Vikan - 25.03.1965, Blaðsíða 13

■O Allt á Hoti allsstaðar. Ilúsin rísa þverlinípt uppúr vatninu. Það cru engar gangstéttir meðfram síkjunum.
þyrmir yfir hvern, sem þangað lítur inn; ótal
nöfn eru krotuð í steininn, meðal annara hef-
ur þar verið sá maður, sem einna frægastur
hefur orðið fyrir viðskipti sín við konur: Casa-
nova. Hann hefur krotað í steininn: „Snertið
mig ekki — það er hættulegt“. Dýflissurnar
eru annars rúmlega manngengar og áþekkast-
ar dimmum hellisskútum.
Járnfestingar fyrir hlekki standa á stöku
stað út úr múrnum.
Andstæðurnar eru líka hér í heimi sólarinn-
ar; hvað er nú ólíkara en dýflissurnar myrku
og hinsvegar Ijósgul baðströndin, sem teygir
sig út að yztu sjónarrönd með nafn sem aðrar
strendur og staðir hafa tekið eftir: Lido. Áætl-
unarbáturinn þræðir sig eftir Stórál og fólkið
er sumt með handklæði og sundföt uppi við.
Stúlkur með alþjóðleg bros og túberuð hár, allt
án séreinkenna en samt þægilegt. Þú athugar
náungann í skjóli dökkra gleraugna og hann
athugar þig og það eru kaup kaups. Það er þægi-
legt og afslappandi að ferðast með bátunum,
alveg ólíkt þekkilegra en að ferðast með stræt-
isvögnum, sem eru án efa einhver hvimleiðustu
farartæki sem enn hafa verið fundin upp. Á
sama hátt er Feneyjar þægileg borg. Hvíldar-
staður par excellence. Eftir fáeina daga er mað-
ur fullkomlega sáttur við umhverfið og heima
hjá sér.
Á bátnum á leiðinni út á Lido voru einmitt
tveir menn að gera uppskátt um tilfinningar
sínar. Annar var Breti og hinn Dani eða líklega
öllu heldur Stórdani, merktur Tuborg og Carls-
berg um miðjuna. Stórdaninn sagði: — Ég kem
nú frá Kaupmannahöfn og samt kann ég strax
vel við mig í Feneyjum. Er það ekki merkilegt?
Bretinn strauk á sér snyrtilega klippt yfir-
vararskeggið og sagði hátíðlega um leið og hann
leit yfir sviðið: — Mér fannst þegar í stað, að ég
hefði alla tíð átt heima hér. Það helgast aðeins
af einu: Maður hefur augljóslega átt heima hér
í einhverri fyrri jarðvist.
— Ég kem frá Manchester, sagði Bretinn og
lagfærði endann á skegginu.
Báturinn lagði að landi út við Biennale, þar
sem alþjóðlega myndlistarsýningin er haldin og
nokkrir langt að komnir bítnikkar í þessu al-
þjóðlega úníformi, mollskinnsbuxum og peysum
með tilheyrandi hársídd, stóðu upp til að ganga
á vit listarinnar og trufluðu orðræður mann-
anna.
Þaðan var stutt sigling út á Lido.
Þegar Adríahafið skolaði öldum sínum upp á
grynningarnar austanvert við Feneyjar, varð af
langt sandrif, sem skagar lengra austur í busk-
ann en svo að séð verði fyrir endann. Það er
drifhvítt. Hvítt og dökkgrænt. Trjánum líður
vel með ræturnar niðri í sandinum að því er
virðist. Þar er líka skikkanlegt úrval af skemmti-
stöðum, börum, verzlunum og næturklúbbum.
Allt byggt á sandi — og peningum ferðamanna.
Sandurinn á Lido þykir ein ágætust baðströnd
í heimi; þar er bikini við bikini og svo þétt set-
inn bekkurinn, að Pappagallarnir, þessir ötulu,
ítölsku kvennaveiðarar, komast ekki yfir að
verða öllu einmana kvenfóki til huggunar. Mikið
var haustið bjart og fagurt og veröldin vonglöð
í öllum þessum ljósa sandi. Og sumir urðu börn
í annað sinn og fóru að byggja hús og rísla sér,
eða teygðu skjáinn upp og áttu eintal við sólina
með lokuð augun.
Sjórinn tók líka á sig náðir 1 síðdegiskyrrðinni
og hætti að slæma öldunum uppí sandinn.
Ef mér leyfist í þessu sambandi að greina frá
orsökum að byggð á þessum sar.drifjum, sem
ítalskir nefna Venezia, enskir Venice og íslenzkir
Feneyjar, þá mætti fyrst geta þess, að þær voru
Framliald á næstu síðu.
Klukkuturn Markúsarkirkjunnar og
hcrtogahöllin. Ilægra megin við hertogahöll-
ina sést Andvarpahrúin yfir í fangelsið.
O íhúðarhverfin í Feneyjum. Húsmæðurn-
O ar sitja með handavinnuna úti við og
sauma hinn fræga Fencyjasting.
Andvarpabrúin liggur yfir síkið miiii her-
togahallarinnar og fangeisins. Út um glugg-
ana þar sáu fangarnir oft umheiminn í síð-
asta sinn.
VIKAN 12. tbl.