Vikan - 25.03.1965, Blaðsíða 6

Innbyggðir ofnar með Ijósi —
gleri í hurð — tímastilli —
grilli — með eða ón grillteins.
Verð fró kr. 6.400,00.
"T? CC -fcj*. ÆI
Þvottapottar 50 og 100 lítra.
Verð kr. 3.200,00 og
4.150,00.

Eldavélar 3ja og 4ra hólfa. Hellur
eða gormar, með eða ón klukku
og hitahólfi.
Verð fró kr. 6.400,00.
— Aha, sagði Noessler ánægð-
ur. Kastalinn, Stigman. Þegar þú
ert tilbúinn komdu þá með
skammbyssuna upp að kastalan-
um, ef við þurfum að nota hana.
Og nú, Madame, sagði hann —
Um leið og handleggurinn á yð-
ur er orðinn nógu hraustur aft-
ur. ...
Hann nam staðar við af-
greiðsluborðið, nógu lengi til
þess að binda úlnliði hennar fyr-
ir aftan bak með bandi, sem
skar eins og hnífur inn í holdið.
Fram úr skáp tók hann reipi,
hnýtti á það lykkju og renndi
henni um háls Julie og herti
að. — Alveg eins og lítill hund-
hvolpur. Þetta er bara til að
auka hlýðnina. Hann hló djöful-
lega einhversstaðar niðri í háls-
inum. Svo tók hann vasaljós upp
úr skúffu. Þegar þau lögðu af
stað heyrði hún Stigman skella
hurðum einhversstaðar lengst
inni í hótelinu, þar sem hann
leitaði með skammbyssuna í
hendinni.
Úlnliðir hennar brunnu undan
mjóu, hertu bandinu, eins og það
væri eldur. Hana verkjaði í háls-
inn því Noessler hélt reipinu
stöðugt strekktu. Þegar þau komu
í gegnum jarðgöngin hrasaði hún
og lykkjan hertist að hálsi henn-
ar. Hún stundi af sársauka.
Hótelið var uppljómað en fyrir
framan þau var svartamyrkur.
Hún var sannfærð um að eina
ljósið á margra kílómetra færi
væri á hótelinu. Þau voru nú
að koma þangað, sem stígurinn
skiptist, og Noessler beindi ljós-
geislanum til hægri, niður í skóg-
inn. Hvergi var nokkur mann-
vera. Alpenstadt hafði lokað
mjög skyndilega og hver í allri
þessari þöglu, köldu, dimmu ver-
öld vissi um ódæðið, sem fald-
ist bak við veggi þess?
Enginn. Öll þessi fórnarlömb,
átakanlega meðfærileg, grátlega
tilfinningasöm og trygg, höfðu
haldið vörð um leyndarmálið
fram í andlátið. Þar lá styrkur-
inn í áætlunum Noessles. Það
voru aðeins Julie Thorpe og Poul
Duquet sem höfðu komið og
truflað eins og tveir illir andar,
en þeirra lífum yrði brátt lokið,
líkömum þeirra eytt og blind-
andi virðingarblæjan, hinn elsku-
legi fornevrópski þokki myndi í
fyrramálið flæða með morgun-
ljósinu yfir Alpenstadt.
— Má ég hvíla mig andartak?
— Já, auðvitað, Madame.
Noessler virtist feginn. Hann var
farinn að verða andstuttur. Hljóð-
ið var henni vel kunnugt. Þegar
hún heyrði það skildi hún, að
það var Noessler, sem hafði um
nóttina hrakið hana að útsýnis-
turninum.
-—Þér skiptuð um áætlun, var
það ekki? Hún greip um trjá-
stofn. -—■ Fyrst vilduð þér alls
ekki hafa mig hér. Síðan, þegar
frú Thorpe dó, vilduð þér —
vilduð þér — svo óhugnanlega
gjarnan að ég yrði kyrr.
— Já, víst. Hann rykkti í reip-
ið.
— Eigum við að halda áfram,
nú?
Julie skjögraði áfram. Endrum
og eins festist reipið í grenitrján-
um. Þótt hún hataði hann og væri
hrædd við hann, gat hún ekki
annað en dáðst að nákvæmni
hans, leikarahæfileikum og því,
hvernig hann hafði lagt hina
djöfullegu áætlun niður fyrir sér
í hverju smáatriði. Hann var rak-
ið kvikindi; djöfull. Aðeins djöf-
ull gat leikið sér með hjörtu
mannanna eins og Noessler og
félagar hans höfðu gert. Og hve
margir voru með í leiknum? All-
ir þeir sem í Alpenstadt voru?
Barónessurnar? Já. Hún skildi nú
stöðugt fliss þeirra. En starfs-
liðið og hinir gestirnir? Aðeins
fáeinir útvaldir? Og hver var
þessi Noessler? Hvaðan kom
hann? Hvernig stóð á þessu valdi,
sem hann hafði yfir þeim öllum?
Hvernig gat hann hafa safnað
þeim saman og stjórnað slíkum
hópi úrvalsleikara? Meira að
segja börnum. Meira að segja
Hansi og litlu systur hans?
— Frú Thorpe hélt sem sagt,
að þetta hefðu verið barnabörn
hennar, eins og ég sagði, var það
ekki?
— Auðvitað, sagði Noeslser
léttilega. — Hún hélt, að sonur
hennar hefði gift sig aftur. Lítil,
skemmtileg fjölskylda. Þeim