Vikan - 25.03.1965, Blaðsíða 44

»■«*! hann.
er ekki svo gott orðiC sem fer
af henni. Þa?S væri svo sem al-
veg eftir henni að reyna a8 koma
ast hér í húsfreyjusessinn af þvi
hún veit að þá átt eftir aS erfa
jörSina og kannske nokkrar
krónur.“
Hann þorSi ekki aS spyrja frú
Torfhildi móSur sína um þaS,
hvaS hún væri aS dylgja meS
orSiS sem af henni færi. Hann
drakk kaffiS sitt og saug kandís-
inn og þegar hann var búinn úr
hverju?“
| „Af því maSurl Ég er ófrísk.“
„Ha?“ sagSi hann. „Af
hverju?“
„Af hverju?“ sagSi hún og
var orSin skræk. „Afhverju?
HvaS heldurðu að þú hafir veriS
aS gera þarna niSri í hvammin-
um neSan viS fossinn meS mér
í vor maSur? GeturSu ekkert
hugsaS?“
Daginn eftir sagSi hann mömmu
ólafur gamli á Hofi. Svo var
mikil veizla á Bakka og gamli
presturinn kom í veizIukaffiS
og hélt ræSu fyrir brúðhjónin
og þau voru alveg örþreytt, þegar
þau gátu gengiS til hvílu upp í
NorSurhúsiS þar sem þau áttu aS
hírast.
Eitt kvöldiS liafSi frú Torf-
hildur kallaS GuSmar inn í búr
til sín og sagt honum, aS þaS
væri líklega bezt aS hann tæki
við allri jörðinni en borgaSi
saman þó ekki væri djúpt & þvi
góSa en þegar frú Jónhildi
fannst frú Torfhildur vera fyrir
sér þagSi hún um það þangaS
til hún og bóndi hennar voru
orSin ein og þegar frú Torfhildi
fannst frú Jónhildur eitthvaS
of fyrirferSarmikil sagSi hún
ekki neitt fyrr, en GuSmar skauzt
inn til hennar á kvöldin þar
sem alltaf var ilmandi kaffi á
könnu á kolavélinni í SúSurhús-
inu.
VEX 1ANDSÁPAN
ox
bollanum lagði hann kandís-
molann sinn aftur á sinn staS
á hilluna viS hliðina á búrglugg-
anum og fór út.
Hann þorSi ekki aS sofna um
kvöldiS og beiS eftir þvi aS
móSir hans færi aS anda reglu-
lega i rúminu gegnt honum. Svo
reis hann lúshægt á fætur og
tók fötin sín undir handlegginn
og læddist ofurvarlega fram úr
Suðurhúsinu og eftir Miðhúsinu
þar sem allir voru i fasta svefni
og ofan stigann og klæddi sig
í búrinu meðan hann hitaði
kaffikönnuna yfir eldamaskin-
unni sem ennþá var ekki alveg
dautt í.
Hún beiS hans við steininn
þegar hann kom þótt þaS væri
ekki orðið dimmt. Þau tókust í
hendur og hún baS hann aS setj-
ast á þúfukollinn hjá sér.
„Nei,“ sagði hann. „ÞaS er
komiS áfall."
„HvaS ætli þaS geri til,“ sagði
hún. „Þú verður aS giftast mér."
sinni að harin væri trúlofaður
Jónhildi á SkarSi og sagði frú
Torfhildi hvernig i öllu lá. Frú
Thorfhildur þagði viS og sagði
um leið og hún renndi i bollann
sinn: „ÞaS er þá bezt þú eigir
stelpuna ef þú ert alveg viss um
aS þú eigir krakkann en það
segi ég þér strax að ég skal gæta
þess að stelpan setji sig ekki á
of háan hest hér innanbæjar og
í SuSurhúsinu æfla ég aS vera.“
Óg nú var GuSmar á Bakka á
leið ofan við túnið aS ná i hann
Blesa og hana Skjónu þvi í dag
var sunnudagur og það átti að
lýsa meS þeim i kirkjunni á Hofi.
2. KAFLI
Guðmar á Bakka fær
óþægilegt bréf
Þegar kom fram á sumarið
gaf hann þau saman i kirkjunni
á Hofi þau Guðmar á Bakka og
Jónhildi á Skarði hann séra
henni leiguna af hennar helm-
ingi meS því aS fóðra fyrir hana
þessar skjátur hennar og bless-
aSa kúna. „En þaS ætla ég að
segja þér strax GuSmar minn
að ég hreyfi mig ekki úr SuSur-
húsinu fyrr en ég er dauð,“
sagði hún um leiS og hún renndi
rjúkandi kaffi i bollann hans.
Þegar kom fram á haustið
spurðist það að hún Sigga litla
i Skálum væri farin að dingla
með aSstoSarbúðarmanninum
hjá danska kaupmanninum í
verzluninni í kaupstaðnum. Frú
Jónhildur á Bakka sómdi sér
vel i húsfreyjustöðunni og var
forkur dugleg til allra verka og
þó hún væri ófrísk gekk hún
á engjar með verkafólkinu og
lét rösklega til sin taka i slát-
urgerðinni og vinnufólkið var
ánægt með hana því hún var
aldrei naum eða vinnuhörð þótt
hún færi vel meS og leyfði ekk-
ert hángs og slór. Þeim tengda-
mæðgunum kom árekstralaust
GuSmar á Bakka heyrði þetta
eins og aðrir þetta með hana
Siggu á Skálum og strákinn hjá
kaupmanninum og þegar kom
fram á þorrann frétti hann að
þau hefðu látið gifta sig á sunnu-
daginn var hjá prestinum í kaup-
staðnum og ekki einu sinni í
kirkju. Hann varð dálítið þung-
brýnn og þeigjandalegur næstu
daga en það gerði ekki svo mik-
ið til þvi hann og kona hans
töluðu ekki svo mikið saman.
Þessi stúlka sem alltaf hafði
verið símalandi þegar þau tvi-
menntu á honum Blesa hér fram
að Skálum hér áður fyrr meir,
hún var nú orðin svo þegjanda-
leg og úrill með sig. GuSmar
varð einlægt að sofa í rúminu
undir vestri súðinni meðan frú
Jónhildur hreiðraði um sig i
hinu og sagði hann léti svo illa
i rúmi að það væri ekki hægt
að sofa hjá honum. Hún var vist
búin að gleyma því að systkini
hennar létu ekki ævinlega sem