Vikan - 18.03.1965, Blaðsíða 36

Brother saumavélar
Kynnið yðnr hinar
vinsælu
Brother saumavélar
Verð kr. 4.890.00 og kr. 6.012.00.
BALDUR JÓNSSON S.F.
Hveríisgöto 37. — Sími 18994.
OSTA* OG SMJÖRSALAN sJf.
smjör
*____
ABRAUÐIÐ
að um hana í þessari tóntegund
sem þau viðhöfðu þarna inni.
Eins og að hún væri flökkuhund-
ur, sme enginn vildi kannast við.
En lögfræðingurinn hafði sagt
að þetta væri ósköp einfalt mál.
Gertrud var líka svo viss um
Martin að hún þorði að bjóða
honum frelsi.
-— Það er alltaf eiginkonan,
sem ber sigur af hólmi . . . hafði
Margot sagt.
En það er ég sem er sterkari,
hugsaði Lill og stóð upp, — því
að ég ætla að sleppa honum. Ég
get vel komizt af ein, en það
getur hún ekki. Hún kom hing-
að eingöngu til að vera sú sterka
og gera mig hrædda. Og hún
skal sannarlega fá að hafa hann.
Hún hefir ekkert annað til að
lifa fyrir, en ég á allt lífið fram-
undan, ég er frjáls.
Lill gekk hressilega gegnum
anddyrið. Mjóir hælarnir slóg-
ust við stigaþrepin. Gagnsætt
blátt húmið lagðist yfir bæinn.
Þegar hún fann að einhver
tók um handlegg hennar, varð
hún ekkert hissa. Hún sneri sér
rólega við og leit á Martin.
— Nei, sagði hún áður en hann
gat komið upp nokkru orði. —
Nú er það orðið of seint. Þú
þurftir hálft ár til að ákveða þig,
en ég þurfti bara nokkrar mín-
útur.
— Hvað áttu við?
— Þér finnst eflaust að það
hafi verið sniðugt að gleyma
kortinu heima, en bæði ég og
konan þín höfum séð í gegnum
þig. Þú vildir fá hana til að
hiálpa þér. Hún kom, — og ég
fór. Þú ert svo veiklundaður að
þú ert að elta mie. En ég þarf
ekki á þér að halda.
-—- Þú ert barnaleg, sagði Mar-
tin.
Efinn í sál hennar var næst-
um búinn að fá yfirhöndina. En
svo yppti hún öxlum.
— Jæja, — það getur vel ver-
ið, sagði hún, en ég er nú samt
sterkari en þú heldur. Þú hefðir
ekki þurft að blanda henni inn
í þetta, til að losna við mig.
Hún var honum þakklát fyrir
það að hann aftraði henni ekki
frá að taka lausan leigubíl, sem
beið fyrir utan. Hún sat í bíln-
um og leit út á dimma götuna.
Ef til vill þótti honum vænt um
hana, hu^saði hún þreytulega.
Þegar ég kem heim fer ég að
práta, hugsaði hún, og í lyftunni
fann hún grátinn brjótast um í
sér.
Um leið og hún stakk lyklinum
í skráargatið heyrði hún að sím-
inn hringdi. Ef þetta væri nú
Martin . . . . Ég verð að segja
honum að þetta hafi verið al-
vara .... Nei ég ætla að segja
að mér hafi skjátlazt, þegar ég
hélt að barnlaust hjónaband
væri vonlaust. Andlitin og radd-
irnar báru það með sér að þau
áttu saman.
Síminn hringdi ennþá þegar
hún kom inn.
— Halló!
— Lill?
— Já.
— Hæ, það er Jan. Ég sá þig
á Royal.
Lill settist í næsta stól. Jan
hét hann þá. Hún hafði hitt hann
nokkru áður hjá sameiginlegum
vinum þeirra. Hann ....
— Halló, ertu þarna ennþá?
— Jú, ég er hér.
—• Týndurðu ekki hvítum
hanzka? spurði hann. —• Ég sá
að hann lá undir borðinu þar sem
þú varst í kvöld.
Lill sparkaði af sér skónum
og dró fæturna undir sig. Hann
hafði hringt einu sinni áður og
boðið henni í leikhúsið, en hún
hafði sagt nei. Hún hafði þá
ekki getað hugsað sér neinn
annan en Martin.
— Jú, sagði hún glaðlega. •—
Það var skrítið að þú skyldir
finna hann. Það var meiri heppn-
in.
Hún fann á sér að hann brosti.
— Svo við tölum nú ekki um
það hvílík heppni þeta er fyrir
mig, sagði hann lágmæltur. —
Ég hef ekkert að gera. Má ég
koma með hanzkann?
— Já, sagði hún brosandi, —•
komdu ef þú mátt vera að.
— Já, ég kem þá . . . .
Þegar Lill hafði lagt símann
á leit hún undrandi í kring um
sig. Svo einfalt er þetta nú ekki,
hugsaði hún. — Maður gleymir
ekki svona fljótt. Ég er nú ekki
svo sterk á svellinu ennþá, ég á
eflaust eftir að gráta yfir Martin,
en ekki í kvöld, — kannske
seinna.
Hún var rétt komin úr rauðu
dragtinni og búin að taka af sér
eyrnalokkana þegar dyrabjall-
an hringdi. — Ég er ekki ást-
fangin núna, hugsaði hún . . . .
— Og það er reyndar dásamleg
tilfinning. Seinna meir kæmi
kannske tækifæri til að segja
honum að hún hefði aldrei átt
þennan hvíta hanzka.
- HJA - HMM - HSR - ECc
VAR EARA AÐ BLISTRA A
lEICJUBlLr* *..........
Og VIKAN 11. tbl.