Vikan - 25.03.1965, Blaðsíða 16

1. hluti af þæm
Hér hefst ný framhaldssaga - frumverk Sig-
ríðar Gísladóttur frá Vík - ómenntaðrar alþýðu-
konu, sem nú hefur á efri árum látið undan ævi-
langri iöngun sinni til að skrifa skáldsögur. Ef-
laust má deila um ýmis atriði í sambandi við
gerð sögunnar, en hún er spennandi, atburða-
rásin hröð og létt og það eru engir dauðir blett-
ir. Sagan er risin upp úr rótgrónum og ósvikn-
um íslenzkum jarðvegi og skrifuð með hinu lif-
andi tungutaki alþýðunnar. Hún segir frá sam-
drætti Jónhildar í Skarði og Guðmars á Bakka
og rekur síðan æviþráð þeirra gegnum þykkt og
þunnt svo og þeirra, sem eiga sín rök í þeirri
fléttu.
Sigríður Gísladóttir frá Vík mun tvímælalaust
setjast á bekk með þeim konum, sem vinsæl-
astir rithöfundar eru með íslenzkri þjóð.
1. KAFLI
Guðmar á Bakka trú-
lofast nauðugur
Guðmar á Bakka gekk ofan
fyrir túnið á nýju fínu brydduðu
kúskinnsskónum sínum. Þeir
voru svo sem komnir í sveitina
þessir nýju finu blánkskór frá
kaupmanninum í verzluninni í
kaupstaðnum en henni móður
hans Guðmars fannst óþarfi að
vera að spránga um á svoleiðis
skóm og henda þá húðunum af
kúnum.
. Guðmari var þúngt í skapi.
Hann hafði alltaf vonazt til að
fá hana Siggu litlu i Skálum fyrir
konu, þeim liafði alltaf komið
svo dœmalaust vel saman og
hún liafði verið svo góð við hann
i skólanum þegar hinir krakk-
arnir voru að stríða honum á
því að hann vœri með rauðan
lubba og útstandandi eyru og
tennur sem náðu út úr munnin-
um og kónganef.
Hann fermdist árið á undan
henni og hún var ósköp falleg
í skautbúningnum hennar
mömmu sinnar, sem mátti varla
minni vera því Sigga var töluvert
þrýstin stúlka. Þegar þau gengu
úr kirkjunni gat hann rétt skot-
izt til þess að óska henni til ham-
ingju en ekkert talað við hana
þvi Jónhildur á Skarði hékk i
hinni hendinni á honum og þrá-
bað hann að lofa sér að koma á
bak honum Blesa sem var allra
hesta beztur rauður með hvíta
blesu.
Það hafði einhvernveginn allt-
af verið svo að Jónhildur hafði
hángið í annarri hendinni á
honum þegar hann ætlaði að
rétla Siggu hina. Og eftir að
hinni stuftu skólagöngu þeirra
lauk hafði Jónhildur steinhætt
að stríða honum og það lá við
að hún væri alls staðar þar á
svcimi sem hann bar yfir þegar
hann fór út fyrir túngarðinn.
Það var svo sem allt í lagi þvi
Jónhildur var lagleg stúlka og
allt öðru visi en Sigga sem var
fremur lág og þungbúin og alltaf
róleg og óumbreytanleg því Jón-
Eftir
Sigríði
Gísladóttur
frá Vík
■
hildur var grönn og hávaxin og
alltaf á ferð og flugi úr einu i
annað. Og Sigga sagði lionum
aldrei að gera neitt og bað hann
aldrei um neitt og það gerði
Jónhildur ekki, heldur íaði hún
einhvern veginn þannig að því
að honum hálf fannst hann helzt
verða að gera það.
Hann hafði heldur aldrei al-
mennilega komið sér að því að
tala hreint út við Siggu um það
hvort hún vildi nú ekki eiga
sig því það hafði einhvernveg-
inn alltaf artað sig þannig að
þegar hann fór út að Skálum
á þeim tima sólarhrings sem
helzt var von um að finna Siggu
í einrúmi slóst Jónhildur alltaf
í för með honum því hann varð
annað hvort að fara um túnið
á Skarði eða fyrir ofan bæinn
uppi á holtinu og það var ein-
mitt sama leiðin og Jónhildur
fór sjálf þegar hún fór út að
Skálum og einhvernveginn liafði
honum ekki tekizt að liitta á
að skreppa út eftir að kvöldlagi
eða á sunnudegi svo að Jón-