Vikan - 25.03.1965, Blaðsíða 43

án ára giftist hún og skildi við
manninn eftir tveggja ára sam-
búð. Eftir það benda allar líkur
til þess að hún hafi alls ekki kom-
izt nálægt því að vera kölluð
skírlíf. Ári síðar. 1945, gerðist
hún fyrirsæta hjá ljósmyndasmið-
um og þá birtist hin fræga nekt-
armynd af henni á dagatali. Þrem
árum síðar komst hún í kvik-
myndir, „kynntist" ýmsum framá
mönnum þar og reyndi oftar en
einu sinni að fremja sjálfsmorð.
Nokkru síðar giftist hún Joe
DiMaggio, skildi við hann og gift-
ist Arthur Miller.
Þetta — í stuttu máli — er hin
raunalega ævisaga þessarar
frægu fegurðardísar, sem lauk
lífi sínu einmana og vinalaus með
höndina kreppta utan um tómt
lyfjaglas. Þetta er sálin og líkam-
inn, sem Miller virðist vera að
selja, —- jafnvel eftir dauðann ...
En hvað sem Arthur Miller tek-
ur sér fyrir hendur að skrifa, þá
verður það að takast alvarlega í
ljósi þess, sem hann áður hefur
gert, og öll sanngirni krefst þess
að hann fái hljóð til að halda því
fram að hann hafi hreint ekki
haft kynbombuna Marilyn Mon-
roe í huga, þegar hann samdi
leikinn. heldur hafi þessi persóna
þurft þar að vera, til að auðvelda
honum að koma skoðunum sínum
og sjálfsrannsókn á framfæri.
Arthur Miller er af austurrísk-
um ættum, en fæddur í Banda-
ríkjunum árið 1915. Hann stund-
aði nám í Michigan háskólanum í
leiklist og leikritun. Er hann
hafði lokið námi lagði hann stund
á blaðamennsku og á stríðsárun-
um samdi hann kvikmyndahand-
rit á vegum Bandaríkjastjórnar.
Fyrsta leikritið, sem sýnt var eft-
ir hann, var „The Man Who Had
All The Luck“. Leikurinn var
sýndur aðeins örfá skipti, en
gagnrýnendur töldu Miller þó
efnilegan höfund. Næsta leikrit
hans var „Allir synir mínir“,
frumsýnt 1947. Leikurinn hlaut
mjög góða dóma og einn kunnasti
gagnrýnandi í New York, Brooks
Atkinson sagði að þetta væri
bezta leikrit, sem birzt hefði eítir
ungan höfund um langan tíma.
Höfundurinn ætti eflaust í vænd-
um glæsta framtíð. Það sýndi sig
einnig að áður en þrjú ár voru
liðin, var Arthur Miller orðinn
heimsfrægur af næsta leikriti
sínu „Sölumaður deyr“, en það er
talið meðal merkustu leikrita,
sem skrifuð hafa verið á þessari
öld.
„Sölumaður deyr“ var sem
kunnugt er sýnt í Þjóðleikhúsinu
árið 1951, en þar lék Indriði
Waage aðalhlutverkið og var
jafnframt leikstjóri. „Allir synir
mínir“ var sýnt í Iðnó fyrir
nokkrum árum og voru aðalhlut-
verkin leikin af Brynjólfi Jó-
hannessyni, Helgu Valtýsdóttur
og Jóni Sigurbjörnssyni.
Augljóst er að Miller vandar
mjög vinnu sína, því að fjögur ár
Innritum
allt árið

SIGLINGAFRÆÐI er ein hinna fjölmörgu kennslugreina BREFASKÖLA
SÍS.
Námsefniö er miðaö viö kröfur til 30 tonna prófs. 3 bréf — kennari:
Jónas Sigurösson, námsgjald kr. 350.00.
Sjómenn — lærið hjá okkur. Fyllið út seðilinn hér að neðan og sendið
hann til BRÉFASKÖLA SíS, Sambandshúsinu, Reykjavík.

T
Bréfaskóli
SÍS

Ég undirritaður óska að gerast nemandi í:
Siglingafræði
Q Vinsamlegasf sendið gegn póstkröfu.
□ Greiðsla hjálögð kr.____________
Heimilisfang
liðu frá því að „Sölumaður deyr“
var frumsýnt, þar til hann sendi
frá sér næsta leikrit, sem var „f
deiglunni", en það var sýnt í
Þjóðleikhúsinu 1955. Rúrik Har-
aldsson og Regína Þórðardóttir
léku aðalhlutverkin þar.
Næsta leikrit Millers var
„Horft af brúnni“, sem einnig var
sýnt í Þjóðleikhúsinu 1958. Aðal-
hlutverkin léku þau Róbert Arn-
finnsson, Helgi Skúlason og Reg-
ína Þórðardóttir.
Síðasta leikrit Millers er „Eftir
syndafallið“, sem nú verður sýnt
á næstunni í Þjóðleikhúsinu. Það
var frumsýnt í fyrravetur í New
York, og hafa fá leikrit síðari ára
vakið jafnmikla eftirtekt. Mikið
hefur verið rætt og ritað um leik-
inn og þá aðallega um fyrir-
myndir hans.
Ein þekktasta leikkona Þjóð-
leikhússins, Herdís Þorvaldsdótt-
ir leikur þar hlutverk Maggie, en
aðal karlhlutverkið, Quentin,
leikur Rúrik Haraldsson.
Leiketjóri er Benedikt Árna-
son, en leikendur eru alls 16.
Leiktjöld eru gerð af Gunnari
Bjarnasyni, en þýðandi er Jónas
Kristjánsson.
„Eftir syndafallið" er sýnt um
þessar mundir á öllum Norður-
löndunum og á mörgum helztu
leikhúsum Evrópu.
G. K.
Hvinur í stráum
Framhald af bls. 17.
bæjargöngin inn í búrið og sett-
ist á koffortið við hliðina á elda-
maskínuni. Hann átti að heita
ráðsmaður hjá frú Torfhildi
móður sinni síðan faðir hans
datt af baki og dó af þvi það
náðist ekki í ncinn lækni því
það var ekki kominn neinn nýr
læknir i staðinn fyrir þann
gamla sem drukknaði i Norðurá
á leið heim úr kaupstaðnum.
Bakki hafði alltaf verið talin ein
bezta jörðin i sveitinni og þar
hafði alltaf verið rausnarbú.
„Hvað vildi hún Gunna litla
á Skarði þér væni minn?“ spurði
frú Torfhildur.
„Og liún kom með bréf,“ svar-
aði Guðmar.
„Og frá hverjum var það?“
spurði frú Torfhildur.
„Og svo sem engum,“ svaraði
Guðmar.
„Hvað eiga svona kjánalæti
að þýða?“ spurði frú Torfhild-
ur hvasst. „Hvað ætli þú fáir
bréf frá engum?“
„Nei, ég átti ekki við það,“
sagði Guðmar. „Ég meinti eig-
inlega að þetta hefði ekki verið
bréf. Það var bara frá henni
Jónhildi.“
„Og hvað vildi hún þér svo
sem?“ spurði frú Torfhildur og
sneri sér að eldavélienni um
leið og hún saup á rjúkandi kaff-
inu.
Svona hafði hún spurt og spurt
í þaula og hann færzt undan að
svara þangað til hún byrsti sig
og sagði:
„Það ætla ég að taka þér vara
við því að láta stelpuna þá arna
ná of miklum tökum á þér. Það
VIKAN 12. tbl.