Vikan - 18.03.1965, Blaðsíða 14

FRAMHALDSSAGAN
Hann andvarpaði þungt. Ég
skal segja þér hvað þú getur
gert, Julie. Lærðu þetta númer
hér: Fimm, sex tveir, átta. Hef-
urðu það? Þú getur hringt í það
frá herberginu þínu. Það gerði
frú Thorpe. Láttu hringja tvisvar
sinnum, leggðu svo á og láttu
skiptiborðið hringja aftur. Ef ég
er þar, þá svara ég. Ef þú færð
ekkert svar, þýðir það að ég hef
orðið að fara. Betur get ég ekki
gert.
— Gott, Red, ég hringi. Hún
teygði sig upp og kyssti hann
á kinnina. — Og þakka þér fyrir!
Bara fyrir það, að þá komst og
sagðir mér allt saman. Þú ert
hetja. Seigðu honum að ég elski
hann... og ég sé reiðubúin að
eyða því sem eftir er af ævinni
— hversu langan tíma sem það
kann að taka, — til að fá hann
heim aftur.
— Okay, Julie, sagði hann lágt.
-—■ Vertu sæl.
Hún snéri sér við og gekk ó-
sjáandi í gegnum kolsvart myrkr-
ið, upp malborinn gangstíginn
heim að hótelinu.
Aldrei á ævi sinni hafði Julie
verið eins sigurviss og nú. Hún
sá dásamlegar sýnir fyrir aug-
um sér, þegar hún gekk heim í
rigningunni. Hún sá hinum meg-
in við nóttina og dimm, svört
fjöllin, hið fagra meidda enni
Russ, og hélt því varlega í fangi
sínu. Hún sá flugvélina hnita
hringa yfir Idlewild og hún ætl-
aði að segja: — Nú ertu kominn
heim, Russ. Nú ertu kominn
heim, ástin mín. Hún ætlaði að
gera hann heilbrigðan aftur. Hún
ætlaði að gefa honum alla sína
orku og heilbrigði. Allt mundi
verða sem fyrrum. Hann myndi
fara í læknisfræðinám, eins og
hann hafði ætlað. Þau myndu
eignast hús á Long Island. Og
hún myndi fá barn í fangið.
Sýnin breyttist í peninga —
skrjáfandi þúsunddollara seðla.
Henni fannst einkennilegt, að
hún skyldi hika á þessu andar-
taki, en það var ekki auðvelt að
hrista af sér heiðarleikahugtak
heillar ævi, og Julie Thorpe hafði
frá barnæsku verið innprentað,
að hún ætti að vera samvizku-
söm, þegar peningar annarra
væru annars vegar. Svo meira að
segja núna, þegar hún stökk
hljóðlega upp óupplýstan stigann
með pappírslappann, sem Russ
hafði skrifað nafn hennar á í
hendinni, voru það ekki þrjátíu
þúsund dollararnir hennar frú
Thorpe, sem hún hugsaði um,
heldur tryggingarfé Russ frá
hernum — tíu þúsund dollarar,
sem hún hafði aldrei snert — og
hinir næstum sextán þúsund
dollarar, sem hún hafði sparað
saman á nærri átta ára vinnu í
listmunaverzluninni.
Sextán þúsund dollarar. Sím-
skeytaskipti. Tólf tímar. Tuttugu
og fjórir tímar.
Hún læsti dyrunum sínum,
stillti sér upp við gluggann og
horfði á fallandi regnið. Hver
gat hafa æpt? Og hvers vegna?
Alpenstadt var í fasta svefni
og allir gluggar voru dimmir og
drungalegir, salirnir hljóðir. Á
bílastæðinu stóð aðeins einn bíll.
Við eldhúsinnganginn lýsti dauft
ljós. Allt í einu sá hún veru
renna sér út um dyr starfsfólks-
ins, staðnæmast, litast um og
grípa í tærnar á sér. Það var litli
matsveinninn. í fótspor hans
komu aðrir tveir menn með
ferðatöskur. Þeir stigu upp í bíl-
inn og óku burt. Klukkuna vant-
aði tíu mínútur í eitt.
Henni fannst frú Thorpe rífa
í handlegg sinn og mása fyrir-
skipanir í eyra hennar: Taktu þá.
Þeir eru ætlaðir handa honum...
Það fær aldrei neinn að vita það.
Julie gerði samkomulag v;ið
sjálfa sig. Hún skrifaði á sím-
skeytaeyðublað, gekk niður stig-
ann og í gegnum dauft upplýstan
forsalinn. Við innganginn logaði
lítið ljós og við afgreiðsluborðið
stóð herra Noessler og raðaði
lyklum. Hann var snöggklæddur
og karlmannlegri en nokkru
sinni fyrr.
— Aha, Madame .... Enn á
fótum? Fyrirgefið klæðnað minn.
Er allt eins og vera ber?
— Já. Ég var að velta því fyrir
mér, hvort það væri of seint að
senda símskeyti?
— Að sjálfsögðu ekki. Símstöð-
in í Luzern hefur opið alla nótt-
ina. Ég skal gjarnan senda það
nú þegar.
Hún lagði eyðublaðið á af
greiðsluborðið fyrir framan hann
og hann las það og myndaði orð-
in um leið með vörunum: —
Hawtorne Clarke. Tilkynni hér
með að ég skulda dánarbúi
Cecelie Thorpe tuttugu þúsund
dollara. Bréf fylgir með nánari
útskýringu. Julie Gray Thorpe.
Hann leit á hana skilningsrík-
um augum. Svipurinn í augum
hennar, fölvi hennar og regnvott
hár var greinilega eina skýring-
in sem hann þarfnaðist. Hann
brosti. — Þeir hafa sem sagt náð
sambandi við yður, Madame? Og
hann er lifandi?
-— Já, sagði Julie lágt.
— Leyfið mér að óska yður til
hamingju. Ég er svo glaður yð-
ar vegna, Madame. Hvað sjálfan
mig snertir — ég vona að yður
finnist ég ekki uppáþrengjandi,
þótt ég segi að mín vegna sé ég
ekki jafnglaður. Hann leit ófram-
færinn niður á lyklana sem lágu
í röðum á afgreiðsluborðinu.
— Ó, herra Noessler, hún
snerti létt við karlmannlegum
handlegg hans. — Þér eruð svo
góður. Þakka yður fyrir allt,
sem þér hafið gert fyrir mig.
Eins og hann sæi eftir því að
hafa eitt andartak misst stjórn
á sér, var hann á ný hinn sam-
vizkusami dyravörður. Hann
skellti saman hælum og hneigði
sig. — Ég skal strax senda skeyt-
ið, Madame.
Þegar hún var aftur komin
upp á herbergið sitt lyfti hún
símtólinu. Það liðu nokkrar mín-
útur áður en hún heyrði rödd
Noessler.' — Fyrirgefið mér,
Madame, en ég var einmitt að
senda skeyti yðar. Hvað get ég
gert fyrir yður?
— Vilduð þér vera svo vænn
að hringja fyrir mig í fimm þús-
und sex hundruð tuttugu og átta.
Og, herra Noessler, gætuð þér
ekki hringt fyrst tvær hringing-
ar og slitið þá og hringt síðan
í sama númer aftur?
— Að sjálfsögðu, Madame. Ég
skil.
Hún heyrði hringt tvisvar og
svo var sambandið rofið. — Nú,
Madame, sagði Noessler. Hann
hringdi aftur í númerið.
— Ja, sagði hikandi rödd.
— Red?
— Já. Julie?
— Já. Ég get látið þig hafa
peningana, Red. Alla upphæðina.
Núna undir eins. Hvar á ég að
hitta þig?
•— Sama stað. Það er ljómandi.
Nú undir eins.
— Gefðu mér smástund.
Julie lagði tólið á og tók tösku
frú Thorpe út úr skápnum. Hún
hafði verið vandvirk þegar hún
saumaði fóðrið í aftur. Hún
reyndi að rífa það frá með nögl-
unum; síðan gekk hún að snyrti-
borðinu eftir naglaskærunum
sínum.
Þegar hún snéri aftur í átt-
ina að töskunni stanzaði hún
eins og hún hefði límzt við gólf-
ið. Hún heyrði eitthvað frammi
á ganginum. Hægt annarlegt
fótatak, eins og einhver drægi
á eftir sér fæturnar. Þungan and-
ardrátt Ei.tthvert þrusk við
dyrnar hjá henni. Það var tekið
í dyrahandfangið og hún heyrði
stunið.
Hún hengdi töskuna inn í skáp-
inn, sneri lyklinum í skránni og
kippti dyrunum upp á gátt.
Inn yfir þröskuld hennar féll
karlmaður, þungt og líflaust eins
og lík, sem fellur út úr skáp.
Maður með ljóst, úfið hár. Poul
Duquet lá á grúfu við fætur
hennar.
f einhverskonar fáti dró hún
hann innyfir þröskuldinn og inn
í herbergið. — Poul! Henni tókst
að snúa honum við. Ó, Poul!
Andlit hans var marið og bólg-
ið og fötin ötuð leiri. Hann and-
aði með stuttu þjáningarfullu
VIKAN 11. tbl.