Vikan - 25.03.1965, Blaðsíða 33

hann gerði, jaínvel þegar hann
braut áiana af kartöflunum.
Mömmu mundi ekki leiðast ef
hún væri hér og hjálpaði til í stað
þess að hanga heima iðjuiaus á
daginn, hugsaði ég og fann mér til
furðu, að ég hafði gleymt henni um
stund.
Við vorum öll þreytt og skítug,
þegar við héldum heim um kvöldið
og Brói litli var moldugur kringum
munninn. En mamma var ekki kom-
in. Aætlunarbíllinn kom, án þess að
stoppa hjá garðshliðinu og Ragnar
virtist ekki geta fest hugann við bók-
ina, sem hann var að lesa. Brói var
sofnaður og svaf vært í rúminu sínu,
en ég vildi ekki hátta.
— Ég hátta ekki fyrr en mamma
kemur," sagði ég þrákelknislega
þegar Ragnar spurði og hann skipti
sér ekki af mér meir.
Hann var búinn að ganga frá I
eldhúsinu og setja heitt kaffi á hita-
könnuna á borðinu, nú biðum við
bæði eftir mömmu. Hún hafði oft
verið úti heilar nætur, þegar við
vorum í Reykjavík og ég hafði alltaf
farið að sofa áhyggjulaus í þeirri
fullvissu að hún kæmi heim áður en
langt liði. Þar átti hún heima. Hér
undir hún sér ekki, ég ekki heldur,
og nú kom hún ekki.
Ég stóð út við gluggann og horfði
niður veginn í þeirri von að sjá bíl
koma. Enginn kom. Gagnsætt rökkur
maínæturinnar seig yfir; það var
komið vor og fuglakvak heyrðist fyr-
ir utan.
Ragnar stóð á fætur og lagði frá
sér bókina. Hann fór í jakkann, setti
pípuna í vasann og virti svo fyrir
sér andlit mitt.
— Ég fer og sæki mömmu þína,
sagði hann, farðu að sofa, ég sendi
Ágústu gömlu til að vera hjá ykkur.
Svo heyrði ég bílinn ræstan, það
lét hátt í honum þegar hann rann
úr hlaði. Ágústa gamla kom og
hreiðraði um sig í hægindastól með
prjónana sína. Hún fjasaði eitthvað
um bjánaskap og undarlegt hátta-
lag, en ég heyrði það ekki. Ég fann
það nú, að ég var syfjuð og þreytt
og ég sofnaði um leið og ég lagði
höfuðið á koddann.
Ég vaknaði við eitthvert hljóð og
ætlaði að setjast upp og athuga,
hvort mamma væri komin, en hætti
við það á síðustu stundu. Einhver
var að gráta. Það var mamma.
— Þú ert svo leiðinlegur, sagði
hún, svo drepandi, andskoti leiðin-
legur. Hún snökti hátt og þegar ég
ikíkti varlega uppundan sænginni,
sá ég að hún lá í öllum fötunum og
imeð skóna á fótunum í kuðung uppí
rúminu. Ragnar kom til hennar og
tók af henni skóna — settist síðan
hjá henni á rúmið.
— Þú hugsar miklu meir um belj-
urnar þínar en mig, sagði mamma
reiðilega, ég get ekki verið hér
lengur, heyrirðu það?
— En börnin, spurði hann, ertu
Ibúin að gleyma því? Hún anzaði
engu og hann klæddi hana úr föt-
Unum þar sem hún lá, slökkti síðan
Jjósið og lokaði hurðinni.
Ég skalf af kvíða undir sænginni.
Þetta var allt kerlingunni að kenna,
sem ætlaði að taka okkur frá
mömmu. Okkur hafði alltaf liðið
vel þangað til, öllum; nú var allt
ómögulegt og engin lausn virtist
sjáanleg. Mig dreymdi illa þegar ég
loks sofnaði og morguninn eftir fór-
um við öll seint á fætur.
Ég reyndi að fá mömmu út með
mér; ég ætlaði að sýna henni garð-
inn minn, en hún sagðist ætla að sjá
hann seinna.
Nokkra daga undi mamma sér
við að sauma út í dúk, sem hún
hafði keypt sér í ferðinni og svo var
allt í einu komið sumar. Ragnar sló
túnið og við Brói veltum okkur í ilm-
andi heyinu, þegar það fór að
þorna. Þvílík ósköp af heyi. Mamma
kom út á tún með hrífu og Ragnar
sýndi henni, hvernig hún ætti að
halda á henni. Ég sá mér til furðu,
að þetta þótti mömmu gaman og
hún fór úr blússunni til að nota sól-
skinið. Hún var orðin svo sólbrennd
um kvöldið, að förin eftir hlírana á
brjóstahaldaranum hennar voru eins
og hvít strik á öxlum hennar.
Góða veðrið hélzt, og mamma
ar farin að vera aðeins í sundbol
úti á túní, stundum lá hún á teppi
og las í bók eða lék sér við Bróa
litla og glaðlegir hlátrar hennar
heyrðust nú sem fyrr. Ég hoppaði af
ánægju; nú var mamma aftur orðin
sjálfri sér lík.
Ragnarvar hjáhenni hverja stund,
sem hann hafði aflögu og þau virt-
ust ánægð hvort með annað. Þang-
að til laxveiðimennirnir komu.
Það var sumarbústaður við tún-
girðinguna og áin rann rétt neðan
við túnið. Ragnar átti ána, en hafði
leigt hana og nú komu þrír menn
og settust að í kofanum. Einn var
lítill með gleraugu og mér leizt vel
á hann, líka þann feita sem virtist
alltaf vera að brosa að einhverju.
Það var aðeins þessi svarthærði
burstaklippti, esm ég fékk strax illan
bifur á. Mömmu geðjaðist vel að
svarthærðum mönnum og öllum
mönnum geðjaðist vel að henni.
Þeir komu allir upp túnið og heils-
uðu Ragnari, en skotruðu augunum
til mömmu, þar sem hún lá á tepp-
inu í skjóli við tjald sem hún hafði
reist til varnar næðingnum, aðeins
! hvítum sundbol sem fór vel við
brúna húðina.
— Ætlarðu ekki að kynni mig fyr-
ir konunni þinni, sagði sá bursta-
klippti og ég sá hvernig hann horfði
á lærin á mömmu.
Þeir heilsuðu henni allir og ég sá,
að svart hár háa mannsins var grátt
í vöngunum. Þau töluðu um sumar-
fegurðina þarna og hvað væri in-
dælt að nota sumarið til útiveru og
þau töluðu um laxveiðar.
— Mig hefur alltaf langað til að
reyna að veiða lax, sagði mamma;
ég hef svo gaman af að ná því sem
er erfitt. Þeir hlógu.
— Þess vegna hefurðu náð í Ragn-
ar, sagði sá svarthærði.
Það var ákveðið, að mamma
fengi tilsögn hjá honum við laxveið-
ar.
INNOXA
HEIMUR FEGURÐAR f EINU ORÐI
INNOXA CREAM SATIN
(fyrir þurra og venjulega húð).
INNOXA SATIN BLOOM
(fyrir feita húð).
★ Nærandi.
★ Matt.
■yþ Þekur vel.
db Fallegir
litir.
VEL SNYRT KONA VELUR
INNOXA
KRÓM húsgögn
Hverfisgötu 82
Simi 21175
VIKAN 12. tbl. gg