Vikan - 18.03.1965, Blaðsíða 43

BRIDGESTONE
eriogestone mest selou hjólbarðar á islandi
ROLF JOHANSEN & CO. - umboðs- & heildverzlun
ekkert það fram í rannsókninni,
sem gæti dregið úr trúverðugleik
vitnanna.
Atburðarásin var í stuttu máli,
sem liér segir:
Tveir ungir tæknifræðingar,
Charles Pachére 23 ára og André
Odier 21 árs, báðir starfandi við
sama fyrirtækið, fengu leyfi hjá
eiganda aldar gamals stórhýsis,
er niðurrifs beið, til þess að búa
í húsinu endurgjaldslaust. Tilefn-
ið var, að Charles Pachére, sem
var tómstundamálari, vantaði
vinnustofu.
Strax fyrsta kvöldið, er þeir
voru að koma húsgögnunum
fyrir, hrundu niður á þá naglar
og skrúfur, en þcir héldu að
hvorttveggja lilyti að liafa hrun-
ið úr loftinu, jafnvel þótt engin
ummerki slíks væru sjáanleg.
Erfiðara fannst þeim að skilja
það tveim kvöldum siðar, er
stór steinn kom skyndilega þjót-
andi úr áttinni frá lokaðri hurð
sem lá að næsta herbergi. Nokkr-
ir smásteinar fylgdu á eftir.
Næsta kvöld, er þeir félagar
sátu í makindum sinum við eld-
inn, drundi skyndilega bylmings-
högg á hurðinni fyrrgreindu.
Var höggið svo kröftugt, að i
hana kom sprunga. Enginn var
þó sjáanlegur i næsta herbergi,
enda ekki von, því að liúsið var
eins og fyrr greinir autt að þeim
félögum frátöldum, og útidyrnar
voru lokaðar.
í hálfkæringi tólc Odier þá upp
pensil og málaði þvert yfir hurð-
ina, „hurð hins ósýnilega".
Varð hurð þessi eftir þetta oft
fyrir hnjaski, en þó mest i eitt
skipti er stór steinn kom þjót-
andi að því er virtist ofan úr loft-
inu, skall á hurðinni og möl-
braut hana. Það sama kvöld sáu
þeir báðir Pachére og Odier,
hvar stór og þung kommóða
lagðist hægt og rólega yfir á
liiiðina, eins og henni væri hald-
ið ósýnilegum liöndum.
Nokkrum dögum seinna var
Pachére búinn að leita lengi að
eldiviðaröxinni. Eftir árangurs-
lausa leit stóð hann og liallaði
sér upp að skáp í eldhúsinu. Var
hann að velta fyrir sér, hvað
hefði eiginlega getað orðið af
öxinni. Þá sá hann sér til mik-
illar skelfingar öxina, þar sem
hún sveimaði umhverfis einn bit-
ann í loftinu og siðan seig hún
hægt og rólega, skáhalt, niður á
gólfið og lenti þar mjúklega
og hávaðalaust.
Fjöldamörg önnur fyrirbrigði
gerðust, en of langt mál væri að
greina frá þeim ðllum hér. Þó
skal greina frá atburðum þeim,
er gerðust, þegar tvö utanaðkom-
andi vitni voru til staðar. Frá-
sögnum vitnanna ber saman i
öllum aðalatriðum. Kunningi
þeirra félaga liafði komið í heim-
sókn ásamt vinkonu sinni. Hann
var 22 ára, hún var 26. Voru
þau öll fjögur stödd í eldhúsinu,
er þau sáu allt í einu, hvar stór
steikarpanna hóf sig á loft, hent-
ist að ljósastæðinu og braut það
og peruna. Varla var búið að
setja nýja peru i, er pannan fór
aftur af stað. Þaut hún út um
dyrnar inn í stofuna, straukst
þar við fætur annars gestsins
og hafnaði síðan á gólfinu miðju.
Nú fannst gestunum nóg komið.
Bjuggu þeir sig af stað hið
skjótasta til brottferðar, en áður
en af ])ví yrði, tókst eldiviðar-
öxin á loft af snaga sínum, hjóst
í útgöngudyrnar og stóð þar
föst.
í þetta skipti gerðust þarna í
röð þrjú meiriháttar fyrirbrigði
og má telja þetta hápunkt fyrir-
bæranna. Eftir þetta dró smátt
og smátt úr þeim og hurfu þau
með öllu eftir 24 daga frá byrj-
un þeirra.
Hvaða afstöðu skal nú taka
til slíkra frásagna?
Þeir eru ekki ófáir, sem hafa
þá fyrirfram mynduðu skoðun,
að allar slíkar frásagnir hljót
að vera vitleysa, það sé þvi tíma-
sóun ein að gefa þeim nánari
gaum. Oft er hér um að ræða rót-
gróna skynsemishyggjumenn
(rationalists), sem gjarnan rök-
styðja mál sitt líkt og G.R. Price
í grcin sinni „Science and tlie
Supernatural“, Science, 26. ágúst,
1955. Price sagði eitthvað á þessa
leið: „Yfirnáttúruleg fyrirbæri
eru í algjörri andstöðu við nátt-
úrulögmálin. Náttúrulögmálin
eru byggð á hlutlausri reynslu
og vísindalegum tilraunum, þau
eru óhagganleg. Yfirnáttúrulegir
atburðir geta þvi ekki gerzt og
frásagnir af þeim eru annað-
hvort hreinn uppspuni eða til-
komnar vegna skynvillna."
Það er afskaplega fljótlegt, en
að sama skapi yfirborðskennt að
afgreiða málið þannig, því þeg-
ar fyrir liggur hundruð reim-
leikafrásagna frá ýmsum lönd-
um, oft staðfestar af fleiri vitn-
um, fara ýmsir að efast um gildi
slíkra röksemdafærslna, sem hér
að ofan, því að væru frásagnir,
eins og þær tvær, sem þegar
frá greinir, metnar á sama
grundvelli og vitnisburður votta
fyrir rétti, mundi enginn óhhit-
lægur dómur fella annan dóm
VIKAN 11. tbl. 40