Vikan - 18.03.1965, Blaðsíða 39

Leifur Leirs endur-
vakinn
Framhald af bls. 24.
Moment sjússical.
titrancli af þynku þumbast ég
við sjálfan mig
hver frumeind líkamans strækar
á framhaldslif
án strammara
og skýin yfir esjunni ern tilfgrá
og andstyggileg
en akrafjall liggur fram á lappir
sér máttvana
eins og skrimsli í
móðursýk i skas ti
og þríeygur þurshaus götuvitans
lokar rauðu glyrnunni
lygnir aftur þeirri grænu
skýtur þeirri gulu á skjálg
fullur í nött
skammastu þín
og siðgæðishræsnin lekur af
húsþökum eins og fyrr
verðandi fyllirafti sem hefur
tollað i stúku
í tvo mánuði
jafnvel umferðarmerkin sem
aldrei hafa átt þess kost
að kynnast eggjandi seiðmagni
þeirrar hættu sem þau
þykjast vera að vara aðra við
eru með einhvern déskotans
derring
áttu tikall
jœja ekki það
góði gefðu mér þá eina rettu ...
BEINT

:**M*»K!

... í
.élijiÍwÉ
illli
:
.

V •. vv N
llllll:
" +*...
.
ISír
■•■

,V;
Íilvlll.
mmm
IiÉttÍII
!!■!»
'
,
• • •

liiil
.

HagfræSiIegt hymnalag
Ilagfræðingar nefnast þeir menn,
er sýnt geta og sannað,
að allt, sem við kynnumst af
eigin raun,
sé eitthvað annað;
að krónan hækki og kaupið með,
þegar krónan lækkar;
en verðið lækki um leið og varan
í verði liækkar;
og hagur vor batni, er kjörin
rýrna
og ráðum fæklcar ...
og þvi verði skorturinn
hagfræðilegur
óhófsauður,
en hver, sem auðgast á slíkri
hagfræði,
slgppur og snauður;
ég skyldi hlæja hátt, ef ég væri
ekki
hagfrœðilega dauður ...
Reisulok
Af Engilberts lérefti
engilbera
bar ég þig unga á brott
holdmjtika, heita,
hörundsfagra,
bljtiga og bliðufúsa.
Leidda eg þig
i logni og sól
iðngræna Orravöllu,
lásum língrös,
létnmst ei heyra
ellefn Svavara ertni.
Finns á kuggi
til fiskjar rérnm
fjallháar feigðaröldur.
Drógum ktinstskötnr,
kynjarauðmaga
og dulrænan þorsk tir djtipnm.
í Ijtifrar náttleysu
Ijósn htimi,
berbakt og beizlislaust
tvimenntum við
á truntnm grænskjóttnm
tir stóði Jóns Stefánssonar.
Sóldægur löng
sátum á mosa
i kjarvölsku hrikahrauni
teyguðum logandi
litakokkteil;
barmar við atlot brunnu.
Undum við i haustskógi
Ásgríms og sdum
alls staðar Eiriksjökul.
Kysstir þú svörð
karmínrauðan.
Kómu mér klessur á vanga.
Gengum við þverhnípta
Gvöndarjökla;
á svellkaldri zinkhvitubungu
unnumst svo heitt,
að eldmekkir stigu
með brestum tir bólfari.
Þá varstu ung
og iturvaxin;
ukust þér hold fyrr en aldur.
Leit ég þig síðast
sementskessu
i goðheim Ásmundar gengna.
Slöptu að hnjám
slyttisleg brjóst,
að rist tóku lendar og lœr.
Harmlaust sá eg þig
bólgnum barmi
venda að Vatnsberanum.
Borg, sem byggð var á
sandi
Framhald af hls. 13.
ef það var ekki einhverskonar
fundur um vertíðina eða kaup-
gjaldsmólin.
Feneyjar eru ekki þessarar ald-
ar, það eru svipir liðins tíma, sem
bera fyrir augu meðfram Stórál.
Þar standa stoltar hallir hlið við
hlið og láta andlit sín þungflúruð
og léttflúruð standa á höfði unz
einhver báturinn siglir inní mynd-
ina og brýtur hana. Forhliðar hall-
anna, gerðar af meistarahöndum,
eru gömul statussymból liðinna
manna og gleymdra nafna, sem
einhverntíma máttu sín mikils.
Þessum forhliðum var ætlað að
hrópa til vegfaranda á Stórál: Sjá,
hér er ég í allri minni dýrð: hér
skipta peningar ekki máli, hér ræð-
VIKAN 11. tbl. gíj