Vikan - 18.03.1965, Blaðsíða 31

Saga Borgarættarinnar
Framhald af bls. 22.
maður, en skorti þrautsegju. Fær
hann þó Janzen í hendur forstjórn
félagsins og býst til íslandsfarar.
Ketill hefir þá verið rúman hálfan
mánuð [ Kaupmannahöfn og hefir
á þeim stutta tíma trúlofast Ölmu
dóttur Vivilds bankastjóra. En er
hann veit það, að Ormarr ætlar að
fara heim, afræður hann að gera
slíkt hið sama. Giftist hann nú
Ölmu í skyndi og fer með hana
heim til íslands. Örlygur gamli á
Borg fagnar þeim Ormari og Ölmu
vel, því að hann sér að hún er
góð kona — og alltof góð handa
Katli. En hann lætur sem hann sjái
ekki Ketil. Ormarr skilur ekkert í
því. En þegar þau hjónin eru farin
frá Borg og til prestsetursins Hofs,
þá fær Ormarr að vita allt. Faðir
hans segir honum það sjálfur, —
að Rúna sé með barni og Ketill sé
faðir að því. En þá sýnir Ormarr
það, að hann sver sig í föðurætt
sína og segir: — Það verður að
dylja sannleikann vegna Ölmu.
Rúna má ekki heldur verða fyrir
skömm. — — Ég elska hana. Ég
ætla að giftast henni. Við siglum
— erlendis elur hún svo barnið og
ég gengst við því.
Þá vöknar gamla Örlyg um augu
og hann faðmar son sinn að sér.
----Þau Ormarr og Rúna koma
nú úr utanför sinni og hafa verið
gift um hríð. Hafa þau með sér
barn þeirra Rúnu og Ketils. Og þá
nær ódrenglyndi Ketils hámarki
sínu, því hann notar sína eigin yfir-
sjón til þess að svívirða föður sinn
og bróður. Barnið er of gamalt til
þess að Ormarr geti átt það. En
hver er það þá? Það er engum
öðrum til að dreifa en Örlygi gamlal
Þennan orðróm lætur Ketill ber-
ast út um sveitina, þangað til hann
býst við því að sóknarbörn sín hafi
snúið bakinu algerlega við Borgar-
fólkinu. Þá gerist hann svo djarfur
að bannfæra föður sinn og bróður
í prédikunarstólnum fyrir það, að
þeir hafi valdið hneyksli í söfnuð-
inum.
En þar skjöplaðist Katli. Skin-
helgisgrtman er þá rifin frá andliti
hans og sóknarbörnin sjá það nú
fyrst, þótt seint sé, að það er lyg-
ari og svikari sem þau hafa trúað
og treyst á. Föður hans verður svo
mikið um þennan atburð ( kirkj-
unni, að hann fær slag og deyr
í höndum Ormars. En frú Alma,
sem alltaf hefir elskað Ketil og
treyst honum, verður geðveik.
Ketill sér það nú um seinan, hve
glæpsamlegt allt framferði hans hef-
ir verið. En nú er það þýðingar-
laust að hrópa á guð um hjálp,
þv( að guð hefir snúið við honum
bakinu.----
Þennan sama dag hvarf síra
Kefill. Menn sáu það síðast til hans,
að hann stóð uppi á kletti fram við
ána og hugðu allir að hann mundi
hafa fleygt sér þar fram af og á
þann hátt stytt sér aldur, þvl að
hylur var þar í ánni og straum-
mikið.
En í mörg ár varpaði endurminn-
ingin um hann skugga á Borgar-
ættina.-------
II. hluti.
„Gestur eineygði" og
„Örninn ungi".
Það eru nú iiðin 20 ár síðan
Örlygur gamli á Borg dó og síra
Ketill hvarf. Ormarr er nú bóndi á
Borg og höfðingi sinnar sveitar, eins
og faðir hans hafði verið. Hjóna-
band þeirra Rúnu var hið farsæl-
asta, en ekki hafði þeim orðið
barna auðið. En hjá þeim ólst upp
Örlygur ungi, sonur þeirra Rúnu
og Ketils og gekk Ormarr honum
að öllu leyti í föður stað og hann
átti að erfa Borg að Ormarri látn-
um.
Það var nú um haustið, að Örlyg-
ur hafði farið upp á heiði til þess
að smala fé fóstra síns. Á heim-
leiðinni hitti hann unga stúlku, sem
var niður við á að þvo þvott. Hún
hét Snæbjörg og var dóttir ekkj-
unnar á Bolla, fátækrar konu þar
í sveitinni. Meðan uppgangur síra
Ketils var á hástigi, hafði hann
neitað að skíra Snæbjörgu, vegna
þess að hún var ekki hjónabands-
barn. Það gat móðir hennar aldrei
fyrirgefið. En það var þó ekki þv[
til fyrirstöðu, að þau Örlygur ungi
og Snæbjörg feldu hugi saman.
Hvorugt þorði þó að láta hitt vita
um það og bæði urðu feimin og
niðurlút í hvert skipti sem þau hitt-
ust. Og eins fór nú.
Morguninn eftir þá er Ormarr á
Borg kom á fætur, sá hann lamb
Örlygs þar ( túninu. Og við horn
þess var bundið sokkaband og í
það ofið nafnið Snæbjörg. Þá vissi
Ormarr hvaðan vindurinn blés. En
hann varð lítt glaður við það, þvf
að hann hafði meiri metnað fyrir
ætt sína en það, að hann vildi að
Örlygur fengi heimasætunnar á
Bolla. Hann vildi þó ekki skipta
sér neitt af þessu máli að svo
stöddu, en sagði Örlygi frá því, að
s I uvE R
G;ile*te
Silver Gillette-þœgilegur rakstur
með rakblaði, sem endist og endist
VIKAN 11. tbl. gj