjágarðinn. Fólkið, sem sat
við hin borðin, sneri sér bros-
andi við og horfði á þau.
— Ó, Poul... hún hló aftur.
— Það er alveg nóg, að þú gef-
ir mér þennan dásamlega dag.
Þú þarft ekki að vera svona ridd-
aralegur.
— Ertu skilin við manninn?
Já? Nei? Hár þitt er eins og
svört flauelshetta. Mér þykir
vænt um þegar hár liggur svona
fast upp að höfðinu. Hann hall-
aði sér fram, snerti gagnauga
hennar og strauk hægt niður eft-
ir. — Húðin er eins og rjómi. Þú
ljómar af þokka og yndsileik...
Og þó hef ég þekkt margar
konur.
— Já, ég hef tekið eftir því,
Poul, sagði Julie og reyndi að
vera alvarleg.
— Uss, það! Hann gretti sig.
— Vesalings stúlkan, hún er bara
gömul vinkona. Fjölskylda mín á
nokkrar ilmvatnsverksmiðjur, og
þegar hún var ung, vann hún í
einni þeirra. Nú heldur hún, að
hún sé eitthvað stórkostleg. Hún
hefur skapsmuni eins og Magn-
ani, en ekki leiklistarhæfileikann,
sem fylgir hjá henni. Að vísu
hefur hún einstæðan líkamsvöxt.
— mais, en mér finnst þinn fal-
legri.
— Poul! hún hló aftur. — Þú
verður að halda þessum gull-
hömrum innan einhverra tak-
marka. Ég get trúað sumu, sem
þú segir, en ...
— Trúir þú mér ekki? Hann
virtist vera særður. — Þá •... þá
hefur mér bara misheppnazt. Þá
geturðu varla skemmt þér.
— Ég skemmti mér stórkost-
lega. Svo vel, að ég vildi bara
vera hér í allan dag. Ég hef
varla löngun til að fara í öku-
ferð. En þú? Ég held, að ég hafi
aldrei séð svona fallegan stað.
— 4 —
Eins og nýástfangið par keif-
uðu Poul og Julie um allan eftir-
miðdaginn, horfðu á fólkið
skemmta sér, börnin í skemmti-
görðunum og vatnsballett svan-
anna. Henni líkaði vel við hann.
Féll vel, hvernig glampaði á ljós-
an lubbann á honum í sólskininu,
sjálfsöryggið í bláum augunum
og breytinguna sem varð á þeim,
þegar hann horfði á börnin. Hann
sindraði af lífsgleði og orku, en
þó var hann alltof veraldarvanur
til að taka sjálfan sig hátíðlega.
Hann var eins og sterk vél, sem
gekk í lausagangi.
Klukkan fimm fengu þau sér
kokkteil. Hann hafði skipulagt
daginn þannig, að þau luku
kvöldverðinum, þegar fór að
rökkva, því hann hafði beðið eft-
ir því allan daginn, að það færi
að dimma. Svo héldu þau áfram
að reika um í rökkrinu.
Á gamalli, fallegri brú, prýddri
með upplituðum málverkum af
djöflum og dýrðlingum, tók hann
hana í fangið og kyssti hana. Og
í mjúku rökkrinu fann hún lífið
vakna hið innra með sér á ný.
Hjarta hennar var eins og krist-
alsvasi, sem hafði rykfallið í
átta ár, en var nú hreinþveginn
á ný. Þegar hann snerti hana,
byrjaði það þegar að slá og
syngja í líkama hennar.
Þegar Julie var nítján ára,
hefði hún aldrei skilið slíkan
mann. Þá var draumaprinsinn
hennar riddari í hvítum klæð-
um. Nú var hún tuttugu og sjö
ára og hafði þroskazt af þján-
ingu og þrá, og þetta kvöld í
Luzern skildi hún, að hún hafði
LAUGAVEGI 59..slmi 18478
gg VIKAN 6. tW.